Verder

Tijd heelt alle wonden. 

Wat een cliché. Maar toch waar. 

De afgelopen weken waren ontzettend zwaar. Ik las dat je na een break-up in feite moet afkicken. Kevin is meer dan zeven jaar mijn thuis geweest, mijn constante bron van alle fijne oxytocine, dopamine, serotonine - van liefde. Van een gevoel van "behoren". Van het hebben van die ene persoon die er altijd voor je is. Waar je mee droomde, plannen mee maakte, toekomst visie's had. 

Opeens was ik los, afgesloten, het kraantje dicht. En ik voelde me verdwaald. Wat doe ik hier eigenlijk, zo in Ecuador? Ik voelde ook druk, want ik had nog maar een kleine week visum over, en moest de grens naar Peru over. In mijn eentje.

Maar je bent nooit alleen. Al snel kwam ik erachter dat je alleen reizend, zeker als vrouw, al gauw mensen om je heen krijgt, waar je ook bent. In Vilcabamba heb ik naast veel yoga en rusten, ook veel ondernomen. Ik heb een "trauma release" sessie bijgewoond. Die bizar genoeg halverwege afgebroken werd, omdat bleek dat het huis van de docent in brand stond! Ze moest daar dus even aandacht aan besteden. Ik heb Brazilian Jiu Jitsu geprobeerd, met daarna sauna en ijsbad, en een week spierpijn gehad. Wel fijn om me zo sterk te voelen, fysiek! Ik heb de lokale heuvel beklommen met een hostelgenootje. Ik heb paardgereden met een nieuwe vriendin. Zonder gids, want zij had al veel ervaring. We zijn zelfs in galop gegaan, wat een magisch gevoel was. 

Toen mijn tijd in Vilcabamba op was, heb ik de bus gepakt. Een beetje zenuwachtig, want nu zou ik Peru betreden. De weg was erg slecht, met veel aardverschuivingen en haarspeldbochten. De bus kroop voort. Maar we kwamen er, en de overgang zelf was easy peasy. Enkel de chauffeur, de conducteur en ik stonden in de migratiebureautjes. Ik kreeg mijn stempels, exit Ecuador, entry Peru, en toen reden we weer door, nog een aantal uur naar Jaén. Dat was slechts een tussenstop voor Chachapoyas, waar ik een paar dagen ben gebleven. Naar een waterval gehiked. De prachtige Kuelap ruïnes bewonderd. Ook gehuild, en gepraat, en geschreven. En plannen gemaakt om de jungle in te gaan. 

En daar ben ik nu. Op een prachtige plek die Munay heet, wat "liefde" betekent in het Quechua. Omringd door cacaoplantages, wat niet eens mijn focus was. Dit is een simpel eco-hostel, waar ik samen met een ander meisje slechts een beetje hoef schoon te maken, te koken, helpen met de gasten. De eigenaar, Alberto, is astroloog en deelt zijn kennis graag. Hij helpt me om mezelf en mijn sterrenenergie beter te begrijpen. Er is hier ook een hele yoga speeltuin, met zijdedoeken om in te klimmen en zweven, klankschalen, hangmatten, kussens, verf en ander speelgoed. De hele plek nodigt uit om te mediteren, dagboek te schrijven, bij de rivier te zitten, mooie gesprekken te hebben, boeken te lezen. Precies wat ik nodig heb. 

Want na vele weken met intense pijn en een overweldigend gevoel van verlies, vind ik hier eindelijk een beetje rust. De dromen worden al minder heftig. De emoties zijn al iets beter vast te houden. Of juist los te laten. En langzaam kom ik terug bij mezelf. En besef ik dat ik die ene speciale persoon in mijn leven zelf ben. En dat het even goed is zo. 

Dan, nog wat foto's, van zowel "voor" als "na"... 

Hiken in het prachtige Parque Cajas, buiten Cuenca

Het was geweldig mooi

Paardrijden in Vilcabamba

Voorbereiding voor de "Cruz de Mayo" dans - een hele bijzonder ervaring (links naar meer foto's op Insta)

Traditionele reiniging door de wijze vrouwtjes op de markt

Cerro Mandango op, in de vroege ochtend

Rondom Vilcabamba - de vallei van het eeuwige leven

Dan, de eerste hike in Peru, op naar de Gocta waterval!

Niet te bevatten hoog!

Samen met Nico uit Frankrijk

En hier, de ruïnes van Kuélap, het "Machu Picchu van Noord-Peru"

Een prachtige plek, met magische energie, een kruispunt tussen werelden

De slang, symbool van kracht, mysterie en vruchtbaarheid

We waren vrijwel de enige groep op dat moment

De noord toren

Onze gids en een van de andere ontdekkingsreizigers :-)

En dit is Munay 💕

Op de speelzolder :-)

Yes, op de motor boodschappen doen! 

“What Love Comes To”

by Rosemerry Wahtola Trommer

When the dreams fall away

and the plans dissipate

and the shared path forks

in separate directions—

may what remains

still be called love.

Not the love of clinging

or wishing

or rewriting the story,

but the love

that says thank you

and walks on,

even with tears in its eyes.