Fernweh

Bijna midzomer, op het noordelijk halfrond dan; dit jaar is snel gegaan tot nu toe. 2020 zal altijd herinnert worden als het jaar van corona, er is nu voortaan een 'vóór corona' en (hopelijk in de niet al te verre toekomst) een 'ná corona'. We zitten er nu nog middenin, in ieder geval zo lijkt het in Panama. Twee weken geleden, op 1 juni, zou het land de strenge lockdown opheffen. We hoefden niet meer naar buiten op geslacht en ID nummer, maar mochten gewoon buiten de deur stappen wanneer we maar wilden. Kevin en ik zijn voor het eerst in maanden samen in het park gaan wandelen, en boodschappen gaan doen.

Samen naar de supermarkt met onze 'matching' zelfgemaakte mondkapjes - highlight van de week

Het voelde bijna als een bizarre hoeveelheid vrijheid, en het was ook te mooi om waar te zijn. Want na een week bleek dat ze er hier in de stad niet mee om konden gaan; mensen gingen lukraak overal heen en hielden feesten bij elkaar thuis. Overal luide salsa muziek, de geur van BBQ, de straat vol geparkeerde auto's... De regering kreeg een kleine paniekaanval en heeft de volgende maandag de restricties weer teruggezet. 

En daar zitten we nu dus nog steeds in, na 3 maanden mag ik nog steeds maar 6 uur per week naar buiten, op maandag, woensdag en vrijdag (de vrouwendagen), van 9:30u tot 11:30u. En langzaamaan begint het nu echt teveel te worden (of dus eigenlijk te weinig)...

Terwijl in Nederland kids weer gewoon naar school gaan en in Nieuw-Zeeland corona al helemaal is uitgebannen, zitten we hier nog altijd vrijwel opgesloten. Ik heb niet het juiste land uitgekozen lijkt wel! Maar aangezien dit het enige land leek waar ik samen met Kevin dit alles kon uitzitten, is het uiteindelijk toch de enige keuze voor mij geweest. Liever samen opgesloten, dan gescheiden in vrijheid. Ook al moest ik daar mijn schoonouders bij voor lief nemen. Aardige mensen, maar samen met je schoonouders maandenlang opgesloten zitten is natuurlijk geen ideale situatie. Ik droom van andere omgevingen, van vliegtuigen, inspirerende ontmoetingen, grote bossen, brede horizonnen, en kijk geobsedeerd naar alle afleveringen van Floortje naar het Einde van de Wereld die ik nog niet heb gezien. De hevige fernweh laat me beseffen dat ik nog lang geen genoeg van het reizen heb. 

Ondertussen heb ik mijn escape al wel geplant. Het luchtruim in Panama gaat als het goed is 22 juni weer open en ik heb voor 7 juli een ticket naar Nederland geboekt. Het is fijn om iets te hebben om naar uit te kijken, hoewel er ergens nog een kans bestaat dat Panama toch weer vluchten laat cancellen. Met Lufthansa vlieg ik in principe direct naar Duitsland en dan door naar Amsterdam. Eerst alleen, Kevin plant om begin augustus achter me aan te komen, daarvoor houden we de inreisrestricties voor Nederland goed in de gaten. 

Een zomer in Nederland dus, waar alles anders is! Ik heb een retourtje geboekt, met een terugvlucht begin oktober naar Panama. We wachten namelijk nog steeds op antwoord uit Nieuw-Zeeland, wat tot 10 maanden kan duren zeggen ze. Gelukkig is immigratie daar wel weer volop aan het werk. We wachten het af, en proberen er ondertussen het beste van te maken.

Coronataine in Panama

Weer een blogpost. Dit keer niet van waar ik naartoe ben geweest, of wat mijn volgende bestemming is. Maar van het even nergens heen gaan. In ieder geval niet in persoon. In mijn hoofd heeft de hele wereld zich opeens 180 graden gedraaid, alles ziet er anders uit. Ik mag niet klagen, ik zit veilig en wel bij de ouders van Kevin, in hun mooie huis in Panama City. We zijn helemaal welkom, ze vinden het fijn hun zoon dichtbij zich te hebben in deze tijd. De broer van Kevin zit in Rusland momenteel. Ook hebben ze mij de afgelopen jaren al goed leren kennen en nu hebben we opeens nog meer quality time samen. Ze vinden het geweldig dat Kevin een meid heeft gevonden die kan koken.

De lockdown hier is best wel streng, zeker als ik het met Nederland vergelijk (helemaal met Zweden!). Hier hebben ze de bevolking opgesplitst, naar mannen en vrouwen en aan de hand van het nummer van je identiteitskaart. Vrouwen mogen alleen op maandag, woensdag en vrijdag naar buiten, mannen alleen op dinsdag en donderdag. Voor de mannen zat zaterdag er aanvankelijk ook bij, maar die is geschrapt omdat er simpelweg teveel mensen nog "illegaal" op straat liepen. Er werden dagelijks meer mensen opgepakt dan dat er nieuwe coronagevallen bijkwamen...

Is het een vrouwendag, dan mag ik maar 2 uur naar buiten, bepaald door het cijfer waarop mijn paspoortnummer eindigt. Dit is 0 voor mij, wat correspondeert met het uur van 10 tot 11. Je krijgt er aan beide kanten een half uur bij, ik mag dus van 9:30u tot 11:30u naar buiten, 3 dagen per week. Ik ga dan altijd even wandelen, gewoon blokjes om in de wijk hier, over verlaten straten, met alleen af en toe een woest blaffende hond die me begroet, of iemand die net toevallig een van zijn 3 gloednieuwe auto's staat te wassen. Mensen wandelen hier niet echt, en nu al helemaal niet. De grote parken zijn gesloten, en de villawijk hiernaast is dus een beetje mijn enige optie. Met als kleine afleiding af en toe een bezoekje aan de drogist. Waar je verplicht een mondkapje moet dragen en met alcohol bespoten wordt bij de ingang.

Allemaal niet erg natuurlijk. We leven nog! En isolatie zijn we ook wel gewend, na meer dan 7 maanden vorig jaar in de diepe jungle van Guatemala. Helaas hier geen onbeperkte voorraad cacaobonen echter. Maar ik ben binnen genoeg te doen; veel online schrijf- en redigeerwerk, yoga uren, WhatsApp bellen, Netflix momenten, kombucha/zuurkool/bananenwijn projecten, FitnessBlender martelingen samen met Kevin en hele periodes diep verzonken in de fantastische Outlander serie (de boeken). Ook ben ik online een cursus over de Special Theory of Relativity van Einstein aan het volgen. Alsof de wereld zelf al niet een mindfuck genoeg is momenteel. "Time is suspect" heeft de man ooit gezegd. Relatief is het allemaal inderdaad.

Sommige dagen wordt het even veel. Dan twijfel ik heftig of ik niet toch een van de laatste KLM vluchten naar Nederland had moeten nemen. Wie weet hoe lang dit nog gaat duren? Maar aan de andere kant had ik ook niet zolang zonder Kevin willen zijn. Het was bij toeval, en dus een onwijs geluk, dat we voor deze periode niet veel plannen hadden. We hadden geen vliegtickets klaarliggen, of chocolade ideeën, en zaten niet ergens op een eiland. We zouden nu gewoon even in Panama City zijn en voor Kevin de visumaanvraag voor Nieuw-Zeeland in orde krijgen. Die is intussen de deur uit, en nu wordt het wachten. En de hele wereld wacht met ons mee. 

In mijn eigen voetstappen

Kevin en ik zijn momenteel in Playa del Carmen, en over enkele dagen vliegen we heel efficiënt via Fort Lauderdale in Florida naar het kleine eilandje van Sint Maarten. Daar wonen een nicht en een neef van mij, beiden met een gezinnetje, en het stond al eeuwen op de lijst om er eens langs te gaan. Ik was ten slotte al die tijd vlak om de hoek! Nu is het dan zover, de timing bepaald door de vakantie van Saranne en Rolf die samen met Roanne (nog net voordat ze 5 jaar is) en Maas óók naar het eiland komen. Een Caribische familiereünie.

Voor het zover was echter hebben we een voor mij zogehete trip down memory lane gemaakt. Het begon met een moeilijk afscheid van de hele crew van het cacao paradijs Utopia. We wisten dit keer niet of we (ooit) nog terug gaan komen en dat is altijd raar gedag zeggen. Reizen is afscheid nemen, constant. Maar gelukkig ook tegemoet zien en begroeten. Vanaf Semuc Champey zijn we naar Flores gereisd, vanaf waar ik ooit 12 jaar geleden samen met Genevieve en wat andere vrienden Tikal heb gezocht (hoe me dat verging lees je hier). Dit keer hebben Kevin en ik in hetzelfde hostel geslapen als waar ik toen heb verbleven, Los Amigos in Flores. Het was een beetje veranderd, maar toch heel bijzonder.
Geen Tikal dit keer (Kevin had deze Maya ruïnes ook al gezien, met zijn ouders begin dit jaar), maar we hebben een bezoek gebracht aan het een-na-grootste ruïne complex van Yaxha. We verbleven in een (voor ons best wel luxe) lodge aan het meer, met een heuse huis krokodil. Op de vroege ochtend zijn we het ruïne park binnen gegaan, dat we vrijwel helemaal voor onszelf hadden. Indrukwekkend weer, om te zien hoe ontzettend ver de beschaving van de Maya was met alles. Van architectuur tot het schrift, van astronomie tot geneeskunde. Veel is verloren gegaan helaas. Toen de Spanjaarden hier aankwamen hebben ze hun stinkende best gedaan zoveel mogelijk van de plaatselijke cultuur uit te roeien, en te vervangen met het aanbidden van een buitenlands idee van god.

Na Yaxha was het tijd Mary Lee en Al weer eens te zien, het "rijke Canadese stel" waar ik toen met Sebastian voor op het huis en de honden heb gepast. Super leuk hun weer eens te zien! Ik was van harte welkom, hoewel met een andere vent uiteraard. Het was alsof we een paar dagen in een 5-sterren resort verbleven, met een privé kamer, een infinity pool en een buitenkeuken. Veel gegeten en veel gedronken (Belizean rum!) en met zijn allen oud en nieuw gevierd. De een na laatste dag kwam er een hele groep biker vrienden en was het weer feest. Voor mij was het allemaal een beetje trippy, zoveel herinneringen. Maar goede herinneringen, Belize is altijd een heel speciaal land geweest waar ik een speciale tijd heb doorgebracht.

Vervolgens gingen we door, via het noorden Belize uit, de route die ik toen zo vaak heb gedaan, van Chetumal naar Cancun. Echter nu 10-12 jaar later is alles anders. Het toen stoffige kustplaatjes Tulum waar je een aantal Maya ruïnes aan de kust hebt, is nu een soort Disney land voor volwassenen. Druk, toeristisch, commercieel, te duur en geen echte local meer te zien. Gelukkig nog wel hier een daar een rustig hoekje, en toch fijn dat met de toeristische tsunami er altijd wel een Italiaan besluit een echte gelateria te openen. Van Bacalar en Tulum zijn we nu in Playa del Carmen, ook een monster geworden, voor de laatste paar dagen voor de vlucht. We hebben een AirBnB buiten het centrum, flink wat eten ingeslagen en zijn tussen het verkennen van het stadje door online aan het bijwerken en ook al onze spullen aan het uitzoeken. Of dat laatste vooral ik. Mijn tas is *ahem* een beetje te zwaar ondertussen. Het wordt dus nog meer afscheid nemen voor me.

#digitalnomads in Los Amigos Hostel in Flores

Flores, het stadje in een meer

Bij de ruïnes van Yaxha

Opsekop voor de tempel

Indrukwekkend en geen kip te bekennen

Hello Mary Lee!!

Lekker aan de Belizeaanse rum :-P

Even de Belizeaanse krant aan het zwembad lezen

Ze hebben nog steeds honden!

Links Brende de housekeeper, die zich mij nog herinnerde, recht Mary Lee, niets veranderd! 

Het meer van de 7 kleuren, het wonderlijke natuurschoon van Bacalar

Dat moet je verkennen vanaf het water

Een beetje acro yoga bij de cenote in de buurt

Af en toe even online werken, met een lekkere mochaccino uiteraard

Yoga aan het strand van Tulum

De kust waar zovelen voor komen, met azuurblauw water, witte stranden en altijd zon

Lekker een frisse duik in een van de vele cenotes, ingestorte onderwater rivieren