Daar is Daphne: januari 2020

Kevin en ik zijn momenteel in Playa del Carmen, en over enkele dagen vliegen we heel efficiënt via Fort Lauderdale in Florida naar het kleine eilandje van Sint Maarten. Daar wonen een nicht en een neef van mij, beiden met een gezinnetje, en het stond al eeuwen op de lijst om er eens langs te gaan. Ik was ten slotte al die tijd vlak om de hoek! Nu is het dan zover, de timing bepaald door de vakantie van Saranne en Rolf die samen met Roanne (nog net voordat ze 5 jaar is) en Maas óók naar het eiland komen. Een Caribische familiereünie.

Voor het zover was echter hebben we een voor mij zogehete trip down memory lane gemaakt. Het begon met een moeilijk afscheid van de hele crew van het cacao paradijs Utopia. We wisten dit keer niet of we (ooit) nog terug gaan komen en dat is altijd raar gedag zeggen. Reizen is afscheid nemen, constant. Maar gelukkig ook tegemoet zien en begroeten. Vanaf Semuc Champey zijn we naar Flores gereisd, vanaf waar ik ooit 12 jaar geleden samen met Genevieve en wat andere vrienden Tikal heb gezocht (hoe me dat verging lees je hier). Dit keer hebben Kevin en ik in hetzelfde hostel geslapen als waar ik toen heb verbleven, Los Amigos in Flores. Het was een beetje veranderd, maar toch heel bijzonder.
Geen Tikal dit keer (Kevin had deze Maya ruïnes ook al gezien, met zijn ouders begin dit jaar), maar we hebben een bezoek gebracht aan het een-na-grootste ruïne complex van Yaxha. We verbleven in een (voor ons best wel luxe) lodge aan het meer, met een heuse huis krokodil. Op de vroege ochtend zijn we het ruïne park binnen gegaan, dat we vrijwel helemaal voor onszelf hadden. Indrukwekkend weer, om te zien hoe ontzettend ver de beschaving van de Maya was met alles. Van architectuur tot het schrift, van astronomie tot geneeskunde. Veel is verloren gegaan helaas. Toen de Spanjaarden hier aankwamen hebben ze hun stinkende best gedaan zoveel mogelijk van de plaatselijke cultuur uit te roeien, en te vervangen met het aanbidden van een buitenlands idee van god.

Na Yaxha was het tijd Mary Lee en Al weer eens te zien, het "rijke Canadese stel" waar ik toen met Sebastian voor op het huis en de honden heb gepast. Super leuk hun weer eens te zien! Ik was van harte welkom, hoewel met een andere vent uiteraard. Het was alsof we een paar dagen in een 5-sterren resort verbleven, met een privé kamer, een infinity pool en een buitenkeuken. Veel gegeten en veel gedronken (Belizean rum!) en met zijn allen oud en nieuw gevierd. De een na laatste dag kwam er een hele groep biker vrienden en was het weer feest. Voor mij was het allemaal een beetje trippy, zoveel herinneringen. Maar goede herinneringen, Belize is altijd een heel speciaal land geweest waar ik een speciale tijd heb doorgebracht.

Vervolgens gingen we door, via het noorden Belize uit, de route die ik toen zo vaak heb gedaan, van Chetumal naar Cancun. Echter nu 10-12 jaar later is alles anders. Het toen stoffige kustplaatjes Tulum waar je een aantal Maya ruïnes aan de kust hebt, is nu een soort Disney land voor volwassenen. Druk, toeristisch, commercieel, te duur en geen echte local meer te zien. Gelukkig nog wel hier een daar een rustig hoekje, en toch fijn dat met de toeristische tsunami er altijd wel een Italiaan besluit een echte gelateria te openen. Van Bacalar en Tulum zijn we nu in Playa del Carmen, ook een monster geworden, voor de laatste paar dagen voor de vlucht. We hebben een AirBnB buiten het centrum, flink wat eten ingeslagen en zijn tussen het verkennen van het stadje door online aan het bijwerken en ook al onze spullen aan het uitzoeken. Of dat laatste vooral ik. Mijn tas is *ahem* een beetje te zwaar ondertussen. Het wordt dus nog meer afscheid nemen voor me.