Weer een blogpost. Dit keer niet van waar ik naartoe ben geweest, of wat mijn volgende bestemming is. Maar van het even nergens heen gaan. In ieder geval niet in persoon. In mijn hoofd heeft de hele wereld zich opeens 180 graden gedraaid, alles ziet er anders uit. Ik mag niet klagen, ik zit veilig en wel bij de ouders van Kevin, in hun mooie huis in Panama City. We zijn helemaal welkom, ze vinden het fijn hun zoon dichtbij zich te hebben in deze tijd. De broer van Kevin zit in Rusland momenteel. Ook hebben ze mij de afgelopen jaren al goed leren kennen en nu hebben we opeens nog meer quality time samen. Ze vinden het geweldig dat Kevin een meid heeft gevonden die kan koken.
De lockdown hier is best wel streng, zeker als ik het met Nederland vergelijk (helemaal met Zweden!). Hier hebben ze de bevolking opgesplitst, naar mannen en vrouwen en aan de hand van het nummer van je identiteitskaart. Vrouwen mogen alleen op maandag, woensdag en vrijdag naar buiten, mannen alleen op dinsdag en donderdag. Voor de mannen zat zaterdag er aanvankelijk ook bij, maar die is geschrapt omdat er simpelweg teveel mensen nog "illegaal" op straat liepen. Er werden dagelijks meer mensen opgepakt dan dat er nieuwe coronagevallen bijkwamen...
Is het een vrouwendag, dan mag ik maar 2 uur naar buiten, bepaald door het cijfer waarop mijn paspoortnummer eindigt. Dit is 0 voor mij, wat correspondeert met het uur van 10 tot 11. Je krijgt er aan beide kanten een half uur bij, ik mag dus van 9:30u tot 11:30u naar buiten, 3 dagen per week. Ik ga dan altijd even wandelen, gewoon blokjes om in de wijk hier, over verlaten straten, met alleen af en toe een woest blaffende hond die me begroet, of iemand die net toevallig een van zijn 3 gloednieuwe auto's staat te wassen. Mensen wandelen hier niet echt, en nu al helemaal niet. De grote parken zijn gesloten, en de villawijk hiernaast is dus een beetje mijn enige optie. Met als kleine afleiding af en toe een bezoekje aan de drogist. Waar je verplicht een mondkapje moet dragen en met alcohol bespoten wordt bij de ingang.
Allemaal niet erg natuurlijk. We leven nog! En isolatie zijn we ook wel gewend, na meer dan 7 maanden vorig jaar in de diepe jungle van Guatemala. Helaas hier geen onbeperkte voorraad cacaobonen echter. Maar ik ben binnen genoeg te doen; veel online schrijf- en redigeerwerk, yoga uren, WhatsApp bellen, Netflix momenten, kombucha/zuurkool/bananenwijn projecten, FitnessBlender martelingen samen met Kevin en hele periodes diep verzonken in de fantastische Outlander serie (de boeken). Ook ben ik online een cursus over de Special Theory of Relativity van Einstein aan het volgen. Alsof de wereld zelf al niet een mindfuck genoeg is momenteel. "Time is suspect" heeft de man ooit gezegd. Relatief is het allemaal inderdaad.
Sommige dagen wordt het even veel. Dan twijfel ik heftig of ik niet toch een van de laatste KLM vluchten naar Nederland had moeten nemen. Wie weet hoe lang dit nog gaat duren? Maar aan de andere kant had ik ook niet zolang zonder Kevin willen zijn. Het was bij toeval, en dus een onwijs geluk, dat we voor deze periode niet veel plannen hadden. We hadden geen vliegtickets klaarliggen, of chocolade ideeën, en zaten niet ergens op een eiland. We zouden nu gewoon even in Panama City zijn en voor Kevin de visumaanvraag voor Nieuw-Zeeland in orde krijgen. Die is intussen de deur uit, en nu wordt het wachten. En de hele wereld wacht met ons mee.
De lockdown hier is best wel streng, zeker als ik het met Nederland vergelijk (helemaal met Zweden!). Hier hebben ze de bevolking opgesplitst, naar mannen en vrouwen en aan de hand van het nummer van je identiteitskaart. Vrouwen mogen alleen op maandag, woensdag en vrijdag naar buiten, mannen alleen op dinsdag en donderdag. Voor de mannen zat zaterdag er aanvankelijk ook bij, maar die is geschrapt omdat er simpelweg teveel mensen nog "illegaal" op straat liepen. Er werden dagelijks meer mensen opgepakt dan dat er nieuwe coronagevallen bijkwamen...
Is het een vrouwendag, dan mag ik maar 2 uur naar buiten, bepaald door het cijfer waarop mijn paspoortnummer eindigt. Dit is 0 voor mij, wat correspondeert met het uur van 10 tot 11. Je krijgt er aan beide kanten een half uur bij, ik mag dus van 9:30u tot 11:30u naar buiten, 3 dagen per week. Ik ga dan altijd even wandelen, gewoon blokjes om in de wijk hier, over verlaten straten, met alleen af en toe een woest blaffende hond die me begroet, of iemand die net toevallig een van zijn 3 gloednieuwe auto's staat te wassen. Mensen wandelen hier niet echt, en nu al helemaal niet. De grote parken zijn gesloten, en de villawijk hiernaast is dus een beetje mijn enige optie. Met als kleine afleiding af en toe een bezoekje aan de drogist. Waar je verplicht een mondkapje moet dragen en met alcohol bespoten wordt bij de ingang.
Allemaal niet erg natuurlijk. We leven nog! En isolatie zijn we ook wel gewend, na meer dan 7 maanden vorig jaar in de diepe jungle van Guatemala. Helaas hier geen onbeperkte voorraad cacaobonen echter. Maar ik ben binnen genoeg te doen; veel online schrijf- en redigeerwerk, yoga uren, WhatsApp bellen, Netflix momenten, kombucha/zuurkool/bananenwijn projecten, FitnessBlender martelingen samen met Kevin en hele periodes diep verzonken in de fantastische Outlander serie (de boeken). Ook ben ik online een cursus over de Special Theory of Relativity van Einstein aan het volgen. Alsof de wereld zelf al niet een mindfuck genoeg is momenteel. "Time is suspect" heeft de man ooit gezegd. Relatief is het allemaal inderdaad.
Sommige dagen wordt het even veel. Dan twijfel ik heftig of ik niet toch een van de laatste KLM vluchten naar Nederland had moeten nemen. Wie weet hoe lang dit nog gaat duren? Maar aan de andere kant had ik ook niet zolang zonder Kevin willen zijn. Het was bij toeval, en dus een onwijs geluk, dat we voor deze periode niet veel plannen hadden. We hadden geen vliegtickets klaarliggen, of chocolade ideeën, en zaten niet ergens op een eiland. We zouden nu gewoon even in Panama City zijn en voor Kevin de visumaanvraag voor Nieuw-Zeeland in orde krijgen. Die is intussen de deur uit, en nu wordt het wachten. En de hele wereld wacht met ons mee.
