Fernweh

Bijna midzomer, op het noordelijk halfrond dan; dit jaar is snel gegaan tot nu toe. 2020 zal altijd herinnert worden als het jaar van corona, er is nu voortaan een 'vóór corona' en (hopelijk in de niet al te verre toekomst) een 'ná corona'. We zitten er nu nog middenin, in ieder geval zo lijkt het in Panama. Twee weken geleden, op 1 juni, zou het land de strenge lockdown opheffen. We hoefden niet meer naar buiten op geslacht en ID nummer, maar mochten gewoon buiten de deur stappen wanneer we maar wilden. Kevin en ik zijn voor het eerst in maanden samen in het park gaan wandelen, en boodschappen gaan doen.

Samen naar de supermarkt met onze 'matching' zelfgemaakte mondkapjes - highlight van de week

Het voelde bijna als een bizarre hoeveelheid vrijheid, en het was ook te mooi om waar te zijn. Want na een week bleek dat ze er hier in de stad niet mee om konden gaan; mensen gingen lukraak overal heen en hielden feesten bij elkaar thuis. Overal luide salsa muziek, de geur van BBQ, de straat vol geparkeerde auto's... De regering kreeg een kleine paniekaanval en heeft de volgende maandag de restricties weer teruggezet. 

En daar zitten we nu dus nog steeds in, na 3 maanden mag ik nog steeds maar 6 uur per week naar buiten, op maandag, woensdag en vrijdag (de vrouwendagen), van 9:30u tot 11:30u. En langzaamaan begint het nu echt teveel te worden (of dus eigenlijk te weinig)...

Terwijl in Nederland kids weer gewoon naar school gaan en in Nieuw-Zeeland corona al helemaal is uitgebannen, zitten we hier nog altijd vrijwel opgesloten. Ik heb niet het juiste land uitgekozen lijkt wel! Maar aangezien dit het enige land leek waar ik samen met Kevin dit alles kon uitzitten, is het uiteindelijk toch de enige keuze voor mij geweest. Liever samen opgesloten, dan gescheiden in vrijheid. Ook al moest ik daar mijn schoonouders bij voor lief nemen. Aardige mensen, maar samen met je schoonouders maandenlang opgesloten zitten is natuurlijk geen ideale situatie. Ik droom van andere omgevingen, van vliegtuigen, inspirerende ontmoetingen, grote bossen, brede horizonnen, en kijk geobsedeerd naar alle afleveringen van Floortje naar het Einde van de Wereld die ik nog niet heb gezien. De hevige fernweh laat me beseffen dat ik nog lang geen genoeg van het reizen heb. 

Ondertussen heb ik mijn escape al wel geplant. Het luchtruim in Panama gaat als het goed is 22 juni weer open en ik heb voor 7 juli een ticket naar Nederland geboekt. Het is fijn om iets te hebben om naar uit te kijken, hoewel er ergens nog een kans bestaat dat Panama toch weer vluchten laat cancellen. Met Lufthansa vlieg ik in principe direct naar Duitsland en dan door naar Amsterdam. Eerst alleen, Kevin plant om begin augustus achter me aan te komen, daarvoor houden we de inreisrestricties voor Nederland goed in de gaten. 

Een zomer in Nederland dus, waar alles anders is! Ik heb een retourtje geboekt, met een terugvlucht begin oktober naar Panama. We wachten namelijk nog steeds op antwoord uit Nieuw-Zeeland, wat tot 10 maanden kan duren zeggen ze. Gelukkig is immigratie daar wel weer volop aan het werk. We wachten het af, en proberen er ondertussen het beste van te maken.