We zijn weer terug op de
cacao farm Utopia in Semuc Champey, Guatemala. We blijven relatief kort dit keer, vergeleken met de vijf maanden die we hier in het begin van het jaar al hebben doorgebracht. Toen we hier vertrokken in mei ben ik naar Nederland gevlogen en daarna heb ik me bij Kevin in Mano a Mano gevoegd voor ruim drie maanden hostel, surfen, strand en een heerlijk bezoek van Tedje en haar zusje. Het is bizar hoe alles bij elkaar dit jaar is omgevlogen.
Het is fijn om weer terug te zijn in mijn idee van paradijs hier. De cacao bomen staan volop in bloei en Pia en John, de eigenaren van Utopia, hadden een verassing voor me bij terugkomst. Ze hadden namelijk een echte chocolade verfijn-machine gekocht, een “conching” machine. Conching is het vermalen van de cacao bonen met de suiker totdat de stukjes cacao en suikerkristallen zo klein zijn dat je deze met de menselijke tong niet meer kunt ontwaren. Echte chocolade dus.
De machine zat nog helemaal nieuw in de doos en stond al een week te wachten tot ik hem in gebruik zou nemen. Zelf wisten ze namelijk niet zo goed hoe je het ding nou precies gebruikt. Ik heb hem zo snel mogelijk uitgepakt en al een eerste batch silky smooth chocolate gemaakt. Deze machine staat al een tijdje op mijn verlanglijstje, het probleem is dat wanneer je uit een je backpack leeft het niet zo praktisch is met een zware machine met vermaal stenen en metaal te gaan rondzeulen.
Anyways, het ding is nu al een succes. Ik wilde er de volgende dag een tweede batch mee maken, maar helaas viel bij het ontbijt de stroom uit. Die kwam pas met het avondeten weer terug, dus het chocolade maken moest weer terug naar meer low-tech bezigheden. Zoals een lekkere koffie karamel vulling maken om straks met chocolade te omwikkelen. Ik ben weer helemaal op mijn plek in de chocolade keuken, met de recepten, de tours en de cacao plantage. Utopia zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
Maar natuurlijk blijven we hier niet voor eeuwig. Steeds meer begin ik naar Nieuw-Zeeland terug te verlangen en met mijn huidige chocolade expertise en passie kan ik me dunkt met vertrouwen mijn sollicitatiebrief naar de Wellington Chocolate Factory opsturen. Rest alleen nog even daarheen vliegen en natuurlijk Kevin meenemen. Oh, en nog even een vakantie tussendoor naar Sint Maarten...
Na nu al meer dan twee jaar in Centraal Amerika te hebben rondgestruind kan ik niet fatsoenlijk weg zonder snel nog even mijn nicht Ilja daar te hebben bezocht. Eindelijk! De tickets zijn geboekt, mijn lieve zus Saranne en haar posse komen ook en alles staat op de rails voor een leuke Caribische familie aangelegenheid. We vliegen erheen vanaf Cancun, waarvoor we vanuit hier eerst nog even via Belize omhoog moeten reizen.
Belize, waar ik ooit twaalf jaar geleden mijn eerste Master onderzoek heb gedaan en nooit meer de oude ben geworden. We zijn er dit jaar al een dagje geweest, maar nu gaan we er wat langer doorbrengen, en wellicht oude vrienden van mij bezoeken. Na Belize, en Mexico en dan dus Sint Maarten belandden we uiteindelijk in Panama, bij de ouders van Kevin. Daar kunnen we de papieren gaan regelen voor een partner visum voor Kevin. Naar Nieuw-Zeeland vliegen zou ik vervolgens graag met een tussenstop in Amsterdam doen, zo richting zomer. Houd je het nog bij?
Vorige keer in Nederland, tijdens een bezoekje aan Madrid nota bene, ben ik bewust gemaakt van het concept vliegschaamte. Over lui die plastic zakjes vermijden, een eigen waterfles meeslepen en rietjes weigeren. Maar ondertussen wel kilometers en kilometers de wereld omvliegen om op al die mooie bestemmingen aan te komen. En zich daar stiekem toch een beetje voor schamen. Mensen zoals ik dus. Het is eigenlijk belachelijk hoe vaak ik al in een vliegtuig ben gestapt.
Een dubbel gevoel is het. Een gevoel van privilege en van willen ontdekken en gebruik maken van de unieke kansen die ik in mijn leven heb. Maar ook een gevoel van wellicht beter thuis kunnen blijven en mijn eigen groenten verbouwen. Zal ik überhaupt nog genoeg bomen en bietjes kunnen planten om al die vliegmijlen af te zetten? En heeft het sowieso nog wel zin? Is het niet toch al te laat om nog te voorkomen dat Groenland smelt?
Op een iets positievere noot, hier nog een aantal foto's van de afgelopen tijd.
 |
| Hallo daar zijn Tedje en Lily! In Mano a Mano! |
 |
| Op Cerro Negro - de actieve vulkaan waar je af kan boarden |
 |
| Eerst moet je omhoog lopen, met board en al |
 |
| Volcano Boarden! |
 |
| Samen oversteken tijdens een lange hike in Matagalpa :-) |
 |
| Hoeveel potjes we in totaal heb zitten duizenden weet ik niet meer |
 |
| Door de bomen en over de koffieplanten vliegen op Mombacho bij Granada |
 |
| Ingesnoerd en klaar voor de start |
 |
| Familie diner bij Mano a Mano |
 |
| Acro yoga bij zonsondergang op het strand van Las Peñitas |
 |
| Op weg naar het schildpadden eiland |
 |
| We hebben in totaal 108 schildpadjes zien uitkomen en vrijgelaten |
 |
| Zodra het nest uitkomt krioelt het ineens van de schildpadjes. |
 |
| Op weg naar de vrijheid - en hopelijk komen de vrouwtjes over 20 jaar weer terug om zelf eieren te leggen |
 |
| Laatste zonsondergang bij Mano a Mano.... |
 |
| Tijdens een tussenstop in El Tunco, El Salvador, onderweg naar Guatemala |
 |
| Nog een dag later in Antigua - nog steeds onwijs happy samen :-) |
 |
| Terug in de chocolade keuken met mijn nieuwe speeltje |
