Whenua betekent "land" in Te Reo Maori, een van de eerst-gesproken talen in Aotearoa (Nieuw-Zeeland). Fascinerend dat het ook "placenta" betekent. Land is belangrijk voor de Maori. Als iemand zich op traditionele wijze voorstelt, geven ze aan tot welke berg ze behoren, en tot welke rivier, die net als hun grootouders tot hun voorouders behoren. Een sterke connectie met land.
Wat is mijn whenua?
Ik ben geboren in Nederland, maar breng er steeds minder tijd door. Ik kom altijd met plezier "thuis", maar ga ik altijd weer met plezier "op pad". Geboren worden in de Nederland is als de levensloterij winnen. Je kunt wellicht alleen nog beter doen met Zwitserland of Noorwegen ofzo. Of Nieuw-Zeeland.
De eerste keer dat ik Nieuw-Zeeland zag, vanuit het vliegtuig (ik ging er enkel voor een lang weekend heen), kreeg ik het gevoel dat misschien mijn land was. Het was een gevoel van thuiskomen, ongekend. De kleur van het licht, het rollende landschap, de ruimte en weidsheid, het was fascinerend. Één grote speeltuin. En zo verwelkomend voor iemand met een Nederlands paspoort.
Toen ik daarom tijdens de pandemie, samen met Kevin dit keer, naar Nieuw-Zeeland terugkeerde (na een beetje een omweg in Midden-Amerika), dacht ik dat het best eens voor een tijdje zou kunnen zijn. Het is een geweldig land om te wonen en wat bén ik blij met mijn permanente verblijfsvergunning. Ik heb niet veel bezittingen en dat stukje papier, gedecoreerd met een varen, is een van mijn meest geliefde.
Kevin is ook blij met zijn verblijfsvergunning. Mooi land, fijne mensen, een stuk minder corrupt dan zijn thuisland, een plek waar we allebei onbeperkt mogen werken, wonen, zijn. Maar jeetje, het is wel fris in Nieuw-Zeeland. Als in: noemen ze dit zomer?
Wisten we niet, maar Kevin blijkt allergisch te zijn voor koude lucht (waarbij koude lucht dus relatief is). Zodra het "te koud" wordt, dan slaan de zenuwen in zijn neus op hol en blijft hij 's nachts urenlang wakker. Het is een automatische reactie om te voorkomen dat zijn lichaam ongemerkt onderkoeld raakt. Wakker blijven, er dreigt gevaar! Echter, dit gebeurt al bij temperaturen van onder de 10 graden Celsius.... best normale omstandigheden dus, in Nieuw-Zeeland in ieder geval, en in Nederland. Maar niet in Panama, waar zijn zenuwstelsel zich ontwikkeld heeft.
Elke kersverse ouder weet dat nachtenlang niet goed kunnen slapen je gewoon een beetje gek maakt. Je kunt niet meer goed nadenken, moeilijk van dingen genieten. Slaaponthouding is een zeer effectieve martelmethode. En dan lijkt dat "Wonderland of the Pacific" opeens een stuk minder aantrekkelijk.
Is Nieuw-Zeeland wel een optie?
Gelukkig zat ik me ondertussen te bedenken dat het toch wel een beetje jammer is dat er in Nieuw-Zeeland geen cacao groeit. Inderdaad te koud dus! De twee maanden op Samoa, een eiland in de Stille Oceaan overgroeit met cacao, deed me realizeren dat dat toch wel heel tof is. En laat het klimaat in Panama daar nu ook bij uitstek voor geschikt zijn. Panama ligt om de hoek van de bakermat van cacao, de Amazonebekken, wat de biologische herkomst van de plant is.
Land, whenua, tierra, waar cacao zou kunnen groeien, waar ik bomen kan planten. Theobroma cacao bomen, maar ook andere bomen. Lokale boomsoorten, fruitbomen, schaduwbomen, klimbomen en hangmatbomen. En maakt het, afgezien het klimaat dan, uit waar dat land ligt?
Ik luisterde laatst een podcast waarin een theorie werd geopperd voor het feit dat sommige mensen, en dan vooral vrouwen, gelukkiger zijn dan andere.
"Marcus has worked to determine the thing that the happiest women are doing right. The results are jolting. Far from trying to find balance in their lives, they explicitly seek imbalance. They embrace the chaos, and the competing responsibilities and choose to “tilt” toward the stuff that strengthens them, or that brings them joy and love."
Leunen in de richting van wat je gelukkig maakt, waarbij je "de balans" verliest. Maar dat dat niet erg is. Het echoot een beetje wat Elizabeth Gilbert schreef in Eat, Pray, Love:
"To lose balance sometimes for love is part of living a balanced life."
Dus. Wat mij gelukkig maakt is cacao, land, met de voeten in de aarde, zaadjes zien ontspruiten, werken met de overvloed van moeder natuur en wegleunen van de schaarste. Rondreizen en wortel schieten zijn lastig te combineren. Wellicht komt het moment eraan dat ik wegleun van reizen, en toeleun naar bomen planten. Hoewel je ook prima bomen kunt planten als je op reis bent. En Zuid-Amerika toch echt nog zeker even bezocht moet worden.
Maar we zijn stiekum op zoek naar land, in Panamá, om een cacao plantage te beginnen. De whenua van Kevin, de "plaats van veel vis" of "veel vlinders" of gewoon "erg ver weg" (de meningen over de herkomst van het woord Panamá zijn verdeeld), waar zijn neus zich gedraagd. Betekent niet dat we Nieuw-Zeeland nooit meer gaan zien. En naar Nederland zal ik altijd terugkomen natuurlijk 💛
Kom je op bezoek als de cacaobomen straks staan?
 |
| Wilde cacao in buurt van Gamboa Rainforest Reserve |
