Daar is Daphne: augustus 2021

Zo het was weer even geleden. Het gaat goed hier in Nieuw-Zeeland. Ik ben ondertussen weer een jaartje ouder en was erg blij het te mogen vieren met een heuse dance party in een club in "the big smoke" (Auckland), thema "That 70's". Kevin had zijn afro al klaar en kreeg daar ook een hoop complimenten op. Niet alleen op het feestje trouwens, hij wordt vaak op straat aangesproken op zijn haar, dat het écht cool is. Het is maar wat exotisch voor die kiwi's hier, die vaak niet eens weten waar Panama eigenlijk ligt.

Na bijna ons rondje Noordereiland af te hebben, hebben we een housesit in Auckland gedaan, wat ons tijd gaf om een grotere camper te kopen. En dat is gelukt! We hebben nu een super-de-luxe Ford Transit busje waar we zowaar in kunnen staan. Alles zit erop en eraan, van een waterpomp, een boiler, een koelkastje, een douche / toilet combo en op het dak twee zonnepanelen die ons meer dan genoeg elektriciteit geven voor alles wat we maar willen.

We hebben nu een klein huisje op wielen, en na maanden in de Mazda E2000 te hebben gezeten, voelt het zowat als een rijdende villa. Nu is het echt "proper living", zoals een vriend van ons zei, toen hij na 16 maanden met zijn vriendin in een backpackers busje ook naar een grotere camper is gegaan.

Na de Auckland housesit hebben we er nog een net boven Auckland gedaan. Het was niet echt nodig, maar deze had een privé spa met mineraal water rechtstreeks uit een lokale geo-thermale bron en lag pal aan het strand, dus leek het ons wel relaxed. We hebben de tijd genomen toen om een nieuwe vloer te leggen in ons "Casita" en ik heb hun naaimachine mogen gebruiken en nieuwe gordijntjes gemaakt. De honden daar waren echt super lief en gehoorzaam, we hebben veel lol met ze gehad. Het waren twee teefjes, die heel toepasselijk Bruce en Jeffrey heetten.

Daarna zijn we weer op pad gegaan, verder richting het "winterloze" noorden van Nieuw-Zeeland, waar het inderdaad heerlijk zacht is. Vele dagen zonnig met 16 graden, en af en toe en bui, het lijkt de Nederlandse zomer wel. Northland is het laatste stukje op de route, voordat we het Zuidereiland kunnen gaan verkennen als de lente straks aanbreekt. Het land wordt hier erg smal en er is altijd wel een strand in de buurt. We hebben een paar dagen bij een vriendin van mij in Matakana doorgebracht en vandaag hebben we de Waipu grotten verkent, waar je gewoon zonder gids in mag, lekker stalagmieten en -tieten verkennen. Toen we de koplampen even uitzetten, zat het hele plafond vol met "glowworms", net een sterrenhemel. Nu zijn we in Whangarei, een lieflijk stadje met veel kunst en parken.

Het voelt als een droom soms, de vrijheid hier, de mogelijkheden, de vriendelijkheid, de overvloed. Als ik een paar dagen het nieuws even niet bekijk, dan zou ik zo vergeten dat er daar buiten nog een wereld is waar van alles gebeurt. Er wordt hier nu eindelijk volop gevaccineerd (50+ is ondertussen aan de buurt) en plannen gemaakt om het land langzaam weer te openen, maar het gaat nog wel even duren.

We rekenen er dus op dat we hier nog wel even blijven zo, rondrijdend in een busje, échte digital nomads. Toen ik die een paar jaar geleden voor het eerst op Instagram zag was ik erg jaloers en leek het bijna onbereikbaar, maar opeens zit ik er middenin. Ik voel me erg dankbaar, en gelukkig, en geniet elke dag met volle teugen. Het enige wat mist is de mogelijkheid om de mensen die ik liefheb zomaar even te bezoeken, maar dat komt heus wel weer. Want ooit zal deze pandemie toch achter ons liggen?