maandag 15 februari 2021

Op weg

Na onze housesit in Auckland en het nauw ontwijken van een nieuwe lockdown, hebben we de stad verlaten en zijn we naar het zuiden gereden, richting Johan en Miriam. Johan is een neef van mijn moeder, hij woont hier al vele jaren en toen ik voor het eerst naar Nieuw-Zeeland kwam heb ik bij hen in de schuur gewoond en zelfs een tijdje op de boerderij gepast. Het was erg fijn om ze weer te zien en ook de spullen die ik hier had achtergelaten stonden nog bij hen. 

Het was super gezellig om een paar dagen samen door te brengen. Het uitpakken van mijn achtergelaten dozen was als een soort Sinterklaas, ik was van de meeste dingen vergeten dat ik ze had. Mijn Merino-wollen kleding was helaas al eerder door de motten gevonden, dus die konden met gaten en al gelijk weg (ouch), maar de rest zag er nog prima uit. De enige uitdaging was nu ruimte maken in ons busje voor al die extra zooi. Als je gerust 3,5 jaar zonder iets kunt, heb je het dan echt nodig? Natuurlijk is hier het klimaat wel anders, en dingen die ik tijdens mijn backpackingtrip in Midden-Amerika niet nodig dacht te hebben, komen nu wel weer van pas. Hallo mooie leren cowboyhoed uit Australië!

Het is al met al gewoon zo fijn om terug te zijn. Ik had dus nooit gedacht zolang weg te blijven, en ging steeds maar met mijn gevoel mee in Nicaragua, Guatemala, Panama etc. Maar nu weer met beide voeten op de grond van Aotearoa te staan voelt goed, het voelt als thuis. Het licht is hier anders, de lucht is frisser, de mensen zijn super aardig, de regels zijn losser, de horizon loopt tot ver door en de heuvels trekken op alsof ze de strakblauwe lucht aanbidden. Alles wat ik van een land verwacht is hier te vinden. Behalve bepaalde mensen natuurlijk... Kom je snel een keertje langs? :-)

Vanuit Johan zijn we naar Raglan gereden, het hippie-dorpje bij uitstek aan de kust, waar we voor het eerst echt in ons busje (Bennie) hebben geslapen en genoten hebben van de (corona) vrijheid hier. We hebben gesurft (Ngarunui Beach), een vulkaan beklommen (Mount Karioi, 756 meter) en nota bene gedanst op een feestje! Het is alsof we in een parallel universum zijn beland. Nu we de smaak van het #vanlife eenmaal te pakken hebben, lonkt de weg. Waar kunnen we allemaal nog meer heen? Hoelang gaan we erover doen? Gaan we linksom of rechtsom het Noordereiland over? Het Zuidereiland doen we maar beter volgende zomer... We hebben geen haast! 

Dat we toch niet helemaal van de buitenwereld zijn afgesloten blijkt wel weer met de laatste 'community breakout' van het akelige virus. Het is nog niet helemaal duidelijk waar het vandaan komt, en wat de gevolgen ervan precies zijn, maar we zijn gelukkig zelf niet meer in Auckland. Met Level 2, waar de rest van het land onder zit, is iedereen alleen wat voorzichtiger, maar blijft alles wel gewoon open. Vanochtend nog in een café zitten werken... wel ingecheckt daar met mijn COVID Tracker app!



Zonsondergang bij Ngarunui Beach

Op bezoek bij Frans, een vriend van mijn Ooooby dagen

Moest er even opklimmen

Aan de Waikato rivier - je mag er gratis staan, als je maar geen rommel achterlaat

Yoga bij Lake Ngaroto

Lekker koken in ons busje

Bridal Veil Falls - 50 meter drop

Bovenop Mount Karioi - lunchtijd

Op een reggae feestje

Raglan Estuary - met Mount Karioi op de achtergrond

Let's go surfing!

Bij de werf - Fish 'n Chips voor dinner

#digitalnomads - even werken in een café

Johan laat een zelfgemaakte banjo zien ;-)

Met neef Karsten bij de Hamilton Gardens afgesproken

In de Surrealistische tuin....