donderdag 12 december 2013

Ingecheckt!

We zijn verhuisd! Vanuit Nederland bekeken is het relatief gezien maar een klein afstandje, maar voor ons een wereld van verschil. We hebben nu een plekje voor onszelf, een eigen huisje mét tuin. Het is eigenlijk wat ze hier een "granny flat" noemen, met een groter huis eraan verbonden maar de andere drie kanten vrijstaand en een zelfvoorzienende unit. Onze buren in het hoofdhuis zijn twee aardige vrouwen, Australisch en Amerikaans, en we delen de tuin, het washok en de poort naar buiten. We hebben zelfs een parkeerplaats!

Het mooiste hier is echter de locatie. We zitten midden in Maroubra Beach, 200 meter van een van de beste surfstranden van New South Wales af. Zondag zijn we al enkel in zwembroek, zonder schoenen, de straat uitgelopen om even te gaan zwemmen en af te koelen. Het is hier erg warm nu, bijna midzomer en de temperaturen lopen op, ook ´s nachts. Ik bescherm me zo goed als het gaat tegen de felle zonnestralen, met zonnebrand, hoeden en schaduw. Mijn werk is nu nog maar 15 minuten fietsen, van het ene strand naar het volgende, een steile heuvel op en vervolgens weer naar beneden.

Telkens als ik langs de weg race, op een fietspad nota bene, met de bovenaan uitzicht op de zee, zon op mijn gezicht, dan krijg ik de kriebels. Het lijkt wel alsof we op vakantie zijn. Alsof we straks moeten "uitchecken" uit ons huisje, onze tas weer moeten pakken, en terug naar waar dan ook. Maar dat hoeft niet, dit is de komende tijd onze thuis. Zaterdag is onze housewarming, dan gaan we naar het restaurant hiernaast voor hun beroemde "all you can eat" Braziliaanse BBQ, en op zondag is het tijd voor een ritje naar IKEA :-)








dinsdag 26 november 2013

Tweehonderd meter

Oké hierbij de antwoorden: barbie = barbecue (zeer belangrijk in het Australische leven), brekky = breakfast (wordt vaak onderweg gehaald door de Aussies (spreek uit Ozzies)), Brizzie = Brisbane (waarom ze dit afkorten is me een raadsel, het heeft allebei evenveel lettergrepen...), kindie = Kindergarten (een van de vele "Europese" woorden die de afkomst van de meeste Australiërs verraadt), mozzie = mosquito (zeker na de regen zijn ze nu overal...), polly = politician (schijnbaar is de Australische politiek een onwijs gecompliceerd en onbegrijpelijk fenomeen, ik heb me er nog niet in verdiept...), yewy = u-turn (je verzint het niet...) en ten slotte footy = Australian Rules Football ofwel AFL, zo belangrijk hier dat er zelfs serieuze grappen over worden gemaakt:
"A man arriving for the Grand Final in Melbourne is surprised to find the seat beside his empty. Tickets for the Grand Final are sold out weeks in advance and empty seats unknown. So he says to the man on the other side of the seat, Excuse me, do you know why there is no one in this seat?
Oh, its my wifes', answers the second man, but I'm afraid she died.
That's terrible. I'm so sorry.
Yes, she never missed a match.
But couldn't you have given the ticket to a friend or relative?
Oh, no. They're all at the funeral." (Bill Bryson, In a Sunburned Country)
Dan heb ik groot nieuws deze week want we gaan weer verhuizen! De zoektocht naar een eigen plekje bleek toch niet zo uitdagend want na onze eerste aanmelding voor een huisje dat ons beviel kregen we gelijk een aanbod. We mogen erin! En nu gaat het Australische leven echt beginnen want we wonen straks serieus op 200 meter van het strand. Maroubra beach, bekend om zijn goede golven en bijbehorende surfer gangs, wordt onze nieuwe hood.

We hebben gelijk onze eigen surfboards gekocht en nu de dagen steeds langer en warmer worden kijk ik er al naar uit om 's ochtends voor het werk nog even een paar golven te pakken (hoewel ze op dit moment mij vooral nog pakken...). Wel vreemd is dat momenteel ook de Chrizzy (yep ook die wordt afgekort) voorbereidingen in volle gang zijn. Gister heb ik al het eerste huis gespot dat van onder tot boven overladen was met kerstverlichting en Santa Clauses, en dat schijnt een grote traditie te zijn hier. Wellicht is de overdaad aan lampjes een poging het tekort aan kou en sneeuw goed te maken... Anyway, het is een vreemd contrast, die hitte met kerstliedjes op de achtergrond en de combinatie van de zomer én kerstvakantie die straks begint. Maar eerst heb ik met mijn half-Nederlandse nanny-kids natuurlijk nog Sinterklaas te vieren!

maandag 18 november 2013

Regen!

Het is hier al een week aan het regenen! Serieus, alles hier is extreem. Extreme droogte, extreme regenval, extreme stormen of overstromingen of hittegolven. Heerlijk, je kan hier niet om de natuur heen, het is overal! Het gras was binnen twee dagen weer helemaal groen en alle bomen en planten slaken een zucht van verlichting. Nu maken ze ten minste een eerlijke kans de zomer straks te overleven, na de extreem hete lente tot nu toe. Ook de bushfires zijn eindelijk voorbij, tegen die muur van water waren ze niet bestand.

Ik ben hard aan het werk ondertussen, als nanny en in het kinderdagverblijf, en ben voor november en december al volgeboekt. Niets dan een overdosis aan kids om je eigen "nest-gevoelens" nog even te sussen, wat heerlijk om thuis te komen na een lange dag (ik maak soms dagen van 12 uur), het kwijl af te wassen en met een glaasje wijn naast Sebas op de bank te kruipen. Hij maakt ook zijn uren vol momenteel, de $500.000-home-cinema is nu bijna af en er staat druk op de laatste lootjes.

De weekenden zijn daarom even rustig, en vooral gevuld met het zoeken naar een nieuw huisje. Nu we allebei een goed inkomen hebben zouden we graag ook iets voor onszelf vinden. Er is op dit moment genoeg aanbod en we hopen snel onze eigen "one-bedder" te betreden. Grappig hoe ze hier alles altijd afkorten trouwens. Raad eens wat de volgende woorden betekenen: barbie, brekky, Brizzie, footy, kindie, mozzie, polly en yewy... De antwoorden komen volgende keer!

De lieve (beetje verlegen) Maro en ik :-)

Het zal je werk maar zijn...

Over natuur gesproken, deze gast van 10 cm breed kwam laatst even schuilen in onze badkamer...

vrijdag 1 november 2013

Ver weg

"It is amazingly easy in Australia to forget, or at least to reduce to a dim awareness, that there is a world out there"
Bill Bryson, In a Sunburned Country
Hoewel het geen 6 weken op de boot meer kost om hier te komen, en met Skype/Whatsapp/Facebook het niet echt uitmaakt waar je bent in de wereld (mits je internet tot je beschikking hebt uiteraard), Australië voelt soms toch heel heel erg ver weg. Sinds ik hier ben aangekomen glijden de dagen voorbij in easy-going no-worries-ness, en zonder de telefoontjes en app-jes naar Nederland af en toe zou ik bijna denken dat overal buiten dit immense land de tijd stil staat.

Het scheelt ook dat ik het opeens heel druk heb. Sinds vorige week werk ik 3 dagen als nanny voor een Nederlands-Australisch gezin, ben ik ingeschreven voor een recruitment bureau waarmee ik ook al twee dagen als inval-secretaresse bij de NSW Teachers Association heb gewerkt en wordt ik nog af en toe door het kinderdagverblijf gebeld voor een shift. Helemaal goed allemaal, en lekker afwisselend.

Permanenter werk zal pas mogelijk zijn als we straks een permanenter visum hebben geregeld. Met een Working Holiday visum neemt geen bedrijf je aan voor een vaste positie, wat ook wel te begrijpen is... Ze schijnen daarin sowieso nogal discriminerend te zijn (Australia for the Australians!) en de ironie daarvan blijkt ze hier totaal te ontgaan. De heftige, turbulente en vaak bijna onvoorstelbare geschiedenis van dit land, waar ik steeds meer over te weten kom, heeft een samenleving opgeleverd die nog steeds worstelt het verleden een plaats te geven...

Maar het gaat goed hier, ik heb het onwijs naar mijn zin en geniet met volle teugen van elke mooie zonnige dag (elke dag dus!). Wakker worden met geluiden van de jungle, met een uitzicht van de rijzende zon en palmbomen wordt gewoon niet oud. Andere dingen beginnen al normaler te worden. Als ik op tv nu een auto rechts zie rijden voelt het raar, en ik heb ook al zelf auto gereden. Het lastigste is eigenlijk alleen de richtingaanwijzer aanzetten in plaats van de ruitenwissers. Ik reken ook niet meer terug in euro's, zeker nu ik flinke $$$ aan het verdienen ben. De huur van $420 per WEEK(!) lijkt opeens niet zo exorbitant veel meer. Ik begin te wennen aan het Aussie accent, aan de lifestyle here (no worries, mate!) en aan het feit dat we hier echt écht wonen.

Het is hier fantastisch.

Op de bruiloft van Cameron, een oud huisgenoot van de huisboot in Amsterdam

Hard werken: een Lego helicopter bouwen met Maro

In het echt nog niet gezien, maar wel opgezet in het Australian Museum

zondag 20 oktober 2013

Gelukkig

Het is droog in Australie. Het heeft al weken niet meer flink geregend aan de oost-kust en de grond is uitgedroogd. Mocht je er momenteel op worden betrapt de oorzaak van een brand, of "bush fire" te zijn, dan riskeer je 12 jaar gevangenschap, geen grapje. Dit is een "matter of life and death". West Sydney staat al een paar dagen in de fik, honderden huizen zijn verwoest en het ergste is nog niet eens voorbij. Wij zagen de rook komen afgelopen donderdag, de zon was bijna niet meer te zien en 's avonds merkte ik dat al onze kleren naar kampvuur roken...

Het uitzicht vanaf ons balkon...
Ondanks het natuurgeweld heb ik het hier nog prima naar mijn zin. Dit weekend ben ik met Elli naar een Global Rhythms muziek festival in een park geweest, er waren Japanse drummers, een bandje met een synthesizer, een didgeridoo en een drumstel, de Afro Nomads uit West-Afrika en een jazz band. Na zonsondergang kwam de volle maan op en we dansten en dansten.

Vandaag heb ik meegeholpen in de Organic Community garden hier in Randwick, onze gemeente en wel twee kilo biologische aardbeien geoogst. Ik heb nog nooit zulke lekkere aardbeien op. De zomer is in aantocht en de temperaturen lopen op tot in de 30, met af en toe flinke wind, wat het de brandweer natuurlijk niet gemakkelijker maakt...

Ik begin te wennen aan het leven hier, best makkelijk in zo'n relaxed land, met fantastisch weer en vriendelijke mensen. In de winkels wordt ik standaard aangesproken met "hello darling" of "hi love", iedereen is behulpzaam en oprecht geïnteresseerd en vooral onwijs gelukkig. Het maakt mij gelukkig.

De aardbeien oogst... ik werd prompt gedoopt tot "strawberry girl" :-)

Na een tijdje zou ik mijn eigen stukje grond kunnen krijgen hier

Randwick Community Organic Garden

Japanse drummers op het Global Rhythms festival

Een muziek trio bestaand uit een didgeridoo, de drums en een keyboard - heel vet!

De lovely Elli en haar nichtje, in de volle zon


vrijdag 27 september 2013

Normaal doen

Aangekomen in Sydney moet ik natuurlijk op zoek naar een baan. Soms denk ik wel eens, waarom hebben eigenlijk de meesten van ons een baan? Waarom doen we werk dat we waarschijnlijk niet zouden doen als we er niet voor betaald worden? Zijn er andere manieren om je leven te leiden, zonder een klein radartje in het systeem te zijn, een systeem dat is gebaseerd op slimme marketing en propaganda, om er maar voor te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen belasting betalen en de rest van hun "besteedbare inkomen" uitgeven aan dingen die we niet nodig hebben? Het gaat waarschijnlijk nog wel een paar jaar duren, maar ik hoop deze vragen toch een keer te kunnen beantwoorden. Ondertussen doe ik maar "gewoon" en ben ik aan het solliciteren.

Mijn eerste Australische dollars heb ik al verdient, als invalkracht bij een kinderdagverblijf. Erg leuk werk, de hele dag met kinderen spelen, iets wat me erg gemakkelijk afgaat. Het is ook zwaar, je bent de hele dag in de weer, moet de hele dag opletten dat alle kinderen in leven blijven en je niet het verkeerde kind een standje geeft terwijl het de schuld van de andere was. Lastig hoor. Maar erg bevredigend, iets wat ik eigenlijk ook zou doen zonder er betaald voor je worden... Maar niet iets wat ik mezelf over vijf jaar nog professioneel zie doen.

Wat dan wel? Eerlijk gezegd, geen idee. Nee das niet waar, ik heb een hoop ideeën, ideeën over de wereld, over gerechtigheid, over ecologische en sociale harmonie, over initiatieven en innovaties om het leven op deze planeet een stukje beter te maken. Maar als je die dingen intoetst op de gemiddelde banenwebsite komt er niet veel uit. Het vinden van die ene droombaan is een kwestie van geluk, van goede timing, van trail & error, en van uitzoeken wat het is dat je dan vooral niet wilt doen. Ik ben dus breed aan het zoeken, aan het solliciteren. Gelukkig is er in dit "land of opportunity" zoals ze het zelf noemen genoeg werk te vinden momenteel. Vandaag heb ik een sollicitatiegesprek. Wish me luck!


woensdag 18 september 2013

Upsy Down Town

Op het kinderdagverblijf waar ik werk hebben de kinderen een liedje geleerd:

In Upsy Down Town 
the sky is in the sea, 
the sea is where the sky should be.
The rain is falling up, 

instead of down. 
Down, In Upsy Down Town.
There’s a chocolate cake 

as white as snow, 
The more you eat, the bigger it grows!
You walk upon your nose 

instead of on your toes. 
Down, In Upsy Down Town.

Fantastisch.

Ik voel me alsof ik inderdaad naar Upsy Down Town verhuisd ben, alles is hier anders. Ze rijden hier links, net als in India. Ik heb tot nu toe alleen nog maar rondgelopen of gefietst, en begin nu eindelijk pas een beetje te wennen aan het rechts, links, rechts kijken. Het is heel desoriënterend om op een kruising of rotonde niet precies te weten waar je nu moet kijken, waar het verkeer vandaan kan komen. Je kijkt toch nog altijd even de andere, "verkeerde" kant op. Voor de zekerheid, mocht er iemand aankomen die ook uit Europa komt en aan het spookrijden is.

Dan komen ze hier net uit de "winter" en is de lente begonnen. Het is nu al gemiddeld 24 graden overdag en de zon schijnt zich een ongeluk, dus ik ben benieuwd wat de zomer inhoudt in Sydney. Het zou wel eens warm kunnen worden, zeker omdat dit jaar een van de warmste jaren ooit was hier.

Wat me ook is opgevallen is dat Australiërs erg trots zijn op hun land en het erg belangrijk vinden om de locale economie te ondersteunen door producten te komen die "proudly Australian made and owned" zijn. Ze hebben er zelfs een speciaal logo voor en het is een enorme marketing tool. Grappig, na net drie jaar in Duitsland te hebben gewoond, waar "nationalisme" een vies woord is en zelfs de vlag soms ver te zoeken is. Hier waait hij overal groot en trots uit. Terwijl het eigenlijk maar een rare variant van de Engelse vlag is...

Ook de natuur is hier overweldigend anders, met planten en dieren die ik totaal niet weet te plaatsen. Vleermuizen zo groot als katten, "water dragons" (soort hagedissen), kakkerlakken. Ik heb helaas nog geen koala's, vogelbekdieren of kangoeroes gezien (die laatste al wel gegeten!), maar iets zegt me dat dat niet lang meer zal duren. De bomen zijn groot en tropisch, alles bloeit nu momenteel, met tussendoor fijne palmen. De sterren hebben zich zelfs opnieuw gearrangeerd, de vertrouwde grote en kleine beer zijn omgeruild voor de Soutern Cross en Canis Major.

Toch niet slecht, voor 24 uur vliegen. Er is vast nog veel meer te ontdekken en ik ben blij dat we hier wel een tijdje blijven. Dit land/continent is echt MEGA groot en heeft zoveel spannends te bieden. Dit weekend gaan we langs de kust lopen via de Coastal Walk en met de baas van Sebas naar een Latijns-Amerikaanse party. G'day mate!

maandag 9 september 2013

Alles en meer

Het gaat goed hier, tot nu toe is Sydney echt fantastisch. Wat een luxe om op 15 minuten fietsen van het strand te wonen. Het bevalt me prima hier. De eerste dagen was het een hoop geregel. Op de een of andere manier heb ik al een baantje gevonden, als "casual worker" bij kinderdagverblijf Alouette hier vlakbij ons huis. Ook heb ik al een telefoonnummer, een belastingnummer, een bankrekening en een fiets.

Sebas kon niet wachten mij alle mooie plekjes te laten zien die hij al had ontdekt. Dit weekend zijn we op zaterdag met de pont naar Manly gegaan, in het noorden van Sydney, een populaire surfspot.We hebben op het strand gewandeld, over de rotsen geklauterd, een biertje gedronken bij de 4 Pines brouwerij en op de boot terug lekker sushi gegeten.

Skyline van Sydney vanaf de veerpont
Surfers lopen hier gewoon in het wild rond

Mooi Manly

Het centrum, in koloniale stijl


Op zondag zijn we langs de kust naar beneden gereden om Elli te bezoeken in Wollongong. We hebben haar huisje bezocht, Mt. Keira beklommen en eieren en groenten geoogst uit de "permacultuur" volkstuin van Elli. Alles groeit hier natuurlijk als een gek, want het is eigenlijk altijd mooi weer. Tot nu toe is het een dag bewolkt geweest, en de lente moet nog beginnen... Sebas en ik moeten elkaar af en toe nog even knijpen, we wonen toch écht opeens in Australië.

Wollongong!

Kakelverse eieren, wat een rijkdom


Lieve groetjes uit Sydney!!

zondag 1 september 2013

Touch down!

Ik ben aangekomen! Veilig en wel, met een warm welkom van Sebas. De reis was erg lang, met een interessante tussenstop in Singapore, het geboorteland van mijn moeder. Wat een vreemde stad, net alsof je in een science-fiction film rondloopt! Alles is hyper-modern, splinternieuw en brandschoon, met de meeste rare gebouwen. Het vliegveld Changi is al jaren op een rij verkozen tot beste vliegveld in de wereld en het was te merken waarom, de 14 uur die ik er moest doorbrengen vlogen voorbij. De vlucht naar Sydney was vervolgens half-leeg en daardoor mega relaxed, ik had lekker 3 stoelen voor mezelf en heb na een suffe film (This is 40) geslapen tot de landing. En toen was ik er!

De skyline van Singapore
Ik was een beetje zenuwachtig voor de douane, want ik had maar een enkeltje en had ook nog op mijn immigratiebriefje ingevuld dat ik "animal products" wou importeren. De man vroeg wat ik dan precies bij me had, en met een onschuldig lachje zei ik "it's cheese, because you know, I'm from Holland, hihi". Ik kreeg prompt een stempel en mocht doorlopen. "Have a great time in Australia miss".

Sebas haalde me op en bracht me gelijk naar het strand, aangezien het ochtend was. Van welke dag wist ik niet precies meer, en hoe laat was ook vaag. Maar tijd voor zon, zee, strand en cappuccino was het sowieso. Het was heerlijk om hem weer te zien, wat een luxe om weer samen te zijn. En dit keer voor zolang we willen.



Elli, mijn Australische vriendinnetje die ik in Zweden heb ontmoet kwam me gelijk welkom heten!

Bij het werk van Sebas op bezoek

Jee, mijn eigen straat!

dinsdag 23 juli 2013

Goodbye Berlin

Zo, op de valreep van mijn 27e verjaardag verlaat ik Berlijn na hier bijna 34 maanden te hebben gewoond (oké waarvan 5 in Umeå doorgebracht). Het was een mooi tijd, wat een verrückte Stad. Onze verzenddozen zijn door DHL opgehaald om naar Oz verscheept te worden en de laatste items verlaten langzaam ons appartement (lang leve eBay!).

Na twee jaar, zeggen ze, ben je wel een beetje gewend op een nieuwe plek, je hebt de taal geleerd, vrienden gemaakt, de omgeving leren kennen. Dat klopt allemaal, Berlijn is een thuis geworden. Toch hebben we besloten weer te gaan. Wat laat ik eigenlijk achter me? Tijd voor een inventarisatie.

Zonsondergang vanuit Görlitzer park over de skyline van Berlijn
Wat ik NIET ga missen is in ieder geval:
  • het Duitse banken systeem - waarbij je 6 euro betaald als je bij een andere bank geld opneemt, het ongeveer een week duurt voordat een overboeking verwerkt is en mijn persoonlijke "Kundenbetreuer" maar niet ophield mij te stalken toen ik een keertje in een survey mijn onvrede heb geuit... zucht hier kunnen ze van de ING nog iets leren. 
  • Berlijnse autorijders - weet je dat dit een van de grootste redenen is dat ik Berlijn zat ben? Wat O.M.G. rijden er hier een stelletje aso's rond. Als fietser ben je nergens en elke dag kon ik weer een zucht van verlichting slaken als ik weer heelhuids thuisgekomen was. Ik ben aangereden, afgesneden, na-getoeterd en rakelings gepasseerd, terwijl er ondertussen auto's fijn op het fietspad geparkeerd staan (waar is het anders voor?) en stoplichten steeds net voor je neus weer op rood springen. Lieve mensen...
  • de viezigheid, de stank, de grijsheid. "Guten Morgen Berlin / Du kannst so häßlich sein, so dreckig und grau". Op elke straathoek staan wel junkies, overal ligt troep, wordt gezeken, wordt gekotst, gerookt, glas neergegooid. Daklozen, bedelaars, alcoholisten, op zoek naar lege statiegeldflessen of nog te gebruiken s-bahn kaartjes, vragend om een paar centen. Nee, Berlijn kan heel treurig zijn. Zeker om 4:00 ´s ochtends in de U8 richting Hermannstraße.
Aan de andere kant, wat ik wel ga missen:
  • het alternatieve, onafgemaakte, alles-kan-en-alles-mag, underground, eclectische mix-match wat hier leeft. Hipsters en hippies samen aan de vegane cupcakes in het bio-café, terwijl de sjappies inkopen doen bij de Turkse supermarkt op de hoek. Vooral hier in Neukölln is zeg maar "viel los". Mooi. Niemand is raar in Berlijn, behalve dan degenen die normaal zijn.
  • de mooie taal - ja echt, ik vind Duits fijn om naar te luisteren, vooral de uitdrukkingen. Overal bestaat wel een woord voor, en alles mag aan elkaar geplakt worden. Afgezien van de naamvallen heb ik de taal toch aardig onder de knie gekregen, ik kan zelfs accenten onderscheiden. 
  • Zalando. Of beter gezegd, mijn collega's bij Zalando. Na 2,5 jaar klantenservice heb ik het werk wel gezien, maar lachen om klantverhalen en stomme plaatjes doorsturen verveeld toch nooit. Het is een mooi team daar, en ik ga het missen. The end of an era!
I ♥ Berlin
Nu is het tijd om te gaan, en nog een fijne maand in Nederland door te brengen voordat ik de oversteek maak naar Australië. Oh, en ik ben trouwens geslaagd, de verdediging van mijn thesis is goed gegaan en ik heb binnenkort mijn tweede master diploma op zak. Nog iets waar Berlijn goed voor is geweest. 

zondag 7 juli 2013

Inpakken...

Inpak en uitzoek chaos
Het is bijna zover!

Afgelopen week hebben we alle onze belangrijke spullen naar een opslagruimte in Brandenburg gebracht en Sebas is woensdag weer terug naar Sydney gevlogen. Hij heeft al een mooi huisje voor ons gevonden, aan de Australia Avenue, in Matraville, op minder dat 3 kilometer afstand van het eerste strand: Malabar Beach. Ik zit nog welgeteld 20 dagen in Berlijn om de laatste zaken te regelen. Ik heb booming business gaande op eBay en ondertussen al een hoop dingetjes verkocht. Veel wordt ook gedoneerd of weggegeven aan vrienden, hoofdzaak is het huis leegmaken.

Ondertussen is het stiekem ook heel mooi weer geworden hier en ik breng ik de rest van mijn dagen hier ofwel bij Zalando door (nog maar 7 keer werken!) of bij het zwembad met vriendinnetjes. Berlijn laat zich nog even van haar beste kant zien, zodat ik goed weet wat ik straks ga missen. Tja... je kan niet alles hebben.

Volgende week komt mijn kleine zusje trouwens langs (die al lang niet meer zo klein is...), dus dat wordt gezellig!

De laatste keer dat Eefje in Berlijn was, lekker aan de mango :-)

dinsdag 28 mei 2013

Tussenin

Vanuit Sydney en India zijn Sebastian en ik momenteel weer even in Berlijn. Onze tijd hier is aan het aflopen en we hebben een hoop te regelen voordat we Europa kunnen achterlaten. Sebastian heeft nog een bedrijfje in Duitsland én in Nederland, een aantal rekeningen te innen, gereedschap te verkopen en verzekeringen op te zeggen. Ik heb nog een thesis te verdedigen, een diploma op te halen, een paar laatste maanden bij Zalando te werken en het appartement straks op te leveren.

Spullen moeten worden verkocht, weggegeven, opgeslagen of meegenomen, en in ieder geval worden uitgezocht. Toch best lastig dat ons nieuwe huisje letterlijk aan de andere kant van de wereld ligt. En het adres is nog onbekend! We doen alles stap voor stap, want soms lijkt het wel een beetje veel allemaal.

En wat zijn nu precies de plannen? Op 17 juni vliegt Sebas alweer terug naar Sydney, hij heeft een ontzettend goede baan gevonden als de vrijwel enige medewerker in het meubelmaakbedrijfje van de Argentijnse Carlos Medina, waar ze alleen op-maat projecten doen voor de allerrijksten van Australië. Dit is precies wat hij zocht en waar hij de komende tijd (jaren?) zijn ei kwijt kan. Hij komt zijn tijd dus wel door terwijl hij wacht tot ik ook de oversteek maak, eind augustus.

Maar eerst kom ik nog even naar Nederland, eind juni een weekje en vervolgens verlaat ik op 26 juli Berlijn voor goed om de laatste weken in good ol' Holland door te brengen en mijn zus bij te staan met de laatste voorbereidingen voor haar bruiloft op 23 augustus. Ik heb er zin in! Toch wel een beetje jammer dat de "zomer" hier net zo warm is als de "herfst" in Sydney op dit moment...


donderdag 2 mei 2013

Bidden, eten (en beminnen)

De yoga teacher training is voorbij, ik ben met vlag en wimpel geslaagd, samen met de negen andere meiden van de cursus. Het was een intensieve maand, maar het helemaal waard. 

De klas van april 2013 - een verse lading yogi's

Physiek compleet doorgestretched, mentaal gehersenspoeld en spiritueel verlicht ben ik met Kira gelijk doorgegaan naar Sandhya's House, de kookschool. We hebben onze eerste les al gehad en in plaats van asanas, leren we nu de fijne kneepjes van de Mysore-keuken. Koriander, komijn, mosterzaad, asafoetida, citroenen, knoflook, gember en peper in de kruiden mixen, heel veel groentes (ook hier is alles vegetarisch), chutneys en rijst gerechten.


Met paard en wagen onderweg :-)
Sandhya - die ons verteld wat alles is
Van linksboven naar linksonder: peper, mosterdzaad, bengal gram dhal, black gram dhal, fenegriek, komijn, en chilizaadjes in het midden
Wortelsalade met kokosnoot, verse koriander, dhal, mosterdzaad en citroensap
Mijn poging om een ronde rijst-roti te maken
Gevulde mini-aubergine, mmmm
Jam jam jam

Ik snap helemaal waarom de Nederlanders destijds zo koorstachtig op zoek gegaan zijn naar de weg naar India, samen met de andere Europeeërs. De geuren en kleuren zijn betoverend, en ik vraag me af hoe zij dit hier alles hebben beleefd toen ze voor het eerst voet aan wal hebben gezet.

Na de (door ons zelfgekookte) lunch zijn we vrij en hebben we de tijd nog meer van Mysore te zien. Op de planning staan nog een aantal musea, het Mysore paleis (van binnen ditmaal), de hippe yogi wijk Gokulam en het Karanji Lake park. Op zaterdag nemen we de bus of trein terug naar Bangalore voor nog een laatste dagje in de hoofdstad van Karnataka, en dan vlieg ik maandagochtend om 6:30u via London weer terug naar Berlijn.

Namaste!

maandag 22 april 2013

Alles behalve yoga - of toch een beetje :-)

Het gaat nog goed hier! Heel goed zelfs, ik heb het onwijs naar mijn zin. Ik kan niet geloven dat we alweer in onze laatste week van de training zitten, volgende week maandag hebben we tentamens, en krijgen we ons certificaat. Gelijk die dag vertrekt de helft van de groep alweer naar andere streken, naar Bangalore voor een vlucht terug naar huis, naar andere plaatsen in India, of verder op reis in Azië.

Ik ga straks terug naar Berlijn, maar heb nog net vijf dagen om verder van Mysore te genieten. Kira, een meid uit Californië die nu in Zuid-Frankrijk woont, heeft ook besloten een paar dagen extra te blijven en samen gaan we 5 dagen in een kookschool doorbrengen, Sandhya's House. Sandhya is beroemd hier, heeft zelfs een eigen kookboek, en van haar hopen we in een kleine week wat van de geheimen van de Zuid-Indiase keuken te leren. Ik kan niet wachten!

Ondertussen hebben we naast de yoga (en nog meer yoga, yoga, yoga) niet stil gezeten en al redelijk wat van de stad gezien. Een bezoek aan de Mysore Zoo (een van de oudste van India), de beklimming van de Chaimundi heuvel, die je vanuit de hele stad kan zien (1000 treden!), de markten en winkeltjes in het centrum, en gisteren een heerlijke dag aan het zwembad van Silent Shores, een hotel-resort hier in de buurt. We waren de show van de dag, met onze ini-mini bikini's, ons onbeschaamde zonnebaden en de rare yoga capriolen op watervlotten. Het was fantastisch!!



Elk huis heeft wel een dier, als het geen koe is, dan minstens een schaap of wat kippen



Mission accomplished - ik heb tijgers gezien!



Op weg naar boven!

De stier van Vishnu, halverwege de heuvel, die elke dag opnieuw versierd wordt

Het uitzicht vanaf de Chaimundi heuvel op Mysore

Niets beter dan een verse kokosnoot na een lange klim

Een van de fantastische zonsondergangen


Het Mysore Paleis - verlicht




Eka Pada Rajakapotasana - op het water :-)