Het noorden

Het was leuk zolang het duurde, maar net een paar dagen na mijn laatste blog post kwam Delta opeens Nieuw-Zeeland binnen. En toen waren Kevin en ik pas echt blij met ons grotere busje, want het hele land ging binnen 24 uur in volledige lockdown!

We waren net in Whangārei aangekomen, een redelijk grote stad in het noorden (de regio heet hier heel fantasievol Northland) en waren net in de supermarkt boodschappen voor de week aan het doen toen het opeens bizar druk werd. Er hing een rare sfeer in de lucht en de rijen voor de kassa waren veel groter dan je op dinsdagmiddag zou verwachten. Oké, het was bijna etenstijd, maar dit was extreem! Kevin ging vast in de rij staan en naast het schap met de kokosmelk hoorde ik een dame aan de telefoon iets zeggen over "Auckland" en "level 4 lockdown". 

Boem! Opeens mochten we geen kant meer op. We stonden op een parkeerplek voor campervans aan de marina, best een prima plek eigenlijk, met fijne buren en een mooi uitzicht. En daar hebben we 3 weken gestaan. De routine werd af en toe een beetje eentonig, maar er waren mooie wandelingen in de omgeving en ik had toevallig een grote klus met werk. Even stil staan is af en toe ook wel goed :-)

Elke dag werden de nieuwe nummers aangekondigd, en toen eenmaal duidelijk werd dat het toch vooral in Auckland rommelde, is op een gegeven moment de rest van het land vrijgegeven naar level 3 en toen level 2. We mochten weer op pad! En dat deden we dus ook. Terwijl we nog wel overal trouw incheckten met de QR-code en we binnen mondkapjes droegen was de rest weer als vanouds. Het laatste stukje bovenaan was episch, we zijn vanuit Tapotupotu naar Cape Reinga gelopen, onder een stralende zon en blauwe lucht. Daar was de vuurtoren! En verderop Australië! En de rest van de wereld! 

Toen konden we weer terug omlaag, meer via de westkust deze keer (volg je ons al op Polarsteps?), op zoek naar de mighty kauri bomen, of wat er nog was over is. Ooit was heel Northland bedekt met prachtige kauri bossen, bomen van wel 20 meter in doorsnee en duizenden jaren oud. Maar toen de Europeanen hier kwamen zagen ze geen magie maar geld. Kauri hout en de hars van de boom was in de 19e het grootste exportproduct van Nieuw-Zeeland en het trok veel kolonisten aan. 

Nu is het echter pijnlijk om te bedenken hoe snel en meedogenloos deze prachtige machtige bomen neergehaald zijn, zonder enig besef dat ze er millennia over hebben gedaan om zo groot te worden en er zo niets overblijft voor het nageslacht. Het is nu anders, de bomen zijn beschermd (we hebben immers olie tegenwoordig....), maar helaas zijn de meesten al weg. De grootste kauri ter wereld is nu een toeristenattractie, maar was helaas gesloten omdat Northland de dag voordat we naar de boom zouden gaan weer naar level 3 is gegleden. 

Een meid uit Auckland was met valse papieren naar het noorden gekomen en had hier allerlei plekken bezocht. Ze bleek echter COVID te hebben en wilde vervolgens niet zeggen waar ze allemaal was geweest en wat ze allemaal had gedaan. Het leek erop dat ze bepaalde substanties had lopen verspreiden... maar haar identiteit is niet bekend en de persoon waar ze mee reisde is nog steeds missend. Je kunt wel zeggen dat de meeste mensen hierover redelijk pissig zijn... 

We hebben echter wel de op een na grootste kauri boom mogen bewonderen en die was al zo groot dat het je de adem beneemt. Daarna zijn we maar terug naar Whangārei gereden, om ons hier klaar te maken naar het zuiden te gaan. We hebben papieren die laten zien dat we in de Waikato wonen, bij Johan, en dat zal ons door de zone heen kunnen krijgen. En dan kunnen we hopelijk door, richting de pont, richting het zuidereiland!

Ondertussen alweer 4 jaar samen 💕

Te Matua Ngahere: De vader van het woud

Zie ons lieve busje daar in het groen

Yes! De beroemde vuurtoren!

Er schijnt ooit ook een bordje met de afstand naar Panama te hebben gehangen... 

Op sommige mooie plekken kom je alleen te voet in Nieuw-Zeeland

Zonsondergang... het is hier ondertussen zomertijd trouwens!

Sunset flow :-)

Vanaf de top van de Duke's Nose

Chocolade kopen op de Kerikeri farmer's market

Proper living

Zo het was weer even geleden. Het gaat goed hier in Nieuw-Zeeland. Ik ben ondertussen weer een jaartje ouder en was erg blij het te mogen vieren met een heuse dance party in een club in "the big smoke" (Auckland), thema "That 70's". Kevin had zijn afro al klaar en kreeg daar ook een hoop complimenten op. Niet alleen op het feestje trouwens, hij wordt vaak op straat aangesproken op zijn haar, dat het écht cool is. Het is maar wat exotisch voor die kiwi's hier, die vaak niet eens weten waar Panama eigenlijk ligt. 

Na bijna ons rondje Noordereiland af te hebben, hebben we een housesit in Auckland gedaan, wat ons tijd gaf om een grotere camper te kopen. En dat is gelukt! We hebben nu een super-de-luxe Ford Transit busje waar we zowaar in kunnen staan. Alles zit erop en eraan, van een waterpomp, een boiler, een koelkastje, een douche / toilet combo en op het dak twee zonnepanelen die ons meer dan genoeg elektriciteit geven voor alles wat we maar willen. 

We hebben nu een klein huisje op wielen, en na maanden in de Mazda E2000 te hebben gezeten, voelt het zowat als een rijdende villa. Nu is het echt "proper living", zoals een vriend van ons zei, toen hij na 16 maanden met zijn vriendin in een backpackers busje ook naar een grotere camper is gegaan. 

Na de Auckland housesit hebben we er nog een net boven Auckland gedaan. Het was niet echt nodig, maar deze had een privé spa met mineraal water rechtstreeks uit een lokale geo-thermale bron en lag pal aan het strand, dus leek het ons wel relaxed. We hebben de tijd genomen toen om een nieuwe vloer te leggen in ons "Casita" en ik heb hun naaimachine mogen gebruiken en nieuwe gordijntjes gemaakt. De honden daar waren echt super lief en gehoorzaam, we hebben veel lol met ze gehad. Het waren twee teefjes, die heel toepasselijk Bruce en Jeffrey heetten. 

Daarna zijn we weer op pad gegaan, verder richting het "winterloze" noorden van Nieuw-Zeeland, waar het inderdaad heerlijk zacht is. Vele dagen zonnig met 16 graden, en af en toe en bui, het lijkt de Nederlandse zomer wel. Northland is het laatste stukje op de route, voordat we het Zuidereiland kunnen gaan verkennen als de lente straks aanbreekt. Het land wordt hier erg smal en er is altijd wel een strand in de buurt. We hebben een paar dagen bij een vriendin van mij in Matakana doorgebracht en vandaag hebben we de Waipu grotten verkent, waar je gewoon zonder gids in mag, lekker stalagmieten en -tieten verkennen. Toen we de koplampen even uitzetten, zat het hele plafond vol met "glowworms", net een sterrenhemel. Nu zijn we in Whangarei, een lieflijk stadje met veel kunst en parken. 

Het voelt als een droom soms, de vrijheid hier, de mogelijkheden, de vriendelijkheid, de overvloed. Als ik een paar dagen het nieuws even niet bekijk, dan zou ik zo vergeten dat er daar buiten nog een wereld is waar van alles gebeurt. Er wordt hier nu eindelijk volop gevaccineerd (50+ is ondertussen aan de buurt) en plannen gemaakt om het land langzaam weer te openen, maar het gaat nog wel even duren. 

We rekenen er dus op dat we hier nog wel even blijven zo, rondrijdend in een busje, échte digital nomads. Toen ik die een paar jaar geleden voor het eerst op Instagram zag was ik erg jaloers en leek het bijna onbereikbaar, maar opeens zit ik er middenin. Ik voel me erg dankbaar, en gelukkig, en geniet elke dag met volle teugen. Het enige wat mist is de mogelijkheid om de mensen die ik liefheb zomaar even te bezoeken, maar dat komt heus wel weer. Want ooit zal deze pandemie toch achter ons liggen? 

Welkom in ons nieuwe busje!

Onze achtertuin. Die meid daar was een fotoshoot aan het doen

Lekker zelfgemaakt bananenijs eten bij een vriendin die ik nog van Ooooby ken

We hebben haar geholpen met wat klusjes in de tuin

Zie ons huisje op de achtergrond :-)

Gezellig samen eten

Wat een plaatje

Dit is der dan! Casita!

Where the sky meets the earth

Mooi hoe dieren in zo'n korte tijd zo van je kunnen gaan houden (en vice versa)

Bruce en ik, wandelen aan het strand in Waiwera

Jeffrey en Kevin, lekker knuffelen

De ochtend van mijn verjaardag, lekker havermout aan het koken!

Dit is met Juno, de housesit hond in Auckland

Werken in de bieb, met een rare man op de achtergrond

Een wandeling alleen. Kevin wil niet altijd mee

Na de regen komt altijd weer de zon en een regenboog!

Gelukkig gaat hij vaak ook wel mee wandelen (of "trampen" zoals ze het hier noemen)

Echt waar?

Volgens Polarsteps zijn we alweer 80 dagen onderweg, en 2400 kilometer verder. Het voelt als een eeuwigheid en toch gaat het allemaal razendsnel. Elke dag moet ik mezelf nog even knijpen. We zijn echt in Nieuw-Zeeland? En er is hier echt geen corona, alles is vrij? En we mogen gewoon lekker rondrijden in ons busje en gaan en staan waar we willen? Een jaar in lockdown heeft zijn sporen achtergelaten en ik kan me niet voorstellen er nog steeds in te moeten zitten! Het duurt maar! Ik voel me gezegend...

We staan momenteel aan het strand, ik heb de zon zien opkomen over Cape Turnagain, waar velen jaren geleden James Cook is omgedraaid tijdens de circumnavigatie van dit eiland. Toen hij via de zuidelijke kant weer bij hetzelfde punt aankwam wist hij dat hij weer kon omdraaien, hij had een rondje gemaakt. Passend dus, want wij zijn ook een rondje aan het maken, met wat heen en weer tussendoor, en wat over en onder. Dit is trouwens ook de plek waar Māui volgens de legende de vis aan de haak had, toen hij het Noordereiland uit de zee trok. We gaan zo langs het strand lopen, op zoek naar de zeeleeuwen kolonie die hier woont. 

Het is fijn in Nieuw-Zeeland! Het busje rijdt lekker, het online werk gaat goed, de crypto's gaan vooral omhoog (hoewel wel eens omlaag), we zien veel, doen veel, ontmoeten veel en genieten van het land. De bubbel met Australië gaat deze week open, dus de horizon wordt hier straks nóg een stukje breder. Ik schaam me bijna, aangezien het er op andere plekken heel anders aan toe gaat en vrijheid het hoogste goed is. De wereld zal nooit meer hetzelfde worden, maar iets meer normaliteit is misschien wel fijn. Hoe is het daar? Is het nog te trekken? 

Iedereen die we hier tegenkomen is het erover eens dat wij precies doen wat we moeten doen nu. Dit is de tijd om Nieuw-Zeeland te zien zonder de hordes campervan toeristen die hier normaal rond raggen. En de rest van de wereld staat toch een beetje stil. We hebben geen "echte" verantwoordelijkheden en werken online? Ja gáán! Als ze horen waar we vandaan komen is het antwoord steevast: "Oh Panama... wat interessant, ik heb nog nooit iemand uit Panama ontmoet... Er is daar een kanaal toch? En Nederland, wat leuk, ik heb een neef/grootmoeder/oudoom/dochter in Nederland wonen, ben er zelf 3 keer geweest".

Dus we gaan nog even door, geen haast. We zijn lid geworden van de New Zealand Motorhome & Caravan Association, of NZMCA, en hebben een grote rode sticker met vleugels voor op ons busje gekregen. En nu zwaaien opeens alle andere NZMCA leden altijd vrolijk naar ons. We horen bij de club! Grappig is dat de rest van de club allemaal al met pensioen is en enorme motorhomes heeft, we staan er af en toe een beetje shabby bij op de golfclubs waar je mag parkeren als lid, maar zijn niet minder welkom. De meeste mensen zijn sowieso aardig en vrolijk in Nieuw-Zeeland, zeker als je verder van de stad af komt. Je hoeft maar een beetje zoekend om je heen te kijken en iemand vraagt al of ze je kunnen helpen met iets. Soms weten ze wat ik nodig heb nog voor ik het zelf weet!

De zomer is nu trouwens echt ten einde en we hebben al nachten van rond de 5 graden gehad. Even bikkelen in het busje, zeker als je in de tropen bent opgegroeid, maar nog steeds goed te doen. De herfstkleuren in al de Europese bomen hier zijn prachtig en overdag is het vaak nog steeds warm en zonnig. Nu we Wellington hebben gehad, gaan we weer richting het noorden, waar het met elke meter milder wordt, zeker aan de oostkust. We zijn door klassiek NZ wijngebied aan het rijden, geen slechte route!

Over een aantal maanden zijn we in Northland, waar bananen groeien, en koffie, en chilipepers, en naar zeggen iemand zelfs een aantal cacaobomen heeft staan. Onderweg gaan we de warmwaterbronnen bij Taupo en Rotorua maar eens even bezoeken, lang leve de tektonische activiteit onder deze eilanden! Maar zoals gezegd, no rush, we kijken van dag tot dag waar we heen rijden en waar we voor de nacht gaan parkeren. Er is nog zoveel te zien en te doen!

ps. de huidige e-mailabonnement service die ik voor deze blog gebruik (Feedburner) gaat ermee ophouden. Ik heb al jullie aanmeldingen daarom in Mailchimp gezet, en zal vanuit daar voortaan blog e-mail updates sturen!

Yes, gedaan, naar de Waiopehu Hut gelopen en daar geslapen!

Het uitzicht vanaf de hut, net boven de boomgrens...

Chili de Bulldog Terrier in housesit nummer 2

Het strand op met onze housesit doggies

Yup, daar is dan de Wellington Chocolate Factory!!!

Op het bordje achter ons: "Please don't pick the Daphne"

Takahe's bekijken, die toch niet uitgestorven waren! (in 1948 herontdekt)

In Wellington vind je ook de Weta Workshop

Happy :-)

Tot de zon ondergaat, steeds elke dag iets vroeger... op naar midwinter!

One ring to rule them all.... dit is op de Rivendell filmlocatie 

Even in de rivier springen!

Ons busje op een wijngaard, waar we een nachtje hebben geslapen

Wat doe je in de Wairarapa van NZ? Wijn proeven!

En nog meer wijn proeven

Palingen voeren in het Pukaha National Wildlife Center

De nationale vogel van Nieuw-Zeeland in levende lijve!

Tijdens de oversteek van de Rimutakas vanuit Wellington

Op weg

Na onze housesit in Auckland en het nauw ontwijken van een nieuwe lockdown, hebben we de stad verlaten en zijn we naar het zuiden gereden, richting Johan en Miriam. Johan is een neef van mijn moeder, hij woont hier al vele jaren en toen ik voor het eerst naar Nieuw-Zeeland kwam heb ik bij hen in de schuur gewoond en zelfs een tijdje op de boerderij gepast. Het was erg fijn om ze weer te zien en ook de spullen die ik hier had achtergelaten stonden nog bij hen. 

Het was super gezellig om een paar dagen samen door te brengen. Het uitpakken van mijn achtergelaten dozen was als een soort Sinterklaas, ik was van de meeste dingen vergeten dat ik ze had. Mijn Merino-wollen kleding was helaas al eerder door de motten gevonden, dus die konden met gaten en al gelijk weg (ouch), maar de rest zag er nog prima uit. De enige uitdaging was nu ruimte maken in ons busje voor al die extra zooi. Als je gerust 3,5 jaar zonder iets kunt, heb je het dan echt nodig? Natuurlijk is hier het klimaat wel anders, en dingen die ik tijdens mijn backpackingtrip in Midden-Amerika niet nodig dacht te hebben, komen nu wel weer van pas. Hallo mooie leren cowboyhoed uit Australië!

Het is al met al gewoon zo fijn om terug te zijn. Ik had dus nooit gedacht zolang weg te blijven, en ging steeds maar met mijn gevoel mee in Nicaragua, Guatemala, Panama etc. Maar nu weer met beide voeten op de grond van Aotearoa te staan voelt goed, het voelt als thuis. Het licht is hier anders, de lucht is frisser, de mensen zijn super aardig, de regels zijn losser, de horizon loopt tot ver door en de heuvels trekken op alsof ze de strakblauwe lucht aanbidden. Alles wat ik van een land verwacht is hier te vinden. Behalve bepaalde mensen natuurlijk... Kom je snel een keertje langs? :-)

Vanuit Johan zijn we naar Raglan gereden, het hippie-dorpje bij uitstek aan de kust, waar we voor het eerst echt in ons busje (Bennie) hebben geslapen en genoten hebben van de (corona) vrijheid hier. We hebben gesurft (Ngarunui Beach), een vulkaan beklommen (Mount Karioi, 756 meter) en nota bene gedanst op een feestje! Het is alsof we in een parallel universum zijn beland. Nu we de smaak van het #vanlife eenmaal te pakken hebben, lonkt de weg. Waar kunnen we allemaal nog meer heen? Hoelang gaan we erover doen? Gaan we linksom of rechtsom het Noordereiland over? Het Zuidereiland doen we maar beter volgende zomer... We hebben geen haast! 

Dat we toch niet helemaal van de buitenwereld zijn afgesloten blijkt wel weer met de laatste 'community breakout' van het akelige virus. Het is nog niet helemaal duidelijk waar het vandaan komt, en wat de gevolgen ervan precies zijn, maar we zijn gelukkig zelf niet meer in Auckland. Met Level 2, waar de rest van het land onder zit, is iedereen alleen wat voorzichtiger, maar blijft alles wel gewoon open. Vanochtend nog in een café zitten werken... wel ingecheckt daar met mijn COVID Tracker app!

Zonsondergang bij Ngarunui Beach

Op bezoek bij Frans, een vriend van mijn Ooooby dagen

Moest er even opklimmen

Aan de Waikato rivier - je mag er gratis staan, als je maar geen rommel achterlaat

Yoga bij Lake Ngaroto

Lekker koken in ons busje

Bridal Veil Falls - 50 meter drop

Bovenop Mount Karioi - lunchtijd

Op een reggae feestje

Raglan Estuary - met Mount Karioi op de achtergrond

Let's go surfing!

Bij de werf - Fish 'n Chips voor dinner

#digitalnomads - even werken in een café

Johan laat een zelfgemaakte banjo zien ;-)

Met neef Karsten bij de Hamilton Gardens afgesproken

In de Surrealistische tuin....