I ❤️ Peru

Wow, als een malle ben ik vanuit Tarapoto naar het zuiden van Peru gereisd, om net op tijd, voor mijn visum verliep, de grens met Bolivia over te steken. Ik ben nu in Copacabana, een klein plaatsje aan het magnifieke Titicaca meer, en een beetje moe. Peru is groot! Ik heb urenlang in de bus gezeten, en ben van de jungle naar de kust naar de bergen naar de hoofdstad naar het hoogste meer ter wereld gereisd. Wil je het op de kaart zien? Check mijn route en alle stops op Polarsteps. En wil je nog meer foto's zien? Volg me dan op Instagram (als dat je ding is). 

Ondertussen ben ik helemaal verliefd geworden op Peru, dit land bleef me maar verrassen. Wist je dat er van de 30+ klimaatsystemen van Köppen er 28 in Peru te vinden zijn? Hier kun je bergen van 6000+ meter beklimmen maar het is op andere plekken weer warm genoeg om cacao te verbouwen. Het leidt tot geweldige landschappen, prachtige flora en fauna, en een megadiversiteit. En er is niet alleen natuurschoon. Dit land heeft ook een geschiedenis waar je U tegen zegt, wat weer voor een overweldigende variatie aan cultuurgoed heeft gezorgd. De Inca's, en wat zij allemaal hebben bewerkstelligd, zijn nog maar het tipje van de cultuur-historische ijsberg. En dan heb ik het nog niet over de uitgebreide en heerlijke keuken gehad! Hier is ceviche geboren!

In Moyobamba heb ik een fijne tijd doorgebracht met de lokale kunstenaars, vrienden van vrienden uit Tarapoto en een lieve vriendin. Ik heb er mijn verjaardag gevierd, samen met de stad zelf, die op dezelfde datum 485 jaar geleden gesticht is. Met Kika fijn naar de lokale thermale bronnen geweest, met een clubje kennissen de Morro de Calzada beklommen, en 's avonds de opening van een kunstexpositie bijgewoond, en een compleet feestprogramma van de gemeente, met een hele line-up van traditionele dansen uit Peru. Ik voelde me errug jarig!

Naar een waterval met mijn lieve vriendin Kika

Fijn samen ceviche eten met weer een andere vriendin!

Overal kunst op de muur... 

Een verjaardagsontbijtje met Kika 💕

In Cajamarca heb ik de Fiestas Patronales mogen meemaken, de verjaardag van Peru zelf, met een enorme jaarmarkt en elke dag andere activiteiten, van paardenshows tot een lokale rockband competitie. Ook daar weer de lokale hot springs bezocht, dezelfde waar Atahualpa, de laatste Inca keizer, nog in heeft gelegen. Heerlijk al die geotermische activiteit steeds! Ik begon het alleen reizen ook steeds beter onder de knie te krijgen, en mijn Spaans is ondertussen vrijwel vloeiend. 

Cajamarca, het uitzicht op de Mirador Santa Apolonia

Los Baños del Inca, die het vandaag de dag nog doen

Lunchen in een lokaal tentje, met de lokale bevolking, met de lokale hoeden

Groetjes uit Cajamarca! 

Toen door naar de kust, naar een klein surf-plaatsje dat Huanchaco heet. Weer een hele andere habitat, nu droog en stoffig. Alle vochtige lucht die vanuit het Amazone regenwoud komt botst tegen het Andes gebergte aan en dumpt daar alle regen. De lucht die vervolgens weer over het kustgebied naar beneden komt is kurkdroog. Kijk maar eens op Google maps met de satellietbeelden naar Peru, je ziet precies hoe het in het oosten groen is, met sneeuwtoppen in het midden, en in het westen bruin. Naast Huanchaco liggen de resten van de grootste kleistad in de Amerika's: Chan-Chan, rond 900 CE gebouwd en bewoond door de Chimú mensen. Ik heb het archeologische complex bezocht, en verder heerlijk gebruikt gemaakt van de yoga studio van het hostel waar ik zat. 

Het bijzondere Chan-Chan complex, de ruiten vormen stellen visnetten voor

Hier leefden mensen van de zee, je ziet hier golven, vissen en pelikanen op de muur

#DigitalNomad met uitzicht op de zee en een reep chocola uit de jungle

En toen weer door, naar de bergen dit keer, Huaraz! Huaraz is een hiking walhalla in Peru, je kunt er gerust een jaar lang doorbrengen en elke dag op een andere trail lopen. Met 3100 meter boven zeeniveau is het wel handig om eerst even te acclimatiseren, ik liep hijgend van het busstation naar het hostel toen ik aankwam. Maar prachtig. Ik ben uiteindelijk naar Laguna Willkacocha en Laguna Churup gelopen. Vooral die laatste hike was geweldig, net zo prachtig als toen de Kepler track in Nieuw-Zeeland. 

Wow! 

Hoe kan dit nou allemaal hetzelfde land zijn!

Laguna Churup, op 4460 meter hoogte

De zon brandt extra hard op deze hoogte!

Heerlijk hiken :-)

Dan zomaar op straat, waren ze aan het dansen

Door de eucalyptusbomen heen zie de je witte pieken van de Cordillera Blanca

De volgende stop was Lima, een mega metropool waar 1/3 van de bevolking van Peru op elkaar leeft en lekker elke dag in de file staat. Het was overweldigend, de drukke stad na de rust en ruimte van Huaraz. Ik heb de free walking tour gedaan, in een traditioneel "chifa" restaurant gegeten (Peruaans-Kantonees fusion!) en het historische centrum bewonderd. Maar ik was er ook vooral om Michelle te zien, de lieve meid die ik tijdens mijn Workaway in Munay heb leren kennen, en die normaal in Lima woont (maar uit Venezuela komt). We hebben een fijne dag samen doorgebracht. 

Michelle en ik in Parque Miraflores in Lima 😊

De free walking tour met een gangster als tour guide

Het hostel in Lima had een gym, yay!

Maar de tijd tikte door, en na een busrit van 18 uur ben ik uiteindelijk in Arequipa beland, mijn laatste stop in Peru voor het moment. Arequipa was zich toevallig ook net aan het klaarmaken voor haar verjaardag en de mensen hadden er zin in! Ik heb weer de walking tour gedaan, alpaca's geaaid, door de stad gedrenteld, fijn de vele biologische winkeltjes bezocht en genoten van het uitzicht op de bergen rondom de stad. En toen de laatste nachtbus gepakt naar Puno, om vanuit daar een bus naar Copacabana te nemen. Hier zitten we op 3800 meter hoogte, en dat is ook weer even wennen! Maar het was een hele opluchting om op tijd mijn exit stempel van Peru te krijgen, en hier in Bolivia kan ik het weer even rustig aandoen. 

De zonsondergang vieren aan het einde van de walking tour

Met stijl in Arequipa :-)

Helemaal in het topje zie je een beeld van jezus met een poncho!

De witte stad wordt Arequipa genoemd, door het veelvuldig gebruik van deze stenen

Strakblauw en zonnig, happy birthday Arequipa!

Ik heb zin om nu ook dit nieuwe land te verkennen en voel me erg dankbaar dat ik al deze geweldige ervaringen mag hebben. Ik voel me wel eens reismoe (zeker na wéér een lange nachtbus), maar voel ook nog steeds dat de voordelen opwegen tegen de nadelen. Wat een luxe om zo de wereld te mogen zien :-)

In de jungle

Wow, ik heb zomaar opeens twee maanden doorgebracht in de omgeving van Tarapoto, in het noorden van Peru. Deze week heb ik me eindelijk kunnen losscheuren van de jungle. Lastig! Het was namelijk heel fijn om even op een plek te zijn, met alle interne emotionele verschuivingen... Dus ik heb het mezelf gewoon gegund. Eerst bij Munay Selva ("liefde jungle") in het plaatsje Llucanayacu (wat "koud water" betekent), waar ik een fijne tijd heb gehad. Tijd om te mediteren, te reflecteren, te schrijven, te bellen, te wandelen tussen de cacaobomen, langs de rivier. De maan werd vol en nam weer af. En het werd steeds rustiger. Ik was klaar voor wat meer reuring om me heen – op naar de luide stad Tarapoto, vol kunst, cultuur en muziek!

In het hostel El Mural vond ik daar een mooie basis, en meteen een prachtige nieuwe vriendin: Mandy. Mandy is vanuit Duitsland naar Spanje gefietst, toen met een zeilboot in Brazilië geland, en via Colombia langzaam in de jungle van Peru aangekomen. Zij was ook wel even toe aan een pauze, en we hebben samen heerlijk rustig Tarapoto verkend. Dan een dagje actie: hiken, waterval, feestje, kunstexpositie, shoppen. En dan een dagje rust: werken, kletsen, lezen, yoga doen, tarot, armbandjes vlechten. We hebben prachtige en intense momenten beleefd samen, en mooie mensen leren kennen, de fijne en bijzonder kunstzinnige community van Tarapoto 💫

We hebben samen ook "Día de San Juan" gevierd, op 24 juni, een van de grootste feesten in de selva van Peru. Het viel samen met nieuwe maan, de zonnewende (hier: midwinter!), een prachtige hike naar een waterval, diep in de jungle, met een grote groep nieuwe vrienden, én een plant-medicijn ceremonie. We zijn samen ook nog even naar Munay gegaan, voor een dagje kinderactiviteiten die de andere vrijwilligster daar had georganiseerd, mijn lieve vriendin Michelle. 

Oef, de samenloop die week markeerde een keerpunt voor me – een tijd waarin het licht vanbinnen opeens weer helemaal aan ging. De tranen waren op, de storm was gaan liggen, en ik was weer helemaal vol van liefde. Liefde voor mezelf, voor het leven, voor alles en iedereen om me heen, voor alle kansen, mogelijkheden en privileges die ik heb. Ik ben onwijs dankbaar voor alle energie die die "magische week" me heeft gebracht. Mandy herkende me bijna niet meer: Wie is die vrolijke meid opeens? 😊

Badend in de good vibes gingen we de Fiestas Patronales in, een feest dat ongeveer 3 weken duurt en een beetje carnaval XL is, maar dan zonder verkleden. We hebben arm in arm door de straten gestampt, met live drums en luid geroep, hard in rondjes gesprongen, en bekertjes uvachado gedronken (in alcohol ingelegde druifjes, kleine hangover bommetjes). Ik geloof dat ik zelfs op TV ben verschenen met een klein interviewtje, waarbij ik opeens al mijn Spaans kwijt was! 

Maar met de dagen, de weken, de ontmoetingen en avonturen, verliep ook langzaam mijn visum hier. Ik had nog amper iets van de rest van Peru gezien, en ik moest alweer bijna de grens over. Terug naar Ecuador was geen optie, daar heb ik dit jaar al de maximale tijd doorgebracht. Dus op naar het zuiden, en mikken op Bolivia of Chile, zo'n 2500 kilometer hiervandaan. En daar heb ik nu nog een kleine 4 weken voor... En hoewel ik nog wel maanden langer in Tarapoto had kunnen blijven, heb ik toch eindelijk mijn tas weer ingepakt, en afscheid genomen van alle prachtige mensen daar. Op de een of andere manier voel ik dat het geen definitief afscheid is geweest... Maar nu moet ik even vaart maken. 

Ik ben deze week in Moyobamba, waar de verjaardag van de stad (485 jaar geleden gesticht) precies samenvalt met die van mij. Dit gaan we dus samen vieren! Ik ken hier ook fijne mensen ondertussen, en heb helemaal zin in het feestje 😄 

En dan door – via Cajamarca en Huaraz (hiken!) naar Lima, en Arequipa en het land uit. Een klein maandje ergens anders, me aan de regels houden en altijd glimlachen bij migratie. Want dan wil ik weer terug omhoog. Omdat op 10 oktober land mijn lieve geweldige vriendinnetje Tedje in Peru landt. Woohoo! Ik heb dan hopelijk mijn visum weer kunnen resetten (in principe krijg je in totaal 180 in Peru, als je tussendoor even weg bent) en dan gaan we samen alle mooie highlights van dit bijzondere land af. Wat een geluk 😊

"Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt"

Acda & de Munnik (geleend van de Beatles natuurlijk 😉)

En dan nog even een foto dump (in een beetje een random order):

Door de jungle struinen

Op de rivier cruisen met Mandy

In de mototaxi chillen

Nog meer jungle hiking (met hot springs!)

Op de dia de San Juan eet je: juanes! (een soort rijst pakketje met kip)

Met zijn allen de rivier oversteken (spot je me?)

De San Juan familie!

So happy... 😊

Inkopen doen op de markt

Meeliften in een busje met militairen!

Het beroemde kasteel van Lamas bezoeken met Michelle

Kaarten leggen op de zolder van Munay

Activiteiten dag voor de kindjes van Llucanayacu

Op pad met mijn besties

We 💗 you Tarapoto!!

Bij de "chumia" in de Huallaga rivier, waar je goed kunt vissen, op weg naar Chazuta

Helemaal thuis in de jungle...

Verder

Tijd heelt alle wonden. 

Wat een cliché. Maar toch waar. 

De afgelopen weken waren ontzettend zwaar. Ik las dat je na een break-up in feite moet afkicken. Kevin is meer dan zeven jaar mijn thuis geweest, mijn constante bron van alle fijne oxytocine, dopamine, serotonine - van liefde. Van een gevoel van "behoren". Van het hebben van die ene persoon die er altijd voor je is. Waar je mee droomde, plannen mee maakte, toekomst visie's had. 

Opeens was ik los, afgesloten, het kraantje dicht. En ik voelde me verdwaald. Wat doe ik hier eigenlijk, zo in Ecuador? Ik voelde ook druk, want ik had nog maar een kleine week visum over, en moest de grens naar Peru over. In mijn eentje.

Maar je bent nooit alleen. Al snel kwam ik erachter dat je alleen reizend, zeker als vrouw, al gauw mensen om je heen krijgt, waar je ook bent. In Vilcabamba heb ik naast veel yoga en rusten, ook veel ondernomen. Ik heb een "trauma release" sessie bijgewoond. Die bizar genoeg halverwege afgebroken werd, omdat bleek dat het huis van de docent in brand stond! Ze moest daar dus even aandacht aan besteden. Ik heb Brazilian Jiu Jitsu geprobeerd, met daarna sauna en ijsbad, en een week spierpijn gehad. Wel fijn om me zo sterk te voelen, fysiek! Ik heb de lokale heuvel beklommen met een hostelgenootje. Ik heb paardgereden met een nieuwe vriendin. Zonder gids, want zij had al veel ervaring. We zijn zelfs in galop gegaan, wat een magisch gevoel was. 

Toen mijn tijd in Vilcabamba op was, heb ik de bus gepakt. Een beetje zenuwachtig, want nu zou ik Peru betreden. De weg was erg slecht, met veel aardverschuivingen en haarspeldbochten. De bus kroop voort. Maar we kwamen er, en de overgang zelf was easy peasy. Enkel de chauffeur, de conducteur en ik stonden in de migratiebureautjes. Ik kreeg mijn stempels, exit Ecuador, entry Peru, en toen reden we weer door, nog een aantal uur naar Jaén. Dat was slechts een tussenstop voor Chachapoyas, waar ik een paar dagen ben gebleven. Naar een waterval gehiked. De prachtige Kuelap ruïnes bewonderd. Ook gehuild, en gepraat, en geschreven. En plannen gemaakt om de jungle in te gaan. 

En daar ben ik nu. Op een prachtige plek die Munay heet, wat "liefde" betekent in het Quechua. Omringd door cacaoplantages, wat niet eens mijn focus was. Dit is een simpel eco-hostel, waar ik samen met een ander meisje slechts een beetje hoef schoon te maken, te koken, helpen met de gasten. De eigenaar, Alberto, is astroloog en deelt zijn kennis graag. Hij helpt me om mezelf en mijn sterrenenergie beter te begrijpen. Er is hier ook een hele yoga speeltuin, met zijdedoeken om in te klimmen en zweven, klankschalen, hangmatten, kussens, verf en ander speelgoed. De hele plek nodigt uit om te mediteren, dagboek te schrijven, bij de rivier te zitten, mooie gesprekken te hebben, boeken te lezen. Precies wat ik nodig heb. 

Want na vele weken met intense pijn en een overweldigend gevoel van verlies, vind ik hier eindelijk een beetje rust. De dromen worden al minder heftig. De emoties zijn al iets beter vast te houden. Of juist los te laten. En langzaam kom ik terug bij mezelf. En besef ik dat ik die ene speciale persoon in mijn leven zelf ben. En dat het even goed is zo. 

Dan, nog wat foto's, van zowel "voor" als "na"... 

Hiken in het prachtige Parque Cajas, buiten Cuenca

Het was geweldig mooi

Paardrijden in Vilcabamba

Voorbereiding voor de "Cruz de Mayo" dans - een hele bijzonder ervaring (links naar meer foto's op Insta)

Traditionele reiniging door de wijze vrouwtjes op de markt

Cerro Mandango op, in de vroege ochtend

Rondom Vilcabamba - de vallei van het eeuwige leven

Dan, de eerste hike in Peru, op naar de Gocta waterval!

Niet te bevatten hoog!

Samen met Nico uit Frankrijk

En hier, de ruïnes van Kuélap, het "Machu Picchu van Noord-Peru"

Een prachtige plek, met magische energie, een kruispunt tussen werelden

De slang, symbool van kracht, mysterie en vruchtbaarheid

We waren vrijwel de enige groep op dat moment

De noord toren

Onze gids en een van de andere ontdekkingsreizigers :-)

En dit is Munay 💕

Op de speelzolder :-)

Yes, op de motor boodschappen doen! 

“What Love Comes To”

by Rosemerry Wahtola Trommer

When the dreams fall away

and the plans dissipate

and the shared path forks

in separate directions—

may what remains

still be called love.

Not the love of clinging

or wishing

or rewriting the story,

but the love

that says thank you

and walks on,

even with tears in its eyes.