Na Cinduli zijn we verder gereisd. We zijn om de Sierra Nevada heen gebust om in Valledupar aan te komen, waar het jaarlijkse Vallenato festival zou plaatsvinden. We wierpen ons gelijk het feestgedruis in, een massa mensen langs de Piloneras optocht, waarbij dames met hun rokken zwierden en achtervolgd werden door mannen met enorme houten vijzels, waar vroeger de maïs in werd fijngestampt om meel te maken voor de arepa, de Colombiaanse (of, afhankelijk van aan wie je het vraagt, Venezolaanse) tortilla van Zuid-Amerika. Het werd steeds drukker en in de menigte is Kevin bijna van zijn telefoon beroofd. Even laten begon het ook nog mega hard te regenen en is de straat letterlijk schoongespoeld. Het bleek de hardste hoosbui in een decennia te zijn en omdat geen taxi ons, doorweekt als we waren, wilde meenemen, moesten we de hele weg terug naar onze AirBnB lopen. Die avond probeerde onze AirBnB host ook nog eens meer mensen in ons privé-gehuurd appartement te stoppen en toen waren we wel even klaar met Valledupar. De volgende dag was beter, onze buurvrouw kwam ons redden met een alternatieve accommodatie en we hebben een stukje van de nationale kampioenschappen Vallenato voor de jeugd gezien.
Toen gingen we door naar Mompox, maar in Valledupar wist niemand hoe je er moest komen. Hoewel het op de kaart enkel 4 uurtjes rijden lijkt, bleken er geen directe bussen heen te gaan, enkel tot halverwege. Dit bleek te komen omdat Mompox letterlijk eeuwenlang alleen per rivier bereikbaar was, via de Río Magdalena, de belangrijkste verkeersader van Colombia voordat auto’s en vliegtuigen het stokje overnamen. Een prachtig boek over het belang van de Magdalena is dat van Wade Davis, een aanrader als je ook maar enige interesse in Colombia hebt. Er is ondertussen een brug naar Mompox gebouwd, maar dat hebben de meeste mensen hier nog niet door. We zijn er uiteindelijk beland, en wow, de isolatie heeft het koloniale stadje zoveel goeds gedaan dat het in 1995 is uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed. Een beetje Cartagena zonder het toeristencircus, en dan aan de rivier, in plaats van aan zee. En op de dag dat we aankwamen bleek het ook net de verjaardag van het stadje te zijn, met weer een optocht, dit keer een stuk vriendelijker en veiliger.
 |
| Volg je me nog? Hierbij onze route van Riohacha naar Salgar |
Na Mompox gingen we door naar San Gil, “the adventure capital” van Colombia. Top! We hebben ons gelijk aangemeld voor canyoning, abseilen, ziplinen, raften en met als kers op de taart een paragliding ritje in de canyon van Chicamocha, een van de beste plekken op aarde om deze sport te beoefenen. Als een vogel door de lucht glijden, zo episch! Ik snap waarom mensen hieraan verknocht raken en zou het zo weer doen.
 |
| Klaar om te gaan met die banaan! |
 |
| Vliegen! Super happy! |
We hadden ondertussen ook al contact gehad met Finca La Manchuria, een grote koffie onderneming die dit bruine goedje van boom tot kopje produceert en daaromheen ook een luxe hotel runt. Oei, koffie! We drinken het allebei amper! Maar het leek ons wel een leuke afwisseling van al die cacao, waar we al best veel van afweten ondertussen. Maar eens kijken bij het grote broertje dus, wat toevallig het meeste belangrijke exportproduct van Colombia is. Vrijwel niemand bezoekt dit land zonder een koffie tour of iets dergelijks te doen. When in Rome... Via Medellín zijn we nu dus in Salgar beland, of eigenlijk de bergen eromheen. La Manchuria ligt op 1700 meter hoogte, en het zusterhotel, El Diamante, nog net een tikje luxueuzer, op ruim 1850 meter, het perfecte klimaat voor goede kwaliteit Arabica bonen.
 |
| Voor de koffiebranderij van La Manchuria |
 |
| Toch maar aan de koffie dan... |
 |
| Hier doen we een "cata", een koffie proeverij |
Het is hier glorieus en werkelijk de beste introductie in de koffiecultuur van Colombia. Elke dag worden we wakker met de geur van gebrande koffie en ontieglijk veel vogelgezang. In de afgelopen twee weken zijn we hier helemaal klaargestoomd om de
koffietours van de finca in het Engels te geven. Niemand van het personeel spreekt hier namelijk een tweede taal, en er komen toch veel toeristen die juist geen woord Spaans spreken. Leren over koffie is dan een beetje lastig, dus daar zijn wij er voor, een linguïstiek maar ook culturele brug. Het is erg interessant om te zien hoeveel koffie en cacao gemeen hebben, maar vooral ook waar de verschillen liggen. Cacao loopt nog een beetje “achter”, als je het vergelijkt met de wereldfaam en algehele obsessie rondom koffie. Het komt er wellicht door dat caffeine toch iets verslavender is dan theobromine (de actieve substantie van cacao). Geef maar toe, wie van jullie heeft wel eens uitgeroepen de dag niet te kunnen beginnen zonder eerst een kop koffie naar binnen te nippen?
 |
| Ons dagelijkse uitzicht, heuvels vol koffieplanten, en rechts naar die boom in het midden ons huis |
 |
| Salgar is het Colombiaanse epicentrum van paarden |
We blijven hier zo’n twee maanden, en hebben ondertussen al een verlenging van ons Colombiaanse toeristenvisum aangevraagd. Fingers crossed! Maar… we hebben daarnaast ook een ticket naar Europa geboekt! Mijn moeder viert dit jaar, samen met haar partner Peter, haar 70e verjaardag, en dat wil ik niet missen. En wat een luxe dat we ook “gewoon” even kunnen komen, de oceaan weer oversteken. We landen op 8 augustus in Madrid en reizen dan door naar Nederland. We blijven ook gelijk maar de maximale 90 dagen die Kevin mag blijven, om ons toch iets minder schuldig te voelen over de vliegkilometers. Ik heb er zowel een nieuw neefje als een kersvers nichtje bij ondertussen, en ook Kevin’s broer en zijn vrouw zullen binnenkort een tweede kindje krijgen, een meisje. Een bezoek aan Cyprus zit er dus ook weer bij, samen met kamperen in het Bakhuisbos, een citytrip naar Berlijn, en fijne quality time in Boxtel en Tilburg, al met al mooie vooruitzichten weer 💕
