Naar Colombia 🇨🇴

Oh Colombia is zo fijn! Het is moeilijk uit te leggen, wat maakt dit land zo geweldig? De mensen, die zo vriendelijk kunnen zijn, helemaal blij dat je hun land komt bezoeken? De ritmes, drums, bewegingen, zang? Dit is het land waar cumbia uit is voortgekomen! Zijn het de kleuren, de geuren, de architectuur? De overweldigende diversiteit van de eco-systemen hier? Van tropische stranden tot besneeuwde bergtoppen en alles er tussen in. Is het het verzadigende eten? Of het feit dat Colombia gewoon alles heeft? Mooie mensen, mooie natuur, lekker eten, geweldige muziek. Het is ook nog eens betaalbaar. We kunnen het hier wel even uithouden. Ons visum geeft nu 90 dagen aan, en dat schijnt makkelijk met nog 90 dagen te verlengen zijn. 

We waren met stijl aangekomen, met een "piraten" zeilschip, de Alessandra. Op de boot kwamen we erachter dat Brad Pitt er ook op had gezeten, want dit was het schip dat is gebruikt in de film Legends of de Fall. Hoe romantisch! De boot vertrok op 19 maart vanuit de haven van San Blas, Porvenir, en we hebben de eerste drie dagen rond de San Blas eilanden gezeild. Het was steeds maar een stukje varen, en dan voor anker, om heerlijk te kunnen spartelen in het bizar heldere water, al snorkelend op zoek naar vissen, koraal en zeesterren. Piepkleine eilandjes, witte stranden, enkel kokospalmen, wat mangroves en een paar hutjes, complete controle door de originele Guna inheemsen, dat is San Blas. 

We zaten met een toffe groep mensen in het schuitje, een Duits-Pools stel, een Nederlands stel, wat Zweden, nog wat Duitsers, een Canadees en een Australische. Samen 5 dagen op zo'n klein oppervlak doorbrengen is een mooie "bonding experience", dus toen we eenmaal, na de 40 uur durende oversteek op open zee, de haven van Cartagena binnengleden hebben we nog meer momenten samen doorgebracht. Kevin is trouwens aardig zeeziek geweest, bij mij viel het wel mee. 

Hammock time!

Alles op de boot: eten, slapen, leven, een dolle boel

Geen internet, wel een ereader, heerlijk :-)

Nieuwe vrienden gemaakt!

Deze joekel (barracuda) lag 2 uur laten op onze bordjes voor lunch

Ongerept... bijna dan

Stel je voor wat er hier gebeurt als de zeespiegel stijgt

Een prachtige Guna vrouw met haar zelfgeborduurde "mola" op de buik

En toen waren we in Colombia! Buurland van Panama, maar Kevin was er nog nooit geweest. Je kunt er namelijk vanuit Panama niet met de bus naartoe, alleen vliegen of met de boot. Dit komt door de Darien Gap, een immens stuk jungle waar de twee landen aan elkaar vast zitten. Deze Gap wordt trouwens wel als doorgang gebruikt, maar enkel van zuid naar noord, door de duizenden immigranten die te voet op weg naar de Verenigde Staten zijn. De jungle tocht duurt voor hen 10 dagen, een heel ander avontuur...

In 2017 was ik al eens in Cartagena en omgeving, dus ik wist al een beetje wat te verwachten. Toch, de plekken zijn altijd anders, vooral omdat je ondertussen zelf veranderd bent ;-) Maar ik ben blij de vreugde van Colombia nu met Kevin te kunnen delen! 

We zijn langs de Caribische kust van Colombia omhoog gaan reizen, met tussendoor twee weken op een bijzondere cacao finca voor een "work exchange", Cinduli Finca Orgánica Cacaotera, diep in de jungle van de Sierra Nevada de Santa Marta. Het was erg inspirerend zo intensief samen te werken met de Venezolaanse Javier, die op zijn 70 hectare land meer dan 2000 cacaobomen van de speciale Criollo Porcelana variant heeft gepland. Dit betekent witte cacao bonen, in plaats van paarse, en een meer subtiele smaak. We hebben in onze tijd daar cacao geoogst en verwerkt (uiteraard), maar ook de website een nieuwe lik verf en het boeking systeem een upgrade gegeven. Ook hebben we Javier geholpen een weekend retreat te hosten, een klein groepje dat onder andere yoga, ademwerk, cacao en paddo's op het programma hadden. 

De locatie van Cinduli is echt is magisch, midden in de natuur. Je wordt wakker met enkel vogelgeluiden en brulapen in de verte. De kolibries vliegen er je letterlijk om de oren, en Cinduli betekent dan ook kolibrie in de inheemse taal. Om er te komen moesten we meer dan een uur achterop de moto-taxi, met een extra moto voor onze rugzakken, lekker door de jungle crossen. Maar het was de moeite waard, heerlijk om weer even tussen de cacaobomen te zitten, en een ervaring die we altijd zullen koesteren. 

Cacao pods openen voor de fermentatie

Cacao bonen testen op "droogheid"

Het afscheid van Javier, die we gaan missen!

Ondertussen hebben we al weer een heel stuk van Colombia doorkruist, met onderweg avonturen in Riohacha, Valledupar, Mompox (prachtig stadje, mijn favoriet tot nu toe!) en San Gil. We staan op het punt in Medellin aan te komen!