Europa

Het was raar om weer terug te komen in Colombia. In het grauwe koude Bogota. Alsof die drie maanden in Europa niet gebeurd waren! Maar dat waren ze wel, en ik heb er met volle teugen van genoten. Het is altijd beter om in de zomer in Nederland aan te komen. Iedereen is relaxter, het is fijner vertoeven. We hebben er veel uitgehaald, met eerst een paar dagen in het, nog ongeschonden, Valencia. Lekker de jetlag eruit gefietst in het Túria park! 

Parc del Museu de les Ciències in Valencia

Tja, we moesten natuurlijk het beroemde "Agua de Valencia" proberen

En toen door naar Eindhoven, voor een warm welkom van Roanne en Maas, en mijn zus, mijn lieve, geweldige, mooie, prachtige, sterke grote zus. We zijn zo verschillend, maar juist daarom vullen we elkaar zo goed aan. Een verblijf in Nederland begint altijd met een dikke knuffel en het neergooien van de backpack op de zolderkamer in Boxtel 🏡 Zo fijn! 

Lekker aan de wandel, van Oisterwijk naar Boxtel

Met de klokhuis-podcast (On-on-onmisbare uitvindingeeeeeen) gaat de rit erg snel! 

Colombiaanse arepas voor bij de BBQ

Een verlaat verjaardagsfeestje en top welkomsfeestje!

Een van mijn cadeautjes: een dagje prehistorisch dorp met opa en oma en de bups

Het was een mooi dagje samen!

De tijd in Boxtel en Tilburg ging snel, zeker ook met een weekje Amsterdam tussendoor. Mijn moeder zou met haar partner Peter hun 70e verjaardag vieren in het legendarische bakhuisbos, waar ik al kampeer sinds ik een paar weken oud ben. We zaten er een week om alles voor te bereiden en het is een geweldige samenkomst geworden. Boffen met het weer ook! Het was de eerste keer dat Kevin "mijn" bos zag, en meemaakte. Lekker kampvuurtje stoken, skinny dippen in het Heerderstrand, paddestoelen bestuderen, grote potten soul-food koken, rond het vuur zitten en 's avonds in de tent genieten van de frisse boslucht en -geluiden. Het feest aan het einde was de kers op de taart. En het was dubbel feest dat weekend, want de dag erna vierde mijn vader dat hij al 25 jaar met Truus is getrouwd! 

Bij het Holocaust momument in Amsterdam met Marijke en Gerard

Een bezoekje aan Marken, iconisch eiland in de voormalige zuiderzee

Op bezoek bij mijn lieve oud-tante Ada

Yes, we gaan naar Artis om de baby giraf te bewonderen! 

In het bakhuisbos, tijd om de blokhut op te tuigen

Lekker kokkerrelen boven het vuur

Mijn lieve moeder in haar knollentuin :-)

Kevin die met de kettingzaag aan de slag ging (boom was door Tim omgehakt)

Bij een feest hoort altijd een stukje natuurlijk

Lieve Maria en Peter... hoeveel weten jullie eigenlijk van elkaar? ;-)

En nogmaals gefeliciteerd aan papa en Truus met 25 jaar getrouwd 🌟

Helaas kregen we een paar weken later wat slechter nieuws, met eerst mama die halsoverkop over haar elektrische fiets valt en op haar hoofd beland. Het was een harde klap, ze was even weg, en kwam pas weer echt bij op de IC... Iedereen flink geschrokken, en zeker Peter, die de volgende dag zelf naar het ziekenhuis werd afgevoerd met een beroerte. Allebei mochten na een dag weer naar huis, maar mama is tot vandaag nog herstellende, met flinke vermoeidheid, dubbelzien en traag praten en denken. 

Hier zagen Peter en mama elkaar weer na allebei een respectievelijk nachtje in het ziekenhuis...

We hebben ook Cyprus weer bezocht, met onderweg pit-stops in Bochum (mijn vriendin van de uni in Berlijn bezocht), Praag en Wenen (het was op de route...). Wat een bof om zo tussendoor nog meer van Europa te ontdekken, beide steden hebben hun eigen pracht en praal. 

Praag was prachtig maar errug druk met toeristen

In Wenen begon de herfst zich al aan te kondigen! 

Vanuit Wenen vertrok onze vlucht naar Paphos, een uurtje bij Limassol vandaan, waar de broer van Kevin al een aantal jaar woont. Hij en zijn vrouw hadden net hun tweede kindje gekregen, de kleine Sasha die nog geen maand oud was toen we haar al mochten vasthouden. En hun kleine Daniel van 3 wist ook nog wie we waren! Terwijl het in Nederland al wat guurder begon te worden, zaten wij tussen de olijfbomen, carob, kamelen en granaatappels. Oh en wijn, die net als in Porto soms goedkoper was dan water. Met onze neus vielen we in een wijnfestival-botervloot, met traditionele Cypriotische muziek en onbeperkte wijn op de tap, rood en wit. Het was genieten van familie, van het eiland, van elkaar 🌞

Gelukkig was het in Cyprus gewoon lekker warm

Ome Kevin en Tante Daphne 💑

Land in zicht! 

Kusje voor de kameel? 

Daar is Sasha, ons nieuwste nichtje 

Fijn op stap met Kevin's broer en vrouw!

Wat een luxe om een toffe oom te hebben

En een tante die rare dingen doet

En toen weer terug naar Boxtel, voor de laatste loodjes en een fijn midweekje Rotterdam met de van Sprundels. Wat hebben we het toch goed in Nederland, een van de beste landen om geboren te worden in deze wereld. Het is alsof je de loterij wint, de voorsprong die je hebt met een Nederlands paspoort. Super willekeurig ook, wie of wat bepaald waar je geboren wordt? Ik heb nu een veilige jeugd gehad, met een goede school, en de kans om zelfs twee master opleidingen te doen met ondersteuning van de staat. Ik ben niet uitgehuwelijkt, besneden, misbruikt, gebombardeerd, overstroomd of thuisgehouden toen ik eenmaal ongesteld werd. Reizen gaat ook lekker zo, met wel 191 landen waar ik visa-vrij heen mag (Panama heeft er 149). En waar heb ik dat alles aan verdient? Ik kan alleen maar dankbaar zijn. Ben ik ook :-)

En ik ben ook mega dankbaar weer aan iedereen die ons een warm welkom heeft geheten, onderdak heeft geboden, ons op sjouw heeft genomen en ons gevoerd heeft! Mijn hart is weer helemaal vol 💗

Een ijsje met onze neef Onno!

Veel rondgesjouwd samen!

En dan nog een laatste wandeling in de duinen met zijn allen...

We hebben de Euro-trip heel decadent afgesloten met een weekje Porto, een verassend leuke stad. Het idee was eerst om een stuk van de Camino de Santiago te lopen, maar de stad zelf had zoveel te bieden, dat we vooral veel kilometers in het centrum en eromheen hebben gelopen. Zelf ben ik ook een dag met de bus naar de Porto "mountains" gereden, om daar ook nog een hele dag op en neer door de bossen te struinen. We vlogen uiteindelijk via Madrid weer terug naar Bogota, om onze weg in Colombia te vervolgen. Hoewel... vrijdag gaan we alweer van land wisselen! (daarover later meer). 

Bye bye Nederland!

Porto was heerlijk, wat een topstad!

De natuur in, op slechts een halfuurtje met de bus vanuit de stad

En toen de backpack weer op! 

Koffie?

Na Cinduli zijn we verder gereisd. We zijn om de Sierra Nevada heen gebust om in Valledupar aan te komen, waar het jaarlijkse Vallenato festival zou plaatsvinden. We wierpen ons gelijk het feestgedruis in, een massa mensen langs de Piloneras optocht, waarbij dames met hun rokken zwierden en achtervolgd werden door mannen met enorme houten vijzels, waar vroeger de maïs in werd fijngestampt om meel te maken voor de arepa, de Colombiaanse (of, afhankelijk van aan wie je het vraagt, Venezolaanse) tortilla van Zuid-Amerika. Het werd steeds drukker en in de menigte is Kevin bijna van zijn telefoon beroofd. Even laten begon het ook nog mega hard te regenen en is de straat letterlijk schoongespoeld. Het bleek de hardste hoosbui in een decennia te zijn en omdat geen taxi ons, doorweekt als we waren, wilde meenemen, moesten we de hele weg terug naar onze AirBnB lopen. Die avond probeerde onze AirBnB host ook nog eens meer mensen in ons privé-gehuurd appartement te stoppen en toen waren we wel even klaar met Valledupar. De volgende dag was beter, onze buurvrouw kwam ons redden met een alternatieve accommodatie en we hebben een stukje van de nationale kampioenschappen Vallenato voor de jeugd gezien. 

Toen gingen we door naar Mompox, maar in Valledupar wist niemand hoe je er moest komen. Hoewel het op de kaart enkel 4 uurtjes rijden lijkt, bleken er geen directe bussen heen te gaan, enkel tot halverwege. Dit bleek te komen omdat Mompox letterlijk eeuwenlang alleen per rivier bereikbaar was, via de Río Magdalena, de belangrijkste verkeersader van Colombia voordat auto’s en vliegtuigen het stokje overnamen. Een prachtig boek over het belang van de Magdalena is dat van Wade Davis, een aanrader als je ook maar enige interesse in Colombia hebt. Er is ondertussen een brug naar Mompox gebouwd, maar dat hebben de meeste mensen hier nog niet door. We zijn er uiteindelijk beland, en wow, de isolatie heeft het koloniale stadje zoveel goeds gedaan dat het in 1995 is uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed. Een beetje Cartagena zonder het toeristencircus, en dan aan de rivier, in plaats van aan zee. En op de dag dat we aankwamen bleek het ook net de verjaardag van het stadje te zijn, met weer een optocht, dit keer een stuk vriendelijker en veiliger.  

Volg je me nog? Hierbij onze route van Riohacha naar Salgar

Na Mompox gingen we door naar San Gil, “the adventure capital” van Colombia. Top! We hebben ons gelijk aangemeld voor canyoning, abseilen, ziplinen, raften en met als kers op de taart een paragliding ritje in de canyon van Chicamocha, een van de beste plekken op aarde om deze sport te beoefenen. Als een vogel door de lucht glijden, zo episch! Ik snap waarom mensen hieraan verknocht raken en zou het zo weer doen. 

Klaar om te gaan met die banaan! 

Vliegen! Super happy! 

We hadden ondertussen ook al contact gehad met Finca La Manchuria, een grote koffie onderneming die dit bruine goedje van boom tot kopje produceert en daaromheen ook een luxe hotel runt. Oei, koffie! We drinken het allebei amper! Maar het leek ons wel een leuke afwisseling van al die cacao, waar we al best veel van afweten ondertussen. Maar eens kijken bij het grote broertje dus, wat toevallig het meeste belangrijke exportproduct van Colombia is. Vrijwel niemand bezoekt dit land zonder een koffie tour of iets dergelijks te doen. When in Rome... Via Medellín zijn we nu dus in Salgar beland, of eigenlijk de bergen eromheen. La Manchuria ligt op 1700 meter hoogte, en het zusterhotel, El Diamante, nog net een tikje luxueuzer, op ruim 1850 meter, het perfecte klimaat voor goede kwaliteit Arabica bonen. 

Voor de koffiebranderij van La Manchuria

Toch maar aan de koffie dan... 

Hier doen we een "cata", een koffie proeverij

Het is hier glorieus en werkelijk de beste introductie in de koffiecultuur van Colombia. Elke dag worden we wakker met de geur van gebrande koffie en ontieglijk veel vogelgezang. In de afgelopen twee weken zijn we hier helemaal klaargestoomd om de koffietours van de finca in het Engels te geven. Niemand van het personeel spreekt hier namelijk een tweede taal, en er komen toch veel toeristen die juist geen woord Spaans spreken. Leren over koffie is dan een beetje lastig, dus daar zijn wij er voor, een linguïstiek maar ook culturele brug. Het is erg interessant om te zien hoeveel koffie en cacao gemeen hebben, maar vooral ook waar de verschillen liggen. Cacao loopt nog een beetje “achter”, als je het vergelijkt met de wereldfaam en algehele obsessie rondom koffie. Het komt er wellicht door dat caffeine toch iets verslavender is dan theobromine (de actieve substantie van cacao). Geef maar toe, wie van jullie heeft wel eens uitgeroepen de dag niet te kunnen beginnen zonder eerst een kop koffie naar binnen te nippen? 

Ons dagelijkse uitzicht, heuvels vol koffieplanten, en rechts naar die boom in het midden ons huis

Salgar is het Colombiaanse epicentrum van paarden

We blijven hier zo’n twee maanden, en hebben ondertussen al een verlenging van ons Colombiaanse toeristenvisum aangevraagd. Fingers crossed! Maar… we hebben daarnaast ook een ticket naar Europa geboekt! Mijn moeder viert dit jaar, samen met haar partner Peter, haar 70e verjaardag, en dat wil ik niet missen. En wat een luxe dat we ook “gewoon” even kunnen komen, de oceaan weer oversteken. We landen op 8 augustus in Madrid en reizen dan door naar Nederland. We blijven ook gelijk maar de maximale 90 dagen die Kevin mag blijven, om ons toch iets minder schuldig te voelen over de vliegkilometers. Ik heb er zowel een nieuw neefje als een kersvers nichtje bij ondertussen, en ook Kevin’s broer en zijn vrouw zullen binnenkort een tweede kindje krijgen, een meisje. Een bezoek aan Cyprus zit er dus ook weer bij, samen met kamperen in het Bakhuisbos, een citytrip naar Berlijn, en fijne quality time in Boxtel en Tilburg, al met al mooie vooruitzichten weer 💕 

Naar Colombia 🇨🇴

Oh Colombia is zo fijn! Het is moeilijk uit te leggen, wat maakt dit land zo geweldig? De mensen, die zo vriendelijk kunnen zijn, helemaal blij dat je hun land komt bezoeken? De ritmes, drums, bewegingen, zang? Dit is het land waar cumbia uit is voortgekomen! Zijn het de kleuren, de geuren, de architectuur? De overweldigende diversiteit van de eco-systemen hier? Van tropische stranden tot besneeuwde bergtoppen en alles er tussen in. Is het het verzadigende eten? Of het feit dat Colombia gewoon alles heeft? Mooie mensen, mooie natuur, lekker eten, geweldige muziek. Het is ook nog eens betaalbaar. We kunnen het hier wel even uithouden. Ons visum geeft nu 90 dagen aan, en dat schijnt makkelijk met nog 90 dagen te verlengen zijn. 

We waren met stijl aangekomen, met een "piraten" zeilschip, de Alessandra. Op de boot kwamen we erachter dat Brad Pitt er ook op had gezeten, want dit was het schip dat is gebruikt in de film Legends of de Fall. Hoe romantisch! De boot vertrok op 19 maart vanuit de haven van San Blas, Porvenir, en we hebben de eerste drie dagen rond de San Blas eilanden gezeild. Het was steeds maar een stukje varen, en dan voor anker, om heerlijk te kunnen spartelen in het bizar heldere water, al snorkelend op zoek naar vissen, koraal en zeesterren. Piepkleine eilandjes, witte stranden, enkel kokospalmen, wat mangroves en een paar hutjes, complete controle door de originele Guna inheemsen, dat is San Blas. 

We zaten met een toffe groep mensen in het schuitje, een Duits-Pools stel, een Nederlands stel, wat Zweden, nog wat Duitsers, een Canadees en een Australische. Samen 5 dagen op zo'n klein oppervlak doorbrengen is een mooie "bonding experience", dus toen we eenmaal, na de 40 uur durende oversteek op open zee, de haven van Cartagena binnengleden hebben we nog meer momenten samen doorgebracht. Kevin is trouwens aardig zeeziek geweest, bij mij viel het wel mee. 

Hammock time!

Alles op de boot: eten, slapen, leven, een dolle boel

Geen internet, wel een ereader, heerlijk :-)

Nieuwe vrienden gemaakt!

Deze joekel (barracuda) lag 2 uur laten op onze bordjes voor lunch

Ongerept... bijna dan

Stel je voor wat er hier gebeurt als de zeespiegel stijgt

Een prachtige Guna vrouw met haar zelfgeborduurde "mola" op de buik

En toen waren we in Colombia! Buurland van Panama, maar Kevin was er nog nooit geweest. Je kunt er namelijk vanuit Panama niet met de bus naartoe, alleen vliegen of met de boot. Dit komt door de Darien Gap, een immens stuk jungle waar de twee landen aan elkaar vast zitten. Deze Gap wordt trouwens wel als doorgang gebruikt, maar enkel van zuid naar noord, door de duizenden immigranten die te voet op weg naar de Verenigde Staten zijn. De jungle tocht duurt voor hen 10 dagen, een heel ander avontuur...

In 2017 was ik al eens in Cartagena en omgeving, dus ik wist al een beetje wat te verwachten. Toch, de plekken zijn altijd anders, vooral omdat je ondertussen zelf veranderd bent ;-) Maar ik ben blij de vreugde van Colombia nu met Kevin te kunnen delen! 

We zijn langs de Caribische kust van Colombia omhoog gaan reizen, met tussendoor twee weken op een bijzondere cacao finca voor een "work exchange", Cinduli Finca Orgánica Cacaotera, diep in de jungle van de Sierra Nevada de Santa Marta. Het was erg inspirerend zo intensief samen te werken met de Venezolaanse Javier, die op zijn 70 hectare land meer dan 2000 cacaobomen van de speciale Criollo Porcelana variant heeft gepland. Dit betekent witte cacao bonen, in plaats van paarse, en een meer subtiele smaak. We hebben in onze tijd daar cacao geoogst en verwerkt (uiteraard), maar ook de website een nieuwe lik verf en het boeking systeem een upgrade gegeven. Ook hebben we Javier geholpen een weekend retreat te hosten, een klein groepje dat onder andere yoga, ademwerk, cacao en paddo's op het programma hadden. 

De locatie van Cinduli is echt is magisch, midden in de natuur. Je wordt wakker met enkel vogelgeluiden en brulapen in de verte. De kolibries vliegen er je letterlijk om de oren, en Cinduli betekent dan ook kolibrie in de inheemse taal. Om er te komen moesten we meer dan een uur achterop de moto-taxi, met een extra moto voor onze rugzakken, lekker door de jungle crossen. Maar het was de moeite waard, heerlijk om weer even tussen de cacaobomen te zitten, en een ervaring die we altijd zullen koesteren. 

Cacao pods openen voor de fermentatie

Cacao bonen testen op "droogheid"

Het afscheid van Javier, die we gaan missen!

Ondertussen hebben we al weer een heel stuk van Colombia doorkruist, met onderweg avonturen in Riohacha, Valledupar, Mompox (prachtig stadje, mijn favoriet tot nu toe!) en San Gil. We staan op het punt in Medellin aan te komen!