Immatrikulieren

Wat een stress. Ik ben aangenomen voor de Master in Berlijn, maar dat is natuurlijk pas het begin. Ik kreeg een brief thuis, met een felicitatie en het bericht dat ik werd geacht me persoonlijk te komen inschrijven aan de Freie Universitaet. Persoonlijk?!! Ik neem aan dat ze hadden gezien dat ik in Amsterdam woon? Moeten alle buitenlandse studenten dat?

Blijkbaar. Maar een straf was het niet, een weekendje Berlijn. Dat waren we sowieso al van plan. Ik heb nog wel even naar het bureau 'Inschrijvingen' moeten bellen of er vrijdag wel iemand aanwezig zou zijn om me te helpen. Eigenlijk niet, maar omdat ik er dan speciaal voor zou komen, zou mevrouw Kudavita van Internationale Inschrijvingen van 9u tot 12u op me wachten.

De avond voor we vertrokken had ik toch even een zenuwinzinkinkje. Met de uitnodiging tot persoonlijke registratie kwam ook een waslijst met alle documenten die ik moest meenemen. Alles had ik compleet, behalve een bewijs dat ik voor het hele semester een zorgverzekering heb. Je mag namelijk, als je onder de 30 jaar bent, naar het buitenland gaat voor studie en niet teveel bijverdiend in EU landen de zorgverzekering uit je eigen land behouden. Pfff, klinkt ingewikkeld, maar het komt erop neer dat ik alleen maar hoefde aan te tonen dat ik hier verzekerd ben, en dan kon ik me inschrijven.

Alleen dat 'aantonen' kon ik niet. Mijn nederlandse polis accepteren ze niet, daarvoor moest ik een European Health Insurance Card hebben. Ook bij de AOK, een Duitse zorgverzekering waar mevrouw Kudavita me naartoe stuurde, konden ze me ook niet helpen met de bevestiging, of "Befreiung von Krankenversicherung". Dat document kenden ze wel, maar om het te krijgen heb ik wel een Duits adres nodig. Hebben we nog niet. We zijn dus eigenlijk voor niks naar Berlijn gegaan, want ik ben nu nog steeds niet ingeschreven en ik mag nog een keer terugkomen!

Het weekend was verder wel heel erg gaaf, afgezien van de bureacratische hindernis. In de trein naar Berlijn toe kreeg ik een beetje de kriebels, "wat gingen we daar eigenlijk in godsnaam doen?!" Eenmaal aangekomen is de stad me echter zo bevallen dat ik nu helemaal niet kan wachten. Cultuur, geschiedenis, cafees en restaurants, leuke (en rare) mensen en op elke hoek een biologische winkel in plaats van een Albert Heijn. En nu ik de universiteit in het echt heb gezien begint het ook allemaal wat echter te worden. Ik ga weer studeren.

Op zaterdag hadden we afgesproken met Christina, de zus van Lothar, wat een goede vriend van Sebas is. Lothar en Christina zijn ook meegegaan naar het Hurricane Festival, en zij woont in Berlijn. Ze heeft ons meegenomen naar een studentencafe in Friedrichshain waar cocktails 3,50 kosten. Mmm lekker.

Dus, wie heeft er zin in een weekendje Berlijn deze maand? :)