Pacuare River

Na de cacao finca en nog een aantal daagjes samen in het wilde Bocas Town hebben de wegen van Kevin en ik zich gescheiden. Ik ging verder naar het noorden richting Costa Rica, Kevin ging in één ruk terug naar Panama City om daar nog een paar weken met zijn ouders door te brengen. Het was zwaar afscheid nemen, na bijna een jaar vrijwel onafscheidelijk te zijn geweest. De busrit was voor mij een goede tijd om eens terug te kijken op de afgelopen maanden, de afgelopen jaren zelfs. Van Nieuw-Zeeland, via Colombia, door Panama en Costa Rica om uiteindelijk in Nicaragua te blijven hangen... tot we weer in Panama belandden! Mexico zou ik nooit bereiken op deze reis, laat staan Nederland voor de kerst van 2017. Maar goed, hoewel we nog even in Las Peñitas hadden willen blijven mocht het niet zo zijn, en hebben we de maanden tot de vlucht naar Nederland toch prima doorgebracht, een hoop meegemaakt en fantastische mensen ontmoet. Nicaragua is nog steeds onrustig, maar het schijnt qua veiligheid en ook toerisme weer wat beter te worden. Als we straks in december hier terugkomen gaan we kijken hoe de situatie ervoor staat...

Maar eerst dus Nederland! Niet te geloven dat het alweer 2 jaar geleden is dat in ons kikkerlandje was en het gemis is flink gaan knagen. Ik kom eraan! Ondertussen 3 neefjes en nichtjes rijker dan toen ik vertrok, met nog 2 meer onderweg, heerlijke babyvreugde straks dus.

Mijn laatste weken voor de vlucht heb ik in een lodge aan de Pacuare rivier doorgebracht, ergens tussen de Caribische kust en San Jose (de hoofdstad van Costa Rica van waaruit ik vlieg). De Pacuare schijnt een van de beste rafting rivieren ter wereld te zijn en ik heb inderdaad een mooie rit gehad over de stroomversnellingen! De lodge is alleen met 4x4 of per boot te bereiken en de meeste klanten komen via de tweede manier. Het was altijd weer mooi om na een paar dagen zonder gasten de boot te zien landen en de gidsen met de klanten uit te zien stappen, volgeladen met baggage en voorraden. Ze zouden koken, een fles wijn soldaat maken (en vaak ook een fles lokale rum, of Guaro) en de volgende dag na het ontbijt de rafting trip vervolgen. Ik heb vooral meegeholpen met de lodge schoonmaken en houden, en had tussendoor veel vrije tijd. Veel tijd om in de enorm rustige vallei, midden in de jungle en zonder internet, even dingen te laten bezinken, veel te lezen, yoga te doen, bij de waterval zwemmen en zelfs een keertje proberen te vissen (zonder succes helaas). Ik heb vooral veel met mijn billen in de hangmat en mijn neus in deel 4 van de Earth Children van Jean M. Auel gezeten, heerlijk boek :-)

Ik heb nu nog een paar dagen in Turrialba en San Jose tegemoet, dan een overstap van 24 uur in Toronto (yup in Canada!) en dan landt ik eindelijk op 25 september op Schiphol. Hiephoi! Kevin komt net een uur voor mij aan en ik kijk onwijs uit naar het weerzien. Niet alleen met hem natuurlik, maar met iedereen. Ik zie jullie daar allemaal dus gauw :-D

De Pacuare Lodge vanaf boven gezien

Mijn yoga spot

Rechts de keuken en gemeenschappelijke ruimte

Onze vleermuis vriendjes in de badkamer

Uitzicht op de rivier vanuit de hangmat (de rivier was die dag onwijs bruin door de regen!) 

Mijn enige selfie van de hele twee weken...

Rafting! Ik krijg nog fotos van mijn eigen rafting avontuur toegestuurd :-)