Oud en nieuw

Een nieuw jaar begonnen! Altijd een mooi moment om even terug te kijken op de voorganger. In 2017 ben ik het jaar begonnen met een gaaf psy-trance AUM/Dr. Seuss festival in een uithoek van Nieuw Zeeland. In februari naar Vietnam gegaan om Saranne & co. te zien, in maart mijn permanente verblijfsvergunning voor NZ aangevraagd (en gekregen!), in april het overgrote deel van mijn bezittingen in NZ verkocht, in mei naar Colombia gevlogen en het pad van cacao gaan volgen, tot aan het strand, Las Peñitas waar ik op de een of andere manier in de hostelwereld ben beland. Dit was het jaar dat ik Ooooby heb achtergelaten, dat ik officieel yogalessen ben gaan geven, dat ik een relatie heb beëindigt en een nieuwe ben begonnen, dat ik weer een heel stukje beter in Spaans ben geworden, dat ik een surfboard in mijn gezicht heb gekregen (hechtingen waren nodig! toch surf ik nog graag!) en dat ik voor het allereerst in mijn leven een heel jaar geen voet op Nederlandse bodem heb gezet...

Momenteel zit ik in Panama City, bij de familie van Kevin. Gisteren de reünie van zijn vaders kant bezocht, die precies hetzelfde is als onze familiereünies (veel eten, bbq en aardappelsalade, plastic stoelen, elk jaar weer splinternieuwe nichtjes en neefjes) met daarbovenop keiharde salsa en reggeaton muziek. Niet voor niks, want uiteraard werd er gedanst! 

We zouden eigenlijk nu al terug zijn in Nicaragua voor de jaarswisseling, maar toen we een paar dagen geleden wilden vliegen kwamen we er achter dat Panama sinds een kleine maand op de risicolandenlijst staat voor gele koorts. Om terug in Nicaragua te vliegen had ik dus opeens een vaccine nodig! Die gauw gehaald en toen was het 10 dagen wachten tot het vaccine actief wordt en we weer een 2e poging  mogen doen om terug te vliegen. Dus... oud en nieuw in een van de grootste steden van Centraal Amerika.

Terug in Nicaragua ga ik straks weer verder werken bij Mano a Mano, in receptie, management en dus als yogalerares. Dat zat er na al die jaren toch wel eens aan te komen. Saranne komt me in februari weer eens opzoeken, en in April heb ik een optie weer een cacaostage te doen. 

Ik wens iedereen een superfijne jaarwisseling en een gezond, gelukkig, spannend, avontuurlijk, mooi en warm nieuw jaar!! Dank je wel voor het volgen van mijn avonturen!

Las Peñitas

Happy :-)

Ben mijn yoga eindelijk echt gaan delen

De crew van Mano a Mano - mooie plek en fijne mensen

Op naar Panama - de vakantie die iets langer duurde dan gepland :-)

In de waterval!

Kerst in de tropen - maar toch met een sneeuwpop!

Nog steeds

Ik zit dus nog steeds in Nicaragua. Ik heb eergisteren mijn laatste dag als manager bij de Simple Beach Lodge gehad, de eigenaren zijn dit afgelopen weekend thuisgekomen. Ze waren onwijs tevreden met mijn werk en wilden me graag houden als permanente full-time manager. Ik heb ook een fijne bonus gekregen.

Ik heb mezelf ondertussen echter al als vrijwilliger beloofd aan Mano a Mano, een cool nieuw eco-hostel verderop in de straat waar ik veel van mijn vrije uurtjes heb doorgebracht met aan de bar hangen en yoga doen op hun mooie houten dek met uitzicht op de zee. De eigenaren zijn twee coole gasten, uit Panama en Brazilië, die ooit de droom hadden een hostel aan het strand uit gerecycled hout en andere natuurlijke materialen te bouwen. Het is fantastisch geworden, een onwijs mooie plek met fijne mensen en goede vibes. Ik ga hier de komende paar weken de receptie doen, systeem- en organisatieverbeteringen doorvoeren en yogales geven.

Ik wil namelijk nog even hier aan het strand blijven, Las Peñitas heeft een plekje in mijn hart veroverd. Het is moeilijk te geloven dat het alweer een half jaar geleden is dat ik Nieuw-Zeeland heb verlaten. Matt is ondertussen alweer een paar weken terug in Aotearoa, we zijn echt ieder ons eigen pad gaan volgen.

Uiteindelijk gaat mijn weg zich straks ook weer vervolgen. Verder richting het noorden, verder op pad naar Mexico, voor een fijne vakantie hereniging met mijn zus Saranne en haar gezinnetje. Maar alles lekker tranquilo, ik heb geen haast. De afgelopen paar jaar zijn best hectisch geweest, het is fijn even terug te kunnen stappen en alles laten bezinken voordat ik mijn volgende move maak. Het leven is wat je gebeurd, terwijl je andere plannen maakt.... Alles valt toch telkens beter uit dan ik het zelf  had kunnen plannen. Vaak is het genoeg jezelf vol vertrouwen in de weg van het wonderlijke te zetten en de rest stroomt vanzelf. Het leven is mooi aan het strand ☺️

Diacachimba

Sinds drie weken alweer ben ik verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van Simple Beach Lodge in Las Penitas en so far so good. Het is heerlijk hier mijn tas even te hebben neergegooid en tijd te hebben de afgelopen tijd op me in te laten werken. Het leven is relaxed hier aan het strand, er is niet veel meer te doen dan surfen, yoga, lezen, chillen. Ik ben de ochtenden vrij en rond de lunch neem ik de lodge en het restaurant over van mijn collega Markos. Samen regelen we alle boekingen, check ins en outs, klantencontact, boodschappen en betalingen. Markos is Frans en woont hier al vier jaar als mede-eigenaar en manager van een pizzatent hier een paar huizen vandaan. Hij heeft een Nica vriendin en twee lieve kindjes en heeft deze klus aangenomen om te sparen voor een reis naar Frankrijk met zijn gezinnetje. Donderdag is mijn compleet vrije dag, en dat is net de dag dat heel Las Penitas naar Leon gaat, de dichtsbijzijnde stad, om de hele avond salsa te dansen in Olle Quemada, een bar/restaurant en de place to be.

Elke dag hier is anders, met andere klanten en andere problemen. Op de een of andere manier hadden we vorige week het ene waterprobleem na de andere. De pomp voor het grondwater had het begeven, de waterpijpen naar het bovengedeelte waren verstopt, mijn kamer was op een dag compleet overstroomt en de septische tanks waren opeens vol zodat er midden in de nacht een team moest komen om ze te legen. Het is het regenseizoen en we zitten recht (maar dan ook recht) aan het strand, water is overal. Omdat dit Nicaragua is, gaan dingen vaker en sneller stuk en duurt het langer en kost het meer om het allemaal weer gerepareerd te krijgen. Maar het is een mooie uitdaging allemaal en ik heb al onwijs veel geleerd weer, van het managen van een intercultureel team, algemeen hotel management en boekingssystemen, zakendoen in een minder "ontwikkelt" land en natuurlijk de Spaanse taal.

Denkend aan de stormen in het Caribische gebied en de aardbevingen en tsunami alerts in Mexico hebben we hier natuurlijk helemaal niets te klagen. Ik kan bijna niet geloven hoe onwijs ik het hier naar mijn zin heb en hoe fijn het is even niet de volgende stap te hoeven plannen. De eigenaren komen 12 november weer terug en dan ga ik weer door. Waarschijnlijk verder naar het noorden, verder opzoek naar cacao. Maar tot die tijd is het leven hier even goed en mijn surf wordt al beter. Zoals ze het hier mooi verwoorden in Nica-slang, het is allemaal diacachimba, wat zoveel betekent als f***ing awesome. Liefs uit Nicaragua :-)

Simple Beach Lodge - mijn thuis op dit moment

De lokale surfboys

Las Penitas beach 

De meest mooie zonsondergangen, elke dag weer

Ik wordt al bruiner en blonder :-)

Elke dag even oefenen 

Helaas een dode schildpad op het strand... er zijn gelukkig ook genoeg levenden hier!

Just another day in paradise

Simpel

Na het ChocoMuseo ben ik ondertussen verder getrokken naar León, de grote rivaal stad van Granada. Ze hebben beiden jaren geaast naar de hoofdstad status, maar werden het niet eens dus is het nogal trieste Managua als officiële capital van Nicaragua uitgeroepen. Ik werk hier in een klein hostel dat wordt gerund door een lieve jonge familie uit El Salvador. Het is hier veiliger en rustiger dan in hun thuisland, en meer kansen om qua tourisme wat op te bouwen. Ze zijn pas 3 maanden open, maar hebben al flink wat neergezet en het is een fijne plek. Ik doe simpel receptiewerk, maar begin steeds meer betrokken te worden bij de activiteiten en tours. Ik vind het heerlijk om de rol van gastvrouw te spelen en lekker te zorgen dat iedereen het naar zijn zin heeft en weet wat hoe waar.

Aangezien me dit zo bevalt, sprong een andere positie uit voor me, en heb ik gesolliciteerd voor een tijdelijke management positie bij de Simple Beach Lodge in het kleine kustplaatje Las Peñitas. De eigenaren, een mooi Argentijns stel, vond mij de meest geschikte kandidaat om hun te vervangen tijdens hun vakantie en per 12 augustus begin ik als interim manager! Het is een klus voor twee maanden, precies genoeg om er een beetje in te komen en te ervaren of dit iets voor langere tijd zou kunnen zijn. Las Peñitas is een van de beste surf stranden van Nicaragua, en de lodge ligt letterlijk aan het strand. Ik heb dus geen excuses meer om niet elke dag even te oefenen, en naast mijn Spaans en management skills eindelijk eens even te leren op de juiste plek in de golf op dat board te gaan staan.

Ondertussen heb ik hier op de markt rauwe cacaobonen gekocht en mijn eerste paar ladingen verse chocolade truffels gemaakt. Het begint met roosteren van de bonen, dan pellen en vermalen (alles met de hand!), dan mixen met iets zoets (heerlijke lokale natuurlijke honing) en in een ijsblokjesvorm in de diepvries gooien. Super basic, maar je moet ergens beginnen. De familie en de andere vrijwiligers hier krijgen elke batch voorgeschoteld en zijn dus wel happy met me hier. Ik ben zelf ook errug happy, Nicaragua lijkt me nog even niet los te laten!

Een van mijn laatste dagen voor het ChocoMuseo in Granada :-)

Mijn verjaardagsweekend vieren aan Laguna de Apoyo

Nieuwe vrienden!

De tuin van het Blue Hat Hostel in Leon, mijn nieuwe thuis voor eventjes

Koloniale pracht in Leon

Uitzicht vanaf de grootste kathedraal in Centraal Amerika - vulkanen in de achtergrond

Binnen in de kathedraal

Uitzicht vanaf de Simple Beach Lodge

De Simple Beach Lodge

ChocoMuseo

Van de cacao plantage in Costa Rica zit ik nu in Granada, Nicaragua en werk bij het ChocoMuseo. Alhoewel... werken is een sterk woord. Ik sta gewoon elke dag vier uur in the winkel, klets klanten de oren van het hoofd over cacao en alles wat erbij komt kijken en leer ondertussen hoe je chocolade repen, truffels en cacao liqueur maakt. In ruil heb ik een privekamer in het leukste hostel in de stad, een onbeperkt ontbijt buffet, zoveel chocolade als ik maar opkan en geld om lekker elke dag ergens te gaan lunchen en avondeten. Leek mij wel een goede deal. Omdat Matt meer opzoek was naar ofwel surf ofwel permacultuur is hij vast verder omhooggetrokken richting Oaxaca, Mexico en ben ik hier even blijven hangen. Ik ben dus even solo aan het vliegen en dat is wel even wennen!

Alleen reizen is een ervaring apart en je hoeft maar even ergens te gaan zitten en er begint wel iemand tegen je aan te praten. "Waar kom je vandaan, waar ga je heen, wat doe je hier" om te beginnen natuurlijk. En dan komen de verhalen. Het is toch fantastisch dat op deze planeet 7 biljoen mensen rondlopen met ieder een eigen unieke geschiedenis. Ik heb ook zes super gezellig Nicaraguaanse jongens als collega's, die me helemaal verwelkomt hebben en elke dag even vragen of ik inderdaad nog een vriendje heb en wanneer we gaan dansen.

Ik blijf nog tot volgende week in Granada en ga dan ook richting het noorden. Ik sla Honduras waarschijnlijk over, om gauw aan te komen in mijn geliefde Guatemala. Ook daar wordt veel cacao verbouwd, net als in Belize en natuurlijk Mexico, dus er is nog veel te ontdekken. Ik ben op zoek naar een plantage om de aanbouw van cacao met eigen ogen te zien. Bij Cata Chocolate in Costa Rica waren de bomen nog erg jong en ik wil nu graag de productie in volle gang zien. From bean-to-bar zoals ze het noemen, ik ben benieuwd waar deze odyssey mij uiteindelijk gaat brengen... wist je dat de meeste cacao in deze wereld in Nederland wordt verwerkt? ;-)

Granada - de oudste stad van Nicaragua in volle glorie

In mijn nopjes :-) 

Cacao - en alles wat daarbij komt kijken

De productie en workshop ruimte van het museum

Lokale kunst - vol leven en details

Typische binnenplaats in deze koloniale stad - vlak voordat de dagelijkse regenbui losbarstte

Een lekkere lunch van yucca, chicharron en coleslaw in het Central Parque - het hart van deze stad

Cacao

We zijn in Costa Rica! Via Panama zijn we met de bus naar een klein plaatsje aan de kust gegaan om eerst een paar dagen te wennen aan het nieuwe land. Costa Rica is erg fris en schoon! Toen zijn we richting the finca gegaan waar we een maand hadden gepland. Het was echter niet helemaal wat we ons hadden voorgesteld, en na een paar dagen besloten we dat een andere plek waarschijnlijk beter zou zijn. Ze hadden er niet de productie die we zochten, er werden maar weinig groenten verbouwd en het feit dat we moesten betalen om er te blijven begon ook een beetje te wringen. We zijn dus vertrokken, en een paar emails brachten de mogelijkheid om bij Cata Chocolate te komen WWOOFen. Absoluut mijn favoriet, en we hadden geluk dat er plek was want er waren net een groep van 3 Fransen vertrokken die het jungle leven niet helemaal aankonden. Teveel beestjes!

Voor ons is echter het een paradijs, met een hoop fruitbomen, gave experimenten zoals oesterzwam blokken en een crayfish vijver. En het mooiste van alles, de poging om verschillende cacao varianten groot te brengen om uiteindelijk de chocola productie van Cata te voeden. De cacao komt nu nog vooral van andere finca’s en het is hier allemaal vrij nieuw, een cacao boom heeft ongeveer 5 jaar nodig voordat het fruit gaat dragen. We worden verzorgd door een jonge Costa Ricaanse familie met een klein dochtertje die allemaal alleen Spaans spreken, dus het is zwemmen of verdrinken wat dat betreft. We krijgen drie flinke maaltijden per dag, typische Tico gerechten (Costa Ricanen noemen zichzelf Tico's) en elke dag verschijnt er wel ergens chocola vandaan. Volgende week gaan we de chocolade fabriek en winkel aan de kust bezoeken, om alles nog eens leuker te maken. Ik voel me net Charlie :-D

We zitten hier in een vallei tussen drie vulkanen en de grond is enorm vruchtbaar. We hebben vrij spel om van alles te proberen en opeens lijkt de zes weken die we hier hebben lang niet genoeg. Er is zoveel te doen! Maar niet te snel natuurlijk, want in Costa Rica gaat alles lekker tranquilo en kan het morgen ook nog wel. Als de werkuren voorbij zijn doe ik yoga met een uitzicht waar je u tegen zegt, heb ik tijd en rust om al die boeken te lezen die al eeuwen op mijn lijstje stonden, en er is hier geen internet dus wordt je niet afgeleid door de Facebook-feed en rampen van de dag. Het helpt ook dat het elke dag wel een paar uur lekker verfrissend regent. Het is goed om even stil te staan. 

Ciudad Perdida

Ongeveer 12.000 jaar geleden begonnen de Tayrona indianen de noordkust van Colombia te bewonen. Rond 500 AD heeft deze cultuur de “Lost City” of Ciudad Perdida gebouwd, langer geleden dan de constructie van Machu Picchu in Peru. De Ciudad heette anders toen natuurlijk, en wordt nu alleen zo genoemd omdat pas in 1972 dit indrukwekkende complex van structuren, midden in de jungle en hoog op de flanken van de Sierra Nevada, weer werd hervonden.

Tot vandaag zijn de ruïnes alleen maar bereikbaar per voet, via een lange 2-daagse hike door de wildernis, langs smalle paden en door verschillende rivieren. Het is een aardige toeristen attractie aan het worden, maar nog lang niet zo massaal als dit ongetwijfeld gaat worden nu toerisme in Colombia een optie is geworden.

Hoewel onwijs zwaar op sommige momenten, wanneer je bijna steil omhoog moest klimmen in de flinke hitte en vooral vochtigheid, was het de trek helemaal waard. Matt en ik gingen samen met een groep van 7, een Nederlandse vader en zoon, twee Ozzies, twee Duitsers en een Canadees-Italiaan. Onze gids was Beto, een stille kleine local die geen woord Engels sprak en mij voldoende gelegenheid gaf om mijn Spaans-Engelse vertaal vaardigheden aan te scherpen.

Tijdens de trek sliepen we in jungle kampen, met stapelbedden en lange tafels, en altijd een fantastische gelegenheid om in de rivier te zwemmen en af te koelen. We hebben slangen gezien, kleurrijke kikkers, ongelofelijk veel vogels en vlinders en salamanders in de meest funky kleurcombinaties. We hebben nieuwe vrienden gemaakt, want zo’n ervaring zorgt dat je als groep erg verbonden wordt. En de stad zelf was indrukwekkend, en de lange uitdaging met als laatste test een trap van 1800 treden steil omhoog helemaal waard.

Weer terug in de stad waren we kapot, en hebben de eerste bus gepakt naar Palomino, een klein kustplaatje hier waar locals, indianen, toeristen en verdwaalde hippies het tot een vrolijke boel hebben gemaakt. Zon, zee en strand en elke avond cocktail happy hour, het is hier zeg maar fantastisch.

Over 5 dagen gaan we per vliegtuig richting Panama (er is namelijk geen route over het land naar het noorden!) en verlaten we dit magische Colombia. Voor nu dan, want ik kom hier maar al te graag weer een keertje terug.

De magische jungle van de Sierra Nevada

Daar gaan we dan!

Nieuwe vrienden maken tijdens het eten, met op de voorgrond de beruchte coca plant

On top of the world - Ciudad Perdida!

Colombiaaaaa

Hola amigos! We zijn nu al ruim een week in Colombia en het is fantastisch! Na een binge op de Netflix serie Narcos hadden we een beetje onze bedenkingen over dit land. Maar het Colombia van Pablo Escobar, met het geweld en gevaar is niet meer het Colombia van vandaag. Nu is het gewoon een van de onwijs mooie Zuid-Amerikaans landen, met het voordeel dat het qua toerisme een beetje achterloopt en dus nog niet zo platgelopen is.

We landden in Bogotá, de hoofdstad, een grote metropool met een publiek transport systeem waar je u tegen zegt. Vergeleken met Auckland in ieder geval. We hebben er heerlijk rondgelopen in de hippe wijk Candelaria, zijn met de kabelbaan omhoog gegaan naar het hooggelegen Montserrat (3.152m boven het zeeniveau) en zijn in aanraking gekomen met de Colombiaanse cuisine: bonen en rijst, met vlees, bakbanaan en een beetje sla (als je geluk hebt). Gluten-vrij is geen probleem hier, want er word vooral mais or rijst bloem gebruikt. Groenten vinden is dan wel weer een uitdaging, de dagen van overstromende Ooooby boxes zijn voorbij.

Het hoogtepunt voor mij van Bogotá was een koffie met Maria, mijn goede vriendin van mij die ik op de inpaklijn van Ooooby heb leren kennen. Zij komt uit Colombia en is hier op bezoek bij haar familie, en het was fijn om haar hier te zien. Na Bogotá zijn we naar Medellín gevlogen, waar we een beetje genoeg van de steden begonnen te krijgen. De iguanas in de botanische tuin waren gaaf, maar we konden niet wachten de bus naar de kust te nemen, naar Cartagena. Cartagena is een van de oudste steden in Colombia en de Spaans koloniale stijl is goed bewaard gebleven. Het is bizar op de stadsmuren te lopen, compleet met kanonnen, en te bedenken dat 500 jaar geleden er Nederlandse schepen voor de kust lagen, in een poging wat van de rijkdom van de Spaanse zilvervloot in handen te krijgen. Ons landje heeft een rijke geschiedenis hier op de Caribische zeeën.

Vervolgens zijn we doorgereisd naar Santa Marta, verderop langs de kust. Dit is een badplaats waar rijke Colombianen een appartementje aan het strand kopen. Het is ook de uitvalsbasis voor expedities in de Sierra Nevada, een gebergte hier waar diep in de jungle een Verloren Stad verscholen ligt. Wij vertrekken morgen op een 5-daagse wandel expeditie om deze stad te gaan bezoeken, een ruïne complex ouder dan Machu Picchu. Wordt vervolgd!

De straten van Bogotá

We moesten natuurlijk naar de markt

Uitzicht op de grote stad vanaf Montserrat

Kom net terug van de kapper... 

Een van de vele oude kerken

Op bezoek in de ondergronds zout kathedraal van Zipaquirá

Standbeeld van de bekend artiest Botero, een grote trots van Colombia

Een iguana in de Botanische tuin van in Bogotá

Uitzicht vanaf de stadsmuren van Cartagena

Simón Bolívar - de held en bevrijder van Colombia

Long way round

Ik heb wel een gegrapt dat als ik nu nog verder weg ga, ik eigenlijk weer terug naar Nederland kom, de andere kant langs. Nou, het is zover, vandaag vliegen Matt en ik via Los Angeles en Fort Lauderdale naar Bogota, Colombia. We gaan daarmee de datumgrens over en dus terug in de tijd, we komen in LA aan voordat we vertrekken.

De laatste weken zijn hectic geweest met alle voorbereidingen. Ten eerste was het wachten op mijn visum, die eindelijk binnen is. Ik heb nu officieel een permanent verblijfsvergunning voor Nieuw-Zeeland, en kan de rest van mijn leven terug komen. Het is altijd goed om opties te hebben ;-)

Daarnaast heb ik alles bij Ooooby moeten afronden. Het was een heel proces om mezelf uit de organisatie te werken en te zorgen dat alles goed werd overgedragen. Het was emotioneel ook zwaar, net als je eerste liefde is ook je eerste echt baan niet iets waar je zomaar van wegloopt... De deur staat altijd voor open gelukkig, wie weet hoe het er allemaal voor staat als ik straks weer terug kom in Nieuw-Zeeland.

Alsof dat niet genoeg was moest mijn auto ook nog gerepareerd worden. Een paar weken geleden is er een deuk in gereden door Emma Paki, mijn AirBnB host voor een weekje en blijkbaar een bekende zangeres in Nieuw-Zeeland. Het was even een gedoe, want ze had geen verzekering en heeft heel moeilijk gedaan over de kosten voor de reparatie. Het was niet goedkoop want de auto was flink toegetakeld, maar gelukkig is ze uiteindelijk over de brug gekomen. Weer een ervaring rijker.

Ondertussen hadden we steeds tijdelijke woningen met het "huis-sitten" en laatste bezoeken aan vrienden. We hebben in West Auckland de meeste spullen verkocht (dag surfboard, dag fiets!), toen in Taranaki gesurft en koeien gemolken, in Maungatautari op 2 honden, 8 alpaca's, 20 kippen en een cavia gepast en de laatste 2 nachten bij Johan en Miriam doorgebracht.

Johan heeft mijn auto gekocht, dus dat kwam goed uit en ze zijn ook zo goed geweest onze overgebleven bezittingen een plekje op de boerderij te geven. Nu hebben we alleen nog onze rugzakken en kan de reis beginnen. En precies op tijd, want we hebben hier net de afgelopen 2 nachten de eerste vorst gehad, vroeg dit jaar. Bye bye Nieuw-Zeeland, for now!

Uitzicht over de Waikato - helder, zonnig en koud!

Ready to go!

Winter is coming

Zo het is weer even geleden! Alles is hier goed, maar wel een beetje los/vast momenteel. Een paar weken geleden heb ik de heren van Ooooby verteld dat ik weg wil, voor minstens een aantal maanden naar Costa Rica en wie weet wat/waar/hoe daarna. Waaaat?! Ja... het Ooooby verhaal is een beetje klaar voor mij op dit moment heb ik gemerkt, de uitdaging is er langzaam uit. Ik doe alles wat ik er doe nog steeds met veel plezier en ik geloof nog steeds in de missie, maar ik merk dat ik weer kriebels heb gekregen. Tijd om weer eens ergens anders een kijkje te gaan nemen.

Costa Rica is op de radar gekomen door een Ted-talk over hoe zij in de jaren 50 al hun leger hebben afgeschaft. Hoe ze onwijs bezig zijn met schone energie en het behoud van de overweldigende biodiversiteit in het kleine landje. Er groeit koffie en cacao. En je kan er onwijs goed surfen :-)

Het is ondertussen redelijk serieus geworden met Matt, mijn kiwi-surfer, en we gaan samen op dit avontuur. We vertrekken begin juni, wanneer hier de winter begint. Tot die tijd is het ten eerste wachten tot mijn permanent verblijfsvergunning doorkomt. Die kan ik op 17 april aanvragen, dan heb ik hier precies 2 jaar als “resident” gewoond en gewerkt. Het betekent dat ik de rest van mijn leven terug kan komen naar Nieuw-Zeeland, mijn tweede thuis ondertussen. Ik ga het hier missen straks op onze reizen, de rollende heuvels, de bizarre vogels, de weidse schoonheid, de frisse lucht.

We zijn nog steeds aan het “house-sitten”, waar we op de huizen en huisdieren passen van mensen die een tijdje weggaan. Het scheelt een hoop huur, maar brengt af en toe wel een beetje stress als we een gat tussen twee plekken hebben. We zitten in fantastische huizen af en toe, zoals nu in Titirangi, letterlijk midden in de bush, met een heerlijk uitzicht op de Manukau Harbour. Vanuit hier kun je een hoop wandelingen maken, maar de Ooooby hub is ook vlakbij. Volgende week zitten we even in Hamilton, vlakbij Cambridge (waar mijn oom woont, mijn oude “hood”) en daarna weer in Auckland voor mijn laatste weken Ooooby...

Het is een spannende tijd met al die veranderingen in het vooruitzicht. Om ruimte te maken voor nieuw uitdagingen, moet je andere dingen loslaten, wat niet altijd even makkelijk is. Gelukkig weet ik ondertussen dat jezelf af en toe in het onbekende diepe gooien tot fantastische belevenissen kan komen.