Daar is Daphne: oktober 2021

Het was leuk zolang het duurde, maar net een paar dagen na mijn laatste blog post kwam Delta opeens Nieuw-Zeeland binnen. En toen waren Kevin en ik pas echt blij met ons grotere busje, want het hele land ging binnen 24 uur in volledige lockdown!

We waren net in Whangārei aangekomen, een redelijk grote stad in het noorden (de regio heet hier heel fantasievol Northland) en waren net in de supermarkt boodschappen voor de week aan het doen toen het opeens bizar druk werd. Er hing een rare sfeer in de lucht en de rijen voor de kassa waren veel groter dan je op dinsdagmiddag zou verwachten. Oké, het was bijna etenstijd, maar dit was extreem! Kevin ging vast in de rij staan en naast het schap met de kokosmelk hoorde ik een dame aan de telefoon iets zeggen over "Auckland" en "level 4 lockdown".

Boem! Opeens mochten we geen kant meer op. We stonden op een parkeerplek voor campervans aan de marina, best een prima plek eigenlijk, met fijne buren en een mooi uitzicht. En daar hebben we 3 weken gestaan. De routine werd af en toe een beetje eentonig, maar er waren mooie wandelingen in de omgeving en ik had toevallig een grote klus met werk. Even stil staan is af en toe ook wel goed :-)

Elke dag werden de nieuwe nummers aangekondigd, en toen eenmaal duidelijk werd dat het toch vooral in Auckland rommelde, is op een gegeven moment de rest van het land vrijgegeven naar level 3 en toen level 2. We mochten weer op pad! En dat deden we dus ook. Terwijl we nog wel overal trouw incheckten met de QR-code en we binnen mondkapjes droegen was de rest weer als vanouds. Het laatste stukje bovenaan was episch, we zijn vanuit Tapotupotu naar Cape Reinga gelopen, onder een stralende zon en blauwe lucht. Daar was de vuurtoren! En verderop Australië! En de rest van de wereld!

Toen konden we weer terug omlaag, meer via de westkust deze keer (volg je ons al op Polarsteps?), op zoek naar de mighty kauri bomen, of wat er nog was over is. Ooit was heel Northland bedekt met prachtige kauri bossen, bomen van wel 20 meter in doorsnee en duizenden jaren oud. Maar toen de Europeanen hier kwamen zagen ze geen magie maar geld. Kauri hout en de hars van de boom was in de 19e het grootste exportproduct van Nieuw-Zeeland en het trok veel kolonisten aan.

Nu is het echter pijnlijk om te bedenken hoe snel en meedogenloos deze prachtige machtige bomen neergehaald zijn, zonder enig besef dat ze er millennia over hebben gedaan om zo groot te worden en er zo niets overblijft voor het nageslacht. Het is nu anders, de bomen zijn beschermd (we hebben immers olie tegenwoordig....), maar helaas zijn de meesten al weg. De grootste kauri ter wereld is nu een toeristenattractie, maar was helaas gesloten omdat Northland de dag voordat we naar de boom zouden gaan weer naar level 3 is gegleden.

Een meid uit Auckland was met valse papieren naar het noorden gekomen en had hier allerlei plekken bezocht. Ze bleek echter COVID te hebben en wilde vervolgens niet zeggen waar ze allemaal was geweest en wat ze allemaal had gedaan. Het leek erop dat ze bepaalde substanties had lopen verspreiden... maar haar identiteit is niet bekend en de persoon waar ze mee reisde is nog steeds missend. Je kunt wel zeggen dat de meeste mensen hierover redelijk pissig zijn...

We hebben echter wel de op een na grootste kauri boom mogen bewonderen en die was al zo groot dat het je de adem beneemt. Daarna zijn we maar terug naar Whangārei gereden, om ons hier klaar te maken naar het zuiden te gaan. We hebben papieren die laten zien dat we in de Waikato wonen, bij Johan, en dat zal ons door de zone heen kunnen krijgen. En dan kunnen we hopelijk door, richting de pont, richting het zuidereiland!