Peripatetisch

Laatst kwam ik dit woord tegen: peripatetisch. Oorspronkelijk heeft het begrip verwezen naar Aristoteles en zijn filosofische school en het betekent zoveel als "rondreizen, wandelend, zwervig". Het is een beetje blijven hangen. Gisteren heb ik op de universiteit mijn acceptatie van mijn Erasmus-plaatsing in Zweden ingeleverd en nu is er geen weg meer terug: op 23 januari 2012 begint voor mij het zomersemester aan Umeå University in Noord-Zweden. Ik ga in het "buitenland" studeren. Hoewel er binnen de grenzen van de Europese Unie eigenlijk geen buitenland meer bestaat, daarvoor moet je toch echt het "fort Europa" verlaten tegenwoordig.

Ik ben er nog niet uit waar deze rusteloosheid nu eigenlijk vandaan komt. Het lijkt wel dat hoe meer ik over de wereld leer, in mijn studie of daarbuiten, hoe meer ik ervan wil gaan zien. En blijkt trouwens, las ik gisteren in Psychologie Magazine (thanks Mar!), dat meer dan eenderde van de Nederlanders weleens aan emigreren denkt en elk jaar wel 40.000 Nederlanders de stap zetten. Ik ben dus niet de enige met een draaikont en eigenlijk hebben we het altijd al gedaan. Nederland heeft altijd zijn grenzen verlegt en hoewel dit ons ver heeft gebracht, heeft het helaas ook desastreuze gevolgen gehad voor sommige gebieden in de wereld waarvan de verkenners, en beleidsmakers erachter, vonden dat we er recht op hadden...

Het magazine artikel geeft trouwens ook aan dat de helft van de emigranten na 7 jaar alweer terug naar Nederland verhuist. Want vertrekken is één ding, maar ergens echt aarden iets heel anders. Dat schijnt weer minstens 2 tot 5 jaar te duren. Wil jij weten of je het lang zou uithouden in het buitenland? Je kunt op de site van Psychologie Magazine een test doen >

Op 1 oktober woon ik alweer een jaar in Berlijn en is het vervolgens bijna weer tijd om door te trekken. Tijd dus voor een bezoekje aan Berlijn mocht je de stad nog willen zien samen met een 1-jarige local ;) Het appartement gaan we onderverhuren, de spullen laten we achter. In Umeå heb je niet meer nodig dan een paar goede wandelschoenen en een Zweeds woordenboek. Moet ik mijn blog maar veranderen naar Daphne Var är du? in plaats van Wo bist du? Ik heb er zin in!!!

“The world is a book and those who do not travel read only one page” 
St. Augustine

Dingen

Tijdens de verhuizing is weer eens goed duidelijk geworden welke spulletjes we hebben. Alles een keertje in een doos stoppen, naar beneden dragen, in een vrachtwagentje door de stad rijden en vervolgens 3 verdiepingen naar boven sjouwen, maakt je goed bewust van hoeveel het is. We hebben eigenlijk niet veel, extreem weinig moet ik zeggen, maar dat is ook bewust zo. Je zou het minimalistisch kunnen noemen, maar na een aantal keer verhuizen is het ook puur praktisch. Eens bewust gaan kijken naar wat je allemaal bezit, verzameld, koopt, consumeert, je huis binnenbrengt en vervolgens weggooid of recycled. Ik werd ooit flink aan het denken gezet bij het zien van het volgende filmpje: The Story of Stuff, en sindsdien ben ik gaan downsizen.

Neemt niet weg dat ik nog steeds erg kan genieten van het kopen van spulletjes. De selectie criteria zijn alleen een stuk strenger geworden. Alleen wat zeer praktisch, liefst multifunctioneel is, of extreem mooi en/of met emotionele waarde beladen is krijgt een plekje in ons huis. Het moet vervolgens ook binnen het budget passen en wanneer het reeds in geproduceerd hoeft het ook niet nieuw gekocht te worden. We leven op een planeet met beperkte middelen en de 'Westerse wereld' consumeert reeds veel meer dan proportioneel rationeel. 

Berlijn is voor dat soort denken gelukkig de stad bij uitstek. Je kunt de deur niet uit of je struikelt over een vlooienmarkt (wij hebben er een letterlijk om de hoek, een permanente vlooienmarkt welteverstaan) en de stad is arm en creatief genoeg om voor alles wat nog functioneert, of juist niet, een plekje te vinden. Vergeleken met Nederland is hier iets veel minder snel afval. En als je er goed over nadenkt, dan bestaan afval sowieso niet. Jij bent ervan af, maar het is er nog steeds. Het ligt op een afvalhoop en drijft ergens ver weg in de oceaan. Nog een depressieve, maar eye-opening documentaire: Addicted to Plastic. Waarom zijn we in godsnaam ooit begonnen met het produceren van dit spul? Ohja, om geld te verdienen.

Mmm misschien woon ik ondertussen te lang tussen de rechtsdraaiende, geitenwollensokken-dragende, kritisch politiek geëngageerde, Karl Marx aanbiddende Berlijners en begin ik op ze te lijken. Maar denk er eens over na; over onze consumptie patronen, onze afval gewoontes, over die coffee-to-go met een plastic deksel terwijl je deze toch zittend in het café opdrinkt, over het gemak dat we over de jaren heen gecreëerd hebben en niet meer zonder kunnen, maar waar onze oma's nog nooit van hadden gehoord of gedroomd. Heb je het echt echt echt nodig, of ben je volgende week al vergeten dat je het eigenlijk wilde hebben?

"Be the change you wish to see in the world"
Gandhi