Twee weken al zitten we in deze bubbel die Patos Suertudos heet, “Lucky ducks” in het Spaans. We kwamen rechtstreeks uit Panama, waar, bij de grensoversteek, de Panamese kant even mijn dagen heeft geteld (ik had nog precies 1 dag over van mijn toeristenvisum) en ze bij de Costa Ricaanse kant gelukkig genoegen namen met onze, nog onbetaalde, vliegticket reservering terug naar Panama. We waren bij beide balies de enige die dag, nergens andere toeristen of backpackers te bekennen. Maar wel overal mensen met kleine, vieze rugzakjes, waar kampeermatjes, afgedragen Crocs of halfbakken tentjes achteraan bungelden. Ze droegen oude, besmeurde kleren, roken naar menselijkheid en zagen er vreselijk vermoeid uit.
We waren al gewaarschuwd dat er enorme ophopingen van migranten ontstaan zijn bij de grenzen in Midden-Amerika, trechters vol met mensen die maar één doel hebben: richting het Noorden, naar het beloofde land. Het voelde erg dubbel allemaal, wij als frisse reizigers met onze praktische broeken en glanzende bankpasjes. Zij als complete families die op dat moment de beruchte “Darien Gap” al overleefd hadden, het stuk jungle tussen Colombia en Panama, dat zo ondoordringbaar is dat de Pan-American highway er even stopt. Maar dus wel elke dag gemiddeld 10.000 migranten bevat, op weg van zuid naar noord, letterlijk en figuurlijk. Hoe houd je de hoop tijdens zo’n reis? Wat verwachten ze te vinden? Hoeveel bereiken er uiteindelijk daadwerkelijk de VS?
De grens achter ons gelaten, en opeens in vriendelijk & vrolijk Costa Rica (Pura Vida!), gingen wij verder met de bus naar het groene bergdorpje San Vito, waar we vervolgens met taxichauffeur Johnny bij de finca aankwamen. Het had geregend, alles rook fris en vruchtbaar en zowel Kristy en David als hun honden waren blij ons te zien. Tijd voor een ruime maand onderdompeling in permacultuur en duurzaam jungle leven!
Patos Suertudos is een instituut waar ondertussen al meer dan 250 vrijwilligers doorheen zijn gekomen. Velen hebben hier hun “Permaculture Design Course” certificate behaald, of gewoon geleerd van alles wat er hier te leren valt. Van humanure tot zonne-energie, van landbewerking tot dieren houden, van koken met zonlicht (letterlijk!) tot bakken op een rocketstove, van zeep maken tot voedsel drogen. Voor Kristy en David is het allemaal normaal geworden, ze zitten hier nu al ruim 10 jaar en hebben vrijwel alles geprobeerd. Veel lukt, veel ook niet, en het is allemaal nog steeds één groot project in wording. Maar een heerlijke plek om te zijn. We slapen in een veredeld schuurtje, eten elke avond samen, veelal van het land, en bekijken elke dag wat we die dag eens gaan doen. Tuinieren? Oogsten? Schoonmaken? Kokkerellen? In de ochtend schijnt de zon en werken we, in de middag regent het en rusten we.
Een van de grote redenen dat Kevin en ik juist hier wilden zijn, is dat Patos Suertudos ook rond de 100 cacao bomen heeft, die ondertussen in volle productie zijn (waar de lokale eekhoorns ook erg blij mee zijn). Er staan hier naast de keuken emmers vol met gefermenteerde en gedroogde cacaobonen, maar ook een melangeur (steen-vermaler), om er daadwerkelijk chocolade van te maken. Magisch! Eergisteren ben ik de tuin in gelopen voor wat verse limoenen, waarvan ik de rasp met lokale honing tot chocolade bonbons heb omgetoverd. Het is één grote proef & speeltuin, maar ook gelijk een prachtige plek vol inspiratie voor ons eigen land straks. Wat is er allemaal mogelijk? Wat kunnen we straks zelf toepassen? Wat moeten we zeker niet doen? Het is een constante balans tussen schaarste en overvloed. We leven van het land en zijn afhankelijk van het weer. Dit maakt je erg bewust van de fysieke omgeving. Hebben we vandaag genoeg zon gevangen in de panelen om de waterkoker nog een keer aan te zetten? En wat gaan we in godsnaam met die berg bakbananen doen, die allemaal in een keer rijp zijn?
Foto’s? Check mijn Instagram even, de wifi kan het voor de blog even niet aan 😉
