Het is er allemaal niet beter op geworden in Nicaragua. Er brak steeds meer geweld uit, vooral vanuit de regering, en ondertussen zijn er al meer mensen overleden dan in het regime van Maduro in Venezuela. En dat met een bevolking van amper 5 miljoen… Nicaragua lijdt. Toch blijven de mensen door protesteren, vreedzaam, met optochten, wegversperringen en deze week stakingen in het hele land. De toeristenstroom is nu echt opgedroogd, we enige gasten die we nog in Mano a Mano hadden waren degene die nog niet weg hadden kunnen gaan.
Het begon er steeds meer op te lijken dat we maar het beste weg konden gaan. Dus hebben we een vlucht geboekt, onze spullen uitgezocht, en onze taxichauffeur laten weten dat we naar het vliegveld moesten voor onze vlucht op woensdagochtend. Hij zei dat we dan gelijk moesten vertrekken, op maandag, en hopen dat we door de versperringen heen zouden komen. Het werd een bizarre rit. Net buiten Leon ging de auto stuk en moesten we terug naar het huis gesleept worden, door twee blokkades heen met mannen met doeken voor hun gezicht, die onze bagage wilden doorzoeken op wapens… een van de meest beangstigende momenten in mijn leven.
Een nieuwe auto, alle bagage weer overheven, weer op pad, dit keer al in het donker via landweggetjes ver van de grote weg. Er kwamen ons autos tegemoet en zo wisten we ongeveer welke kant we op moesten. Het begon te regenen, en niemand van ons wist of we in Managua überhaupt kans hadden om veilig het vliegveld te bereiken. Maar wonder boven wonder kwamen we aan. Opeens stonden we met onze tassen onder de TL verlichting, ongeveer 36 uur voordat onze vlucht zou gaan! We hebben even in het vliegveld proberen te slapen, en toen in de ochtend gevraagd of ze ons wellicht op een eerdere vlucht konden zetten. Er was alleen geen plek, we waren niet de enige die weg wilden! Daarom in een hotel gewacht tot het dan eindelijk tijd was om in te checken, en dit land te verlaten. Ik heb al mijn bezittingen meegenomen, geen idee of en wanneer ik weer terug ga komen…
In Panama heel warm verwelkomd door de ouders van Kevin en nu even rust pakken, zaken uitzoeken en een volgende stap plannen. Wellicht even vrijwilligerswerk bij een lodge in de jungle doen. Het hostel is nog open, een van de medewerkers heeft het roer overgenomen om toch nog verloren reizigers een plek te kunnen blijven bieden. De toekomst voor het hostel is onzeker, het ligt er echt aan wat er nu verder in het land gaat gebeuren. Vandaag is er weer een nationaal dialoog tussen verschillende sectoren uit de samenleving. Helaas vind de president niet dat hij daar perse bij hoeft de zijn, de lafaard. Maar de hoop op een vredige en democratische overgang naar een nieuwe leider is nog niet verloren, hoewel deze wel met de dag kleiner wordt…
Ik heb trouwens eindelijk Nederland-plannen gemaakt en geboekt! Op 25 September kom ik aan, en ik blijf tot al mijn zwangere zussen zijn bevallen ;-) Zie jullie allemaal gauw dus!
Het begon er steeds meer op te lijken dat we maar het beste weg konden gaan. Dus hebben we een vlucht geboekt, onze spullen uitgezocht, en onze taxichauffeur laten weten dat we naar het vliegveld moesten voor onze vlucht op woensdagochtend. Hij zei dat we dan gelijk moesten vertrekken, op maandag, en hopen dat we door de versperringen heen zouden komen. Het werd een bizarre rit. Net buiten Leon ging de auto stuk en moesten we terug naar het huis gesleept worden, door twee blokkades heen met mannen met doeken voor hun gezicht, die onze bagage wilden doorzoeken op wapens… een van de meest beangstigende momenten in mijn leven.
Een nieuwe auto, alle bagage weer overheven, weer op pad, dit keer al in het donker via landweggetjes ver van de grote weg. Er kwamen ons autos tegemoet en zo wisten we ongeveer welke kant we op moesten. Het begon te regenen, en niemand van ons wist of we in Managua überhaupt kans hadden om veilig het vliegveld te bereiken. Maar wonder boven wonder kwamen we aan. Opeens stonden we met onze tassen onder de TL verlichting, ongeveer 36 uur voordat onze vlucht zou gaan! We hebben even in het vliegveld proberen te slapen, en toen in de ochtend gevraagd of ze ons wellicht op een eerdere vlucht konden zetten. Er was alleen geen plek, we waren niet de enige die weg wilden! Daarom in een hotel gewacht tot het dan eindelijk tijd was om in te checken, en dit land te verlaten. Ik heb al mijn bezittingen meegenomen, geen idee of en wanneer ik weer terug ga komen…
In Panama heel warm verwelkomd door de ouders van Kevin en nu even rust pakken, zaken uitzoeken en een volgende stap plannen. Wellicht even vrijwilligerswerk bij een lodge in de jungle doen. Het hostel is nog open, een van de medewerkers heeft het roer overgenomen om toch nog verloren reizigers een plek te kunnen blijven bieden. De toekomst voor het hostel is onzeker, het ligt er echt aan wat er nu verder in het land gaat gebeuren. Vandaag is er weer een nationaal dialoog tussen verschillende sectoren uit de samenleving. Helaas vind de president niet dat hij daar perse bij hoeft de zijn, de lafaard. Maar de hoop op een vredige en democratische overgang naar een nieuwe leider is nog niet verloren, hoewel deze wel met de dag kleiner wordt…
Ik heb trouwens eindelijk Nederland-plannen gemaakt en geboekt! Op 25 September kom ik aan, en ik blijf tot al mijn zwangere zussen zijn bevallen ;-) Zie jullie allemaal gauw dus!
