Terug naar de jungle

We zijn weer terug op de cacao farm Utopia in Semuc Champey, Guatemala. We blijven relatief kort dit keer, vergeleken met de vijf maanden die we hier in het begin van het jaar al hebben doorgebracht. Toen we hier vertrokken in mei ben ik naar Nederland gevlogen en daarna heb ik me bij Kevin in Mano a Mano gevoegd voor ruim drie maanden hostel, surfen, strand en een heerlijk bezoek van Tedje en haar zusje.  Het is bizar hoe alles bij elkaar dit jaar is omgevlogen.

Het is fijn om weer terug te zijn in mijn idee van paradijs hier. De cacao bomen staan volop in bloei en Pia en John, de eigenaren van Utopia, hadden een verassing voor me bij terugkomst. Ze hadden namelijk een echte chocolade verfijn-machine gekocht, een “conching” machine. Conching is het vermalen van de cacao bonen met de suiker totdat de stukjes cacao en suikerkristallen zo klein zijn dat je deze met de menselijke tong niet meer kunt ontwaren. Echte chocolade dus.

De machine zat nog helemaal nieuw in de doos en stond al een week te wachten tot ik hem in gebruik zou nemen. Zelf wisten ze namelijk niet zo goed hoe je het ding nou precies gebruikt. Ik heb hem zo snel mogelijk uitgepakt en al een eerste batch silky smooth chocolate gemaakt. Deze machine staat al een tijdje op mijn verlanglijstje, het probleem is dat wanneer je uit een je backpack leeft het niet zo praktisch is met een zware machine met vermaal stenen en metaal te gaan rondzeulen.

Anyways, het ding is nu al een succes. Ik wilde er de volgende dag een tweede batch mee maken, maar helaas viel bij het ontbijt de stroom uit. Die kwam pas met het avondeten weer terug, dus het chocolade maken moest weer terug naar meer low-tech bezigheden. Zoals een lekkere koffie karamel vulling maken om straks met chocolade te omwikkelen. Ik ben weer helemaal op mijn plek in de chocolade keuken, met de recepten, de tours en de cacao plantage. Utopia zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.

Maar natuurlijk blijven we hier niet voor eeuwig. Steeds meer begin ik naar Nieuw-Zeeland terug te verlangen en met mijn huidige chocolade expertise en passie kan ik me dunkt met vertrouwen mijn sollicitatiebrief naar de Wellington Chocolate Factory opsturen. Rest alleen nog even daarheen vliegen en natuurlijk Kevin meenemen. Oh, en nog even een vakantie tussendoor naar Sint Maarten...

Na nu al meer dan twee jaar in Centraal Amerika te hebben rondgestruind kan ik niet fatsoenlijk weg zonder snel nog even mijn nicht Ilja daar te hebben bezocht. Eindelijk! De tickets zijn geboekt, mijn lieve zus Saranne en haar posse komen ook en alles staat op de rails voor een leuke Caribische familie aangelegenheid. We vliegen erheen vanaf Cancun, waarvoor we vanuit hier eerst nog even via Belize omhoog moeten reizen.

Belize, waar ik ooit twaalf jaar geleden mijn eerste Master onderzoek heb gedaan en nooit meer de oude ben geworden. We zijn er dit jaar al een dagje geweest, maar nu gaan we er wat langer doorbrengen, en wellicht oude vrienden van mij bezoeken. Na Belize, en Mexico en dan dus Sint Maarten belandden we uiteindelijk in Panama, bij de ouders van Kevin. Daar kunnen we de papieren gaan regelen voor een partner visum voor Kevin. Naar Nieuw-Zeeland vliegen zou ik vervolgens graag met een tussenstop in Amsterdam doen, zo richting zomer. Houd je het nog bij?

Vorige keer in Nederland, tijdens een bezoekje aan Madrid nota bene, ben ik bewust gemaakt van het concept vliegschaamte. Over lui die plastic zakjes vermijden, een eigen waterfles meeslepen en rietjes weigeren. Maar ondertussen wel kilometers en kilometers de wereld omvliegen om op al die mooie bestemmingen aan te komen. En zich daar stiekem toch een beetje voor schamen. Mensen zoals ik dus. Het is eigenlijk belachelijk hoe vaak ik al in een vliegtuig ben gestapt.

Een dubbel gevoel is het. Een gevoel van privilege en van willen ontdekken en gebruik maken van de unieke kansen die ik in mijn leven heb. Maar ook een gevoel van wellicht beter thuis kunnen blijven en mijn eigen groenten verbouwen. Zal ik überhaupt nog genoeg bomen en bietjes kunnen planten om al die vliegmijlen af te zetten? En heeft het sowieso nog wel zin? Is het niet toch al te laat om nog te voorkomen dat Groenland smelt?

Op een iets positievere noot, hier nog een aantal foto's van de afgelopen tijd.

Hallo daar zijn Tedje en Lily! In Mano a Mano!

Op Cerro Negro - de actieve vulkaan waar je af kan boarden

Eerst moet je omhoog lopen, met board en al

Volcano Boarden!

Samen oversteken tijdens een lange hike in Matagalpa :-)

Hoeveel potjes we in totaal heb zitten duizenden weet ik niet meer

Door de bomen en over de koffieplanten vliegen op Mombacho bij Granada

Ingesnoerd en klaar voor de start

Familie diner bij Mano a Mano

Acro yoga bij zonsondergang op het strand van Las Peñitas

Op weg naar het schildpadden eiland 

We hebben in totaal 108 schildpadjes zien uitkomen en vrijgelaten

Zodra het nest uitkomt krioelt het ineens van de schildpadjes.

Op weg naar de vrijheid - en hopelijk komen de vrouwtjes over 20 jaar weer terug om zelf eieren te leggen

Laatste zonsondergang bij Mano a Mano....

Tijdens een tussenstop in El Tunco, El Salvador, onderweg naar Guatemala

Nog een dag later in Antigua - nog steeds onwijs happy samen :-)

Terug in de chocolade keuken met mijn nieuwe speeltje

Strandleven

Al weer bijna twee maanden terug in Las Peñitas, Nicaragua. De plek waar ik niet had gedacht zoveel tijd door te brengen. Nicaragua was een land waar ik doorheen moest op weg naar Mexico. Het is een land geworden waar ik mijn hart verloren heb.

Samen met Kevin run ik Mano a Mano weer, maar het is laagseizoen. Dit betekend minder toeristen en een lage bezetting. Door de "situatie" in Nicaragua zijn er nog eens extra minder mensen en het is te merken. Veel vragen of het nu weer veilig is hier, of alles weer "normaal" is.

In principe kun je hier als toerist weer een prima tijd hebben. Het land is nog steeds onwijs mooi, je loopt nergens gevaar voor wat dan ook (behalve dan misschien het krijgen van dengue dat zich steeds meer verspreid hier) en het is allemaal zelfs een beetje goedkoper nu omdat veel hotels en restaurants eenvoudig hun prijzen omlaag hebben moeten doen vanwege de situatie en concurrentie. Er zijn geen wegblokkades meer, geen grote optochten waarbij de politie optreed, geen gebouwen en bomen die in de fik worden gestoken. Je zou bijna denken dat alles inderdaad weer oké is.

Maar op de achtergrond broeit alles nog. De president is nog steeds niet de favoriete persoon van het volk, evenmin als zijn vrouw de vice-president. Het stel heeft er echter alles aangedaan om de oppositie hardhandig de kop in te drukken. Het volk weet even niet meer wat ze moeten doen, of wat ze kunnen doen, en of ze eigenlijk wel iets moeten doen met de prijs die erop staat als je het lef hebt om je ook maar enigszins negatief tegen het regime uit te spreken...

Er heerst een afwachtende sfeer, tot wellicht 2021 wanneer er weer presidentiële verkiezingen zijn. Sommige vertellen ons hier dat hij deze wellicht gaat winnen, met corruptie, maar dat het volk dit niet zal laten gebeuren. Maar wat er dan wel gebeurd? Niemand weet het precies. En als je net als Kevin en Thyrso hier een bedrijf hebt dat helemaal van het toerisme en dus de veiligheid en stabiliteit in het land afhangt is dit best wel spannend.

Aan de ene kant willen we graag dat de toeristen weer terugkomen, dat het hostel weer lekker vol zit en iedereen naar Nicaragua komt. Maar aan de andere kant is het ook heel dubbel om lekker aan het strand mojitos te drinken terwijl de lokale bevolking zo onderdrukt wordt...

Een interessante situatie is het sowieso. Ik ben in ieder geval wel weer blij hier te zijn, en geniet van het leven hier. Naast receptie en het algemene management van het hostel is er genoeg tijd om lekker te surfen, yoga te doen, chocolade en bananenwijn te maken, te lezen en te leren, en ook zelfs af en toe weg te gaan met Kevin, kleine tripjes om meer van Nicaragua te zien.

En volgende week komt Tedje aan, samen met haar zusje! We hebben een hele planning voor de boeg en ik kan niet wachten hun dit mooie land te laten zien. Lieve groetjes uit het mooie Nicaragua :-)

Onze lieve meiden maken mojito's! 

Yoga les geven met uitzicht op de zee

Mano a Mano vanuit de lucht

Deze was binnen twee weken alweer helemaal uitverkocht, alle 18 liters

De bananenwijn was dan ook heel erg lekker

Spelletjes spelen op de straten van Leon

Zonsondergang met de vulkanen op de achtergrond

Tijdens een canyon tour in Somoto

Een biertje van een micro craft brewery in Nicaragua

Samen eten met het personeel en de vrijwilligers

Zonsondergang over de strand van Las Peñitas

In ruil voor een tarot legging kreeg ik een yoga foto-shoot van een vriendin :-)

Heel blij met de foto's, en deze zijn nog onbewerkt zelfs!

Eigenaren van een hostel in El Transito, waar we een surftripje maakten

Kreeft eten, need I say more?

Dat ben ik ja, wachtend op een golf

Homemade chocolate peanut butter cups met cacao bonen uit Nicaragua

#hostellife

Meet Gatún, de hostel kat, een schatje. Het was zo warm dat ze in een pot ging liggen. 

Even de computer opstarten om wat online te werken. Aan de bar :-P

Waarom niet?

Weer bijna twee maanden in Nederland geweest. Het was eigenlijk nog niet zo lang geleden dat ik er samen met Kevin was en er werd hier en daar gevraagd "waarom ik er al zo snel weer ben?" De vraag is eigenlijk waarom niet? Ik heb de flexibiliteit en locatie-onafhankelijkheid in mijn leven ingebouwd om als ik zin heb weer een tijd bij mijn zus en haar heerlijke kids te zijn. Kleine kinderen worden snel groot en als tante wil je dan toch het een en ander meemaken.

Met het reisschema van 2019-2020 paste deze twee maanden er precies in en ik kon zo ook mooi alle opa & oma oppasdagen opvangen wanneer de opa & oma in kwestie op vakantie waren. Mijn online werk als editor ging gewoon door, mijn baas daar geeft er niet zoveel om waar ik zit, en het hostel van Kevin in Nicaragua heeft mij zometeen pas weer nodig.

Ook zijn juli en juli weer-technisch wat fijner in Nederland dan oktober en november ;-)

Ik heb het heerlijk gehad. Het was fijn om iedereen zo snel al weer te zien. Nu was het niet van "zeg wat heb jij de afgelopen twee jaar allemaal gedaan?" maar meer een voortzetting van gesprekken. Goede gesprekken, die beginnen met goede vragen. De verjaardag van mijn zus, de familie reünie, de jaarlijkse zussendag, een klein weekje Madrid met Tedje en zelfs mijn eigen fijne verjaardagsfeestje, ik mocht het meemaken.

Ik ben er allemaal erg dankbaar voor en heb met volle teugen genoten. Nu weer opgeladen terug naar Centraal Amerika, naar Nicaragua, nog even terug naar Utopia in Guatemala, in Panama proberen een zeil-lift naar Sint Maarten te vinden, en dan met een lange bocht weer terug voor wellicht een vlucht naar... Nieuw-Zeeland? Kevin wil wel mee, dus daar mikken we op.

Natuurlijk weet ik ook wel ondertussen dat het leven is wat je gebeurd, terwijl je andere plannen maakt ;-)