Koko Samoa

Ruim een maand alweer zit ik op een eilandje midden in de Pacifische Oceaan, en het is hier heerlijk ("drink met mijn billen bloot, melk uit een kokosnoot") :-) 

Na de Pacific Cacao & Chocolate show waren we van harte uitgenodigd door Floris Niu om bij haar te verblijven en mee te helpen op haar cacao plantage. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Na ons huisje op wielen verkocht te hebben (binnen één dag zowaar!) en al onze bezittingen weer naar een backpack te hebben verminderd waren we vrij om naar Samoa te vliegen. Kevin is ondertussen alweer terug in Nieuw-Zeeland voor werk en housesits, en het rondrijden in zijn nieuwe kleine campervannetje (echt mini). Ik zit hier dus nog, omringt door cacao en chocolade, of zoals ze het hier noemen: Koko Samoa. 

Samoa is een van de weinige landen in de wereld waar cacao is geïntroduceerd en de lokale bevolking het vervolgens compleet in hun eigen cuisine heeft geadopteerd. Niemand in Ivoorkust of Ghana (waar gemiddeld 70% van de cacao in de wereld vandaan komt) drinkt thuis warme chocolade of eet cacaobonen. Maar hier weet iedereen hoe je van tree to bar gaat, hoewel ze daarbij wel een paar stappen overslaan. Zo fermenteren ze niet, de bonen gaan vers vanuit de vrucht op de hete plaat boven een vuur om te roosteren (elke chocolademaker zou hier van gruwelen). De bonen, helemaal zwart gebrand, worden vervolgens wel gepeld, en dan tot moes geslagen in een houten of ijzeren vijzel. De cacaoboter komt daarbij vrij, wat het geheel tot een pasta maakt, wat in een plastic zakje in een papieren bekertje wordt gegoten. Knoopje erin en klaar voor de verkoop! Om het te bereiden stop je het blok in een pan of ketel met water en (veel te veel) suiker, en laat het koken. Als iemand zelf geen cacaobonen heeft, kunnen ze de vruchten op de markt kopen om toch thuis Koko Samoa te kunnen maken. Het is heerlijk om in een land te zijn waar cacaovruchten in al hun glorie op de markt verkocht wordt!

Gelukkig fermenteren we op de plantage van Ms Sunshine wel, en we hebben sinds we zijn aangekomen minstens drie keer een flinke oogst binnengehaald. Ook hebben we tijd met de cacaobomen doorgebracht, en deze leren snoeien en vertroetelen. Er staat een cacaoboom voor de deur, met een box fermenterende bonen ernaast, en daarnaast een tray met bonen die aan het drogen zijn. Zijn ze droog, dan komen ze naar binnen, waar ik er naar hartelust mee mag spelen.

De cacao oogst openen voor fermentatie

Cacao op de lokale markt in vers geweven manden

Lekker aan het oogsten (er zat een mier in mijn oog??)

De cacao vrucht is heerlijk zoet en fris, denk lychee of mangosteen

Ms Sunshine herself! Our mentor and amazing friend :-)

In Samoa leeft 97% van de bevolking voor een groot deel van wat ze zelf verbouwen. Naast cacao groeit er hier dus nog van alles anders in de tuin: papaya, mango, avocado, taro, broodvrucht, guava, cassave, ananas, banaan, limoen, zuurzak en wilde spinazie. En uiteraard: kokosnoten! Een van onze taakjes hier is het maken van verse kokosmelk. En daar ben je wel even mee bezig. Eerst moet je de droge kokosnoten onder de palmen vandaan verzamelen (en daarbij oppassen dat je geen kokosnoot op de kop krijgt!), en hier vervolgens de hardnekkige vezelige schil vanaf breken. Dan heb je de binnenvrucht te pakken, met zo'n gezichtje erop, die je met een paar raken klappen met de achterkant van een groot mes netjes in twee helften openbreekt. Het kokoswater komt eruit, en je hebt aan twee kanten kokosvlees, dat je met een speciaal stoeltje met een rasp handmatig uitraspt. Heb je eenmaal een berg kokosraspel, dan moet je het uitknijpen, ook weer met de hand, waardoor er een straaltje glorieuze, verse en volvette kokosmelk uitkomt. Niets lekkerder dan een beker Koko Samoa met verse kokosmelk. 

Cacao lekkers aan het maken

Kevin aan de kokosrasp

Samen op weg naar Apia, de hoofdstad, hier 20 min met de bus vandaan

We leven hier dus letterlijk van het land, en van de zee, want overal is vis. Oka is een soort ceviche, maar dan met kokosmelk. Je kunt overal viscurry krijgen. Alle andere gerechten hebben meestal ook kokosmelk trouwens, van tarobladeren (palusami) uit de speciale steen/aarde-oven (umu) tot in kokosmelk gekookte bananen. Waarom zou je iets zonder kokosmelk koken als het ook mét kan? De kokospalm wordt hier "The Tree of Life" genoemd, die naar drinken en voedsel ook (bouw)materialen levert. Geef mij een vers palmblad en ik weef een mand voor je! 

Ik heb nu nog anderhalve week te gaan en voel me zo thuis dat afscheid nemen van Floris en van dit eiland niet makkelijk zal zijn. Lekker naar de Nederlandse winter jeeej... Maar ook naar een Nederland gevuld met mooie lieve mensen waar ik onwijs naar uitkijk. Gaan we warme chocolade drinken samen?

Een weekendje aan het strand met mijn honeybun 😍

Samen met vrienden eten

Mmm verse vis in kokosmelk in een fale, een traditioneel huisje aan het strand

 

Het plan

We zijn ondertussen in Auckland, in een housesit met een schattige Shih Tzu (ja die kunnen heel schattig zijn!). Het Pacific Chocolate festival was een daverend succes, en het was prachtig om in een ruimte te zijn met zoveel mensen die net zo gepassioneerd zijn over cacao. Heb heel veel nieuwe mooie contacten opgedaan en ben onder andere officieel uitgenodigd om tijd te komen doorbrengen op de Ms. Sunshine cacao plantage op Samoa. En dat klinkt als een droom! We hebben echter nog een aantal stappen te doorlopen de komende weken en het is goed dat we deze en volgende maand geboekt zijn voor housesits in Auckland. 

Eerst moet de camper door de APK, die helaas de eerste check niet heeft doorstaan. Het is ook al een oudje... Morgen droppen we deze bij de garage en hopelijk komen we na de reparaties wel door de controle. Dan moet ook het "self containment" certificaat vernieuwd worden. Dit is een stukje papier, dat in combinatie met een sticker op de camper aangeeft dat we ons eigen water en toilet hebben, en dus geen gevaar voor het milieu betekenen (lees: piesen in de bosjes) als we in Nieuw-Zeeland "vrijheid kamperen". Hebben we die ook binnen, dan gaan we de camper op de Nieuw-Zeelandse Marktplaats zetten (TradeMe) en kijken of iemand anders em wellicht wil hebben. Het is tijd om ons huisje op wielen te laten gaan, want wij hebben andere plannen...

En wat zijn die plannen dan? Ik krijg die vraag vaak :-) Wat is de volgende stap, het volgende avontuur Daphne? Nou, we moeten ten eerste, naast een uitstapje naar Samoa, nog even tot einde jaar in Nieuw-Zeeland blijven. Precies op 30 december kan Kevin zijn permanente verblijfsvergunning hier aanvragen, dan hebben we hier 2 jaar lang genoeg tijd binnen de grenzen doorgebracht. Permanent betekent permanent, dan kan hij net als ik voor altijd terugkomen naar Nieuw-Zeeland! 

Het is een fijn idee dat we dan een basis hebben, een land waar we allebei kunnen wonen en werken, zonder ons zorgen te maken over visa perikelen. In Nicaragua moesten we elke 3 maanden even de grens over, in Panama mag ik maximaal 180 dagen verblijven, en Kevin maar 3 maanden in Fort Europa en absoluut niet werken natuurlijk. Aotearoa zal dus neutraal terrein zijn, waar we altijd even op adem kunnen komen, en voor mij nog steeds een van de meest prachtige plekken op aarde. Voor Kevin zou het ook geweldig zijn, als het hier toch niet zo koud was...

Maar goed, even wachten op het visum is de moeite waard. En daarna? Dan mogen we weer weg :-) Net als ik een maand na het verkrijgen van mijn permanente NZ verblijfsvergunning op het vliegtuig naar Colombia zat, zal Kevin zo snel mogelijk naar Panama vliegen, zijn ouders weer zien. Ik ga met een omweg, en heb besloten kerst in Nederland te komen vieren. Ik blijf dan een paar extra maanden (kan net zo goed carnaval even meepakken! Stukje lente! Iedereen weer zien!) en vlieg rond einde maart ook door naar Panama.

Zijn we weer samen daar, dan is het plan om via de San Blas eilanden naar Colombia te zeilen, en vanuit daar Zuid-Amerika te gaan verkennen, de geboorteplaats van cacao. Het betekent al onze bezittingen weer in een backpack en dan gewoon zien waar de reis ons brengt. Geen idee! Bolivia sowieso, Ecuador, Peru, Brazilië. We hebben geen haast. Maar wel een plan dus. En we gaan vanzelf zien wat daar uiteindelijk allemaal van terecht komt, en welke andere mooie ongeplande momenten, gebeurtenissen en kansen op ons pad komen ;-)

Chillen met Shih Tzu Mia :-)

Happy de peppy op het Cacao festival :-D

Midwinter

Hier in het zuiderlijk halfrond is het bijna midwinter. Waar Nederland met een hittegolfje te maken lijkt te hebben, is het hier fris, regenachtig, winderig. De sneeuw hebben we ontvlucht, want we zijn net begin juni met de pont weer naar het Noordereiland overgestoken. We zitten nu al een week met 4 katten in een huisje aan het strand en starten begin juli de volgende 'housesit' in de buurt van Rotorua. Eind juli zijn we ook al geboekt, een maand dit keer, voor een schattig hondje in Auckland. Zo komen we de winter wel door. 

Onze NZ roadtrip (zie em hier!) is ondertussen wel een beetje af, na 1,5 jaar onderweg hebben we zoveel van dit geweldige land gezien dat je er bijna blasé van zou worden. Ach, weer een waterval. En kijk, weer een mooie berg, een uitgestrekt strand, een weelderig bos. Wat hebben we veel gedaan ook, wat een rit! Maar ondertussen begint het weer te kriebelen bij me, met dromen over andere landen, andere wouden, andere bergen. En het mag allemaal weer, de wereld gaat langzaam van het slot! Zou deze fernweh ooit minder worden?

Gelukkig hebben we alweer plannen voor een volgend hoofdstuk. Na de Auckland housesit gaan we kijken of we ons busje voor een mooie prijs kunnen verkopen en dan wellicht naar Samoa, om op een cacao plantage te werken bij een dame die net zo gepassioneerd is door cacao als ik! Ze is ook de organisator van het Pacific Cacao & Chocolate 2022 evenement in Auckland, net een dag voor mijn verjaardag, waar ik me prompt als vrijwilliger heb aangemeld. Ik kan me geen beter verjaarscadeau wensen dan omringt te zijn met alles wat maar met cacao te maken heeft! Ze heeft mij al vooruitgeschoven om bij de tafel met proefchocolade voor de publieksprijs te staan, zodat ik mensen door hun smaakervaring kan leiden en lekker de hele dag over cacao mag praten. Om dan vervolgens te zien waar een deel van de cacao vandaan komt en weer onder de cacao bomen te mogen leven zou geweldig zijn. 

Samoa gaat pas in augustus weer open voor toeristen, dus we moeten nog even een slag om de arm houden, maar gelukkig zijn we flexibel. Eventueel een ander Pacifisch bounty eiland (Fiji, Rarotonga, Vanuatu) zou ook geen straf zijn. In December moeten we wel weer terug zijn in Nieuw-Zeeland, zodat Kevin zijn permanente verblijfsvergunning kan aanvragen. Dat blijkt nog wel eens even te kunnen duren, want de huidige wachttijd op een uitslag is momenteel 3 tot 6 maanden! Ai ai ai. Gelukkig is het tegen die tijd weer zomer...

Onze huidige housesit

Hier rijden we de pont bij Picton op!

Bye bye het Zuidereiland... tot de volgende keer!

Prikkelend! 

Samen wandelen in het Abel Tasman National Park

Overdag warm maar 's nachts toch errug fris!

Het blijft mooi allemaal :-)

Ons uitzicht, ons huisje

Samen wandelen naar de Welcome Flat hut langs de Copland Valley track

Ik heb me toch wat afgehiked in dit land, yes!

En fijn dat Kevin toch nog vaak mee ging :-D

Bij Lake Wanaka, waar we op de een of andere manier heel lang zijn blijven hangen. Wanaka ligt ondertussen bedolven met sneeuw en je kan er nu skieën!

Just a guy with a guitar...

Buitenspelen

Het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland ligt, in Kiwi-stijl, gewoon op een weiland vol schapen, die vervolgens afbreekt in een klif boven de oceaan. Slopepoint heeft het, en nadat we die hadden aangetikt kwamen we aan Bluff in, waar het machtige Te Araroa trail eindigt en je lekker verse oesters kan eten. Vanuit daar kun je NOG verder naar het zuiden, namelijk naar het derde eiland van NZ. Je hebt het Noordereiland, het Zuidereiland, en.... Stewart Island! 

Aangezien het een stuk kleiner is, is het gevecht tegen de geïntroduceerde possums, wezels en ratten daar een stuk beter te behappen (hoewel nog steeds bijna onoverkomelijk), en Stewart Island is dan ook een van de beste plekken hier om een daadwerkelijke kiwi (vogel) in het wild te zien. 

Ook is het de plek van een van de 10 "Great Walks" van het land. Er zijn een hoop mooie wandelingen in Nieuw-Zeeland, maar de Great Walks staan net een stapje hoger op de prioriteitenlijst van DOC, omdat (voorheen) jaarlijks miljoenen mensen naar Nieuw-Zeeland komen om 1 of meerdere van deze walks te wandelen. Ze zijn beter onderhouden, de hutten hebben meer luxe en de kans om te verdwalen (of erger) is geminimaliseerd. Ze zijn zo populair dat ze vaak maanden van te voren compleet zijn uitgeboekt en ze zijn toch best prijzig. Voor een nacht in een van de rustieke wandelhutten kun je ook in een leuke Airbnb in Antwerpen slapen zeg maar. 

Aangezien de toeristen al twee jaar angstvallig zijn geweerd hier, hebben de meeste kiwi's (de mensen) de kans aangegrepen om nu zelf eens een van die topwandelingen te maken. Waar ze meestal naar Engeland of Bali gingen, blijkt Nieuw-Zeeland toch ook best een leuk vakantieland te zijn! Ik had de Great Walks ook al een tijd op mijn radar, en aangezien de Rakiura track op Stewart Island een van de makkelijkere tracks is, leek het me een goede plek om te beginnen. Kevin bleef op het vasteland, hij vond de investering van een retourtje met de pont en twee nachten in een Great-Walk-hut (+$200...) toch iets te hoog om vervolgens 5 tot 6 uur per dag met een rugzakje door de bush te hobbelen. 

Wandelen in Nieuw-Zeeland heet trouwens niet 'hiken', maar 'trampen'. Geen idee waarom, volgens mij weet niemand het. Maar ik heb het ondertussen aardig onder de knie en krijg er maar geen genoeg van. Na de geweldige Rakiura (waarbij ik een echte kiwi in het wild heb gezien!) kwamen we ook nog langs het tramping-mecca van Te Anau, waar de Kepler, de Milford Sound en de Routeburn track vertrekken. Ik kon zie niet allemaal doen, dus heb voor de Kepler gekozen, die me tijdens de Rakiura werd aangeraden. Naast het wandelen breng je tijdens een tramp toch ook best veel tijd in hutten door met soortgelijke gekken en raad eens waar we dan vooral over kletsen? 

Na de Kepler, die Kevin ook heeft laten gaan, hebben we nu gelukkig nog een aantal prachtige "Indian Summer" weken om van het landschap te genieten terwijl we verder trekken. Het is overdag rond de 23 graden en zonnig, maar de nachten worden kouder en de winter is in aantocht. Tijd om weer richting het noorden te gaan, en aangezien de grenzen van Nieuw-Zeeland weer openen, kunnen we zelfs plannen maken om de winter in meer tropische oorden door te brengen. 

We gaan nu eerst via de West Coast weer omhoog, en ronden daarmee ook onze grote Zuidereiland-loop af, en dan gaan we kijken of we een aantal weken kunnen helpen met de massale oogsten hier. Kiwi's (het fruit dit keer), appels, druiven, hops, alles moet van de velden af en de meeste boeren zitten te schreeuwen om werkers. Be a harvest hero! 

 

Naar het zuiden

Na de housesit, en de APK (die we doorkwamen dit keer!) konden de weer op pad. We zouden nu eindelijk echt het Zuidereiland gaan verkennen, en al die plekjes bezoeken waar ik al zoveel over gehoord had. We begonnen met het gezellige Timaru, waar pinguins gewoon het strand oplopen en waar we even konden inslaan voor een rit naar het binnenland. We zouden via Lake Tekapo (een officieel International Dark Sky Reserve), en Lake Pukaki (waar je het beste uitzicht hebt op Mount Cook), naar het Mount Cook National Park rijden. 

Mount Cook, of eigenlijk Aoraki (James Cook heeft de berg niet eens gezien toen... het is enkel naar hem vernoemd), is met 3,724 meter de hoogste piek van Nieuw-Zeeland (Aotearoa). In de bergketen eromheen staan echter nog minstens 18 bergen van boven de 3000 meter, en dat alles samen maakt tot een episch geheel: the Southern Alps. Weer zo'n originele naam... 

We zouden oorspronkelijk alleen op de camping in de Mount Cook vallei kamperen met ons busje en naar het gletsjermeer Hooker Lake lopen. Maar eenmaal ter plekke bleek een van de beste "hut walks" van het land daar te beginnen, de klim naar de Mueller hut. Kevin had deze al eens aangeraden gekregen en daarom besloten we om er de volgende dag gelijk heen te lopen. Hut boeken, eten bij elkaar verzamelen, tas inpakken, en hoppa! We hadden geluk met het weer en het lawine gevaar was te doen. 

De trek begint met 2200 traptredes, wat het makkelijke gedeelte is. Deze trap eindigt namelijk halverwege, waarna je langs rotsblokken groot en klein omhoog moet kachelen en klauteren. In totaal zouden we 1000 meter winnen, en op een bergkam aankomen, vanwaar je 360 graden uitzicht hebt op al het natuurpracht (en geweld) om je heen. Pieken met sneeuw, gletsjers, lawines, afgronden, koude ijswind en rond een uur of 5, bij de hut, een bezoekje van een paar Kea, inheemse berg papegaaien. 

Het was werkelijk waar compleet geweldig. Ik was in mijn element, dit is precies wat Nieuw-Zeeland zo fantastisch maakt voor me. Een grote speeltuin. 

Na een nacht in de hut mochten we alles weer omgekeerd doen, weer naar beneden, en eenmaal terug bij ons busje waren we fysiek best even toe aan wat rust. De rest van de week hebben we nog wallabies gevoerd, een Steampunk museum bezocht (in funky Oamaru) en zeehonden gezien. Na Dunedin (aardige studentenstad) is het volgende hoofdstuk nu "The Catlins", een mooi stukje wilde kust met wildlife, vuurtorens en wandelingen. 

Het is hier onderaan trouwens beduidend kouder dan in de rest van het land, we komen steeds dichterbij het meest zuidelijke puntje van Nieuw-Zeeland en daarmee Antarctica... zouden we geluk hebben en het Aurora Australis (zuiderlicht) een keertje zien? 

ps. Heb je zin, druk dan even op "reply" en laat me weten hoe het daar gaat met jou/jullie!

Ons busje, weer "roadworthy"

Yup, een echte pinguin, gewoon voor je neus

Lake Tekapo

Namaste

Lake Pukaki - zie je Aoraki in de verte?

Niet slecht als kantoortje... :-)

Een gletsjermeer waar de ijsbrokken gewoon in ronddrijven

Hoe ver zullen we gaan?

Nog steeds happy samen :-D

Van gletjser, naar meer, naar rivier... en zo breekt alles stukje bij beetje af

Lunch halverwege de berg

We made it, de Mueller Hut!

Een uitzicht waar je u tegen zegt

De wc....

Ik weet niet wat hier gaande is met het haar van Kevin hahaha

Een echte Kea, een van de slimste vogels ter wereld

Kevin heeft ondertussen ook een aardige uitrusting!

's Avonds in de (lekker volle) hut, met nog 20 andere wandelaars

Zonsondergang over de bergen... magisch!

Weer in de bewoonde wereld, in Steampunk Capital Oamaru!

Steampunk: "The future as it would have been"

Tamme wallabies! In het wild hier een grote plaag, maar zo wel heel lief

Ze eten zo uit je hand

Nugget Point, een van de eerste bezienswaardigheden in "The Catlins"

Het lijkt wel het einde van de wereld...