Be careful what you wish for. Op dit moment is alles een beetje onzeker, spanning en sensatie. Ik zit thuis me rot te solliciteren, maar had verwacht nu in ieder geval te kunnen zeggen dat we een zo goed als permanent visum hebben. Ze nemen je anders niet aan. Vaak zeggen ze er niets over, is het impliciet en wordt je CV gewoon opzij gelegd. Soms staat het er keihard bij: "Only permanent residents and citizens of Australia and New Zealand need apply". Ironisch toch, doe je je Master thesis over het paradoxale concept van EU citizenship, krijgt het begrip "ervaringsdeskundige" vervolgens opeens een hele nieuwe betekenis voor me.
Maar toch kan ik me niet zo zorgen maken. No worries. Een voordeel aan het feit dat ik nu even thuis zit is dat ik me kan focussen op de aanvraag van een permanent visum voor Sebas. Ja, we gaan die weg in. De opleiding die ik zou moeten volgen voor een carrière in een kinderdagverblijf kost voor "buitenlanders" 6600,- Australische dollar (ong. 4300 euro), geld dat we beter aan het visum kunnen besteden. Want dat gaat nogal wat voeten in de aarde hebben, een heel stappenplan is nodig. Stap 1 wordt het laten vertalen van alle certificaten van Sebas door een officiële vertaler hier in Sydney. Ka-Ching! Dan dient hij een "assessment" van zijn "skills" te laten doen, om te kijken of de Duitse training die hij heeft gehad wel opleeft aan de Australische verwachtingen van een meubelmaker. Vervolgens kunnen we de Australische overheid een "expression of interest" opsturen, zodat zij misschien zin krijgen om Sebas uit te nodigen om een visum aan te vragen. En dan kunnen we dus een visum aanvragen, met mij als de "de-facto partner". Trouwen hoeft daarvoor niet, toch best progressief van Australië. Want het aanvragen van een gezamelijke bankrekening vorige week vond ik al een aardig grote stap...
Maar het gaat goed komen. "Nothing that's worthwhile is ever easy", om maar weer eens een cheesy quote ertegen aan te gooien. We hebben elkaar en dat is super. Happy Valentines Day!
Maar toch kan ik me niet zo zorgen maken. No worries. Een voordeel aan het feit dat ik nu even thuis zit is dat ik me kan focussen op de aanvraag van een permanent visum voor Sebas. Ja, we gaan die weg in. De opleiding die ik zou moeten volgen voor een carrière in een kinderdagverblijf kost voor "buitenlanders" 6600,- Australische dollar (ong. 4300 euro), geld dat we beter aan het visum kunnen besteden. Want dat gaat nogal wat voeten in de aarde hebben, een heel stappenplan is nodig. Stap 1 wordt het laten vertalen van alle certificaten van Sebas door een officiële vertaler hier in Sydney. Ka-Ching! Dan dient hij een "assessment" van zijn "skills" te laten doen, om te kijken of de Duitse training die hij heeft gehad wel opleeft aan de Australische verwachtingen van een meubelmaker. Vervolgens kunnen we de Australische overheid een "expression of interest" opsturen, zodat zij misschien zin krijgen om Sebas uit te nodigen om een visum aan te vragen. En dan kunnen we dus een visum aanvragen, met mij als de "de-facto partner". Trouwen hoeft daarvoor niet, toch best progressief van Australië. Want het aanvragen van een gezamelijke bankrekening vorige week vond ik al een aardig grote stap...
Maar het gaat goed komen. "Nothing that's worthwhile is ever easy", om maar weer eens een cheesy quote ertegen aan te gooien. We hebben elkaar en dat is super. Happy Valentines Day!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten