Vallende noten en vallende sterren

Afgelopen zaterdag was een perfecte dag. En ook nog eens onwijs Zweeds, een combinatie die wel vaker goed samengaat. Het was de dag van Shåååven 'Ur Spår' (ontspoord), de jaarlijkse show van Snösvänget, het studenten orkest van Umeå Universitet. Daar ben ik sinds 5 weken lid van en dat is niet heel erg veel om het gehele repertoire van ongeveer 20 nummers in mijn vingers te krijgen. Gelukkig is de dwarsfluit niet het luidste instrument in het orkest en had niemand het door als ik hier en daar een noot liet vallen. En gaaf was het wel, wat een kick! Er was een goede opkomst en op het einde waren we genoodzaakt nog twee encore nummers te spelen (omstart, omstart, omstart!) omdat het publiek ons niet wilde laten gaan. Toen het dan echt voorbij was, was het tijd voor een groots diner met alle muzikanten, veel drank, gelach en nog meer muziek. Het was een mooie ervaring en op de fiets naar huis bedacht ik me dat de dag niet beter kon worden.

Echter, 5 minuten voor twaalf, toen ik langs het grote open veld voor het stadspark voorbij reed zag ik HET in de verte. Ik kon het eerst niet geloven. Waren het niet gewoon wolken? Of was ik gewoon erg moe en zag ik niet meer recht? Maar nee, toen ik even aan het donker was gewend, was het onmiskenbaar: het Noorderlicht. Flitsende groen-witte vlagen aan de horizon, als in een droom. Ik ben verder geraced naar het Nydala meer vlak bij mijn huis, waar de licht-vervuiling van Umeå minimaal is en heb onderweg mijn vriendinnetjes opgetrommeld. Met zijn allen zijn we naar het uitkijkpunt gerend en toen konden we alleen nog maar staren, met open mond. Het is een bizar, fantastisch, magisch, onwerkelijk en wonderbaarlijk fenomeen. Pfff ik kan het niet eens beschrijven. Het was geweldig. En om het nog eens helemaal goed af te toppen zagen we op het einde een vallende ster. Ik heb geen wens gedaan, want ik kon werkelijk waar niets bedenken wat ik me nog zou kunnen wensen. Vanaf nu gaat zaterdag 17 maart 2012 voor mij de geschiedenis boeken (lees: mijn dagboek) als een EPISCHE DAG (met hoofdletters ja).

Ondertussen is het zondag, en deze dag valt een beetje in het niet in de schaduw van gisteren. Zelfs een uurtje Total Training (een soort versie van Crossfit, oftewel een uur lang helemaal kapot gaan met gewichten, squats, push-ups, kettlebels en andere bootcamp activiteiten, onder leiding van een gast die zich met een arm aan een stang kan optrekken, en je in het Zweeds toeschreeuwt dat op het moment dat je wilt opgeven, maar het toch niet doet, je sterker wordt) kon daar niets aan veranderen.

En dan als afsluiter, een kleine tijdreis, een culturele immersie, een van de nummers die we gisteren hebben gespeeld (excuses voor de cheesiness):