vrijdag 1 november 2013

Ver weg

"It is amazingly easy in Australia to forget, or at least to reduce to a dim awareness, that there is a world out there"
Bill Bryson, In a Sunburned Country
Hoewel het geen 6 weken op de boot meer kost om hier te komen, en met Skype/Whatsapp/Facebook het niet echt uitmaakt waar je bent in de wereld (mits je internet tot je beschikking hebt uiteraard), Australië voelt soms toch heel heel erg ver weg. Sinds ik hier ben aangekomen glijden de dagen voorbij in easy-going no-worries-ness, en zonder de telefoontjes en app-jes naar Nederland af en toe zou ik bijna denken dat overal buiten dit immense land de tijd stil staat.

Het scheelt ook dat ik het opeens heel druk heb. Sinds vorige week werk ik 3 dagen als nanny voor een Nederlands-Australisch gezin, ben ik ingeschreven voor een recruitment bureau waarmee ik ook al twee dagen als inval-secretaresse bij de NSW Teachers Association heb gewerkt en wordt ik nog af en toe door het kinderdagverblijf gebeld voor een shift. Helemaal goed allemaal, en lekker afwisselend.

Permanenter werk zal pas mogelijk zijn als we straks een permanenter visum hebben geregeld. Met een Working Holiday visum neemt geen bedrijf je aan voor een vaste positie, wat ook wel te begrijpen is... Ze schijnen daarin sowieso nogal discriminerend te zijn (Australia for the Australians!) en de ironie daarvan blijkt ze hier totaal te ontgaan. De heftige, turbulente en vaak bijna onvoorstelbare geschiedenis van dit land, waar ik steeds meer over te weten kom, heeft een samenleving opgeleverd die nog steeds worstelt het verleden een plaats te geven...

Maar het gaat goed hier, ik heb het onwijs naar mijn zin en geniet met volle teugen van elke mooie zonnige dag (elke dag dus!). Wakker worden met geluiden van de jungle, met een uitzicht van de rijzende zon en palmbomen wordt gewoon niet oud. Andere dingen beginnen al normaler te worden. Als ik op tv nu een auto rechts zie rijden voelt het raar, en ik heb ook al zelf auto gereden. Het lastigste is eigenlijk alleen de richtingaanwijzer aanzetten in plaats van de ruitenwissers. Ik reken ook niet meer terug in euro's, zeker nu ik flinke $$$ aan het verdienen ben. De huur van $420 per WEEK(!) lijkt opeens niet zo exorbitant veel meer. Ik begin te wennen aan het Aussie accent, aan de lifestyle here (no worries, mate!) en aan het feit dat we hier echt écht wonen.

Het is hier fantastisch.

Op de bruiloft van Cameron, een oud huisgenoot van de huisboot in Amsterdam

Hard werken: een Lego helicopter bouwen met Maro

In het echt nog niet gezien, maar wel opgezet in het Australian Museum

Geen opmerkingen:

Een reactie posten