Normaal doen

Aangekomen in Sydney moet ik natuurlijk op zoek naar een baan. Soms denk ik wel eens, waarom hebben eigenlijk de meesten van ons een baan? Waarom doen we werk dat we waarschijnlijk niet zouden doen als we er niet voor betaald worden? Zijn er andere manieren om je leven te leiden, zonder een klein radartje in het systeem te zijn, een systeem dat is gebaseerd op slimme marketing en propaganda, om er maar voor te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen belasting betalen en de rest van hun "besteedbare inkomen" uitgeven aan dingen die we niet nodig hebben? Het gaat waarschijnlijk nog wel een paar jaar duren, maar ik hoop deze vragen toch een keer te kunnen beantwoorden. Ondertussen doe ik maar "gewoon" en ben ik aan het solliciteren.

Mijn eerste Australische dollars heb ik al verdient, als invalkracht bij een kinderdagverblijf. Erg leuk werk, de hele dag met kinderen spelen, iets wat me erg gemakkelijk afgaat. Het is ook zwaar, je bent de hele dag in de weer, moet de hele dag opletten dat alle kinderen in leven blijven en je niet het verkeerde kind een standje geeft terwijl het de schuld van de andere was. Lastig hoor. Maar erg bevredigend, iets wat ik eigenlijk ook zou doen zonder er betaald voor je worden... Maar niet iets wat ik mezelf over vijf jaar nog professioneel zie doen.

Wat dan wel? Eerlijk gezegd, geen idee. Nee das niet waar, ik heb een hoop ideeën, ideeën over de wereld, over gerechtigheid, over ecologische en sociale harmonie, over initiatieven en innovaties om het leven op deze planeet een stukje beter te maken. Maar als je die dingen intoetst op de gemiddelde banenwebsite komt er niet veel uit. Het vinden van die ene droombaan is een kwestie van geluk, van goede timing, van trail & error, en van uitzoeken wat het is dat je dan vooral niet wilt doen. Ik ben dus breed aan het zoeken, aan het solliciteren. Gelukkig is er in dit "land of opportunity" zoals ze het zelf noemen genoeg werk te vinden momenteel. Vandaag heb ik een sollicitatiegesprek. Wish me luck!