Aftellen

Nog maar 4 strippen op mijn sportkaart. Nog maar 22 werkdagen. Nog maar 6 weekenden en nog maar 43 nachtjes slapen. Dan is het zover: 1 oktober gaan we al onze spulletjes in een boedelbak stoppen, en samen met mijn vader richting het oosten rijden.

Dit zijn de dingen die ik de afgelopen dagen al heb opgezegd, georganiseerd als ik ben:

• mijn baan
• de kamer
• mijn telefoon abonnement
• mijn bibliotheek kaart
• mijn donatie aan het WNF en proefdiervrij (aangezien er straks geen geld meer op mijn Nederlandse rekening zal worden gestort...)
• mijn inboedel en aansprakelijkheidsverzekering
• mijn zorgverzekering

Bevrijdend, dat wel, maar ook een beetje spannend. Het is moeilijk in het nu leven als je al zoveel vooruitkijkt. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn als we niet weggingen. Dan zou ik de dagen heel anders doorkomen lijkt mij. Aan de ene kant kan het me niet snel genoeg gaan, maar aan de andere kant doe ik ook veel dingen voor het laatst die ik wel ga missen! Je weet pas wat je hebt...

Diep ademhalen dus en aanwezig blijven. Sebastian zit nu momenteel wel in onze toekomst trouwens, hij is in Berlijn op huizenjacht. Morgen krijgen we bericht of we het appartement waar we ons oog op hebben laten vallen toegewezen krijgen. Volgend weekend ga ik weer even op en neer, om eindelijk die inschrijving bij de universiteit rond te maken. En dan zou de weg bereid moeten zijn. Rest ons alleen nog te genieten van de laatste weekjes in Amsterdam (voorlopig dan hѐ). 

Gaan we trouwens nog een beetje zomer krijgen of is de herfst nu officieel begonnen?